Vitrine

Hein Tunnissen

Vitrine

Toen wij met ons clubje naar Drachten togen om een classic race (“Soort van!”) te rijden, leerden wij dat het geen pas geeft om met een gesloten auto tegen een open auto te rijden. Open auto’s vormen kennelijk een klasse apart, hetgeen niet meteen als een compliment opgevat moet worden. Niet lang na dit schrikbarende debâcle (wij werden helemaal van de sokken gereden op die Friese nagelkaasbaan met kantkoek), kocht ik een Panoz LMP-1, in elkaar geprutst door Fly. Helemaal in de traditie van deze terecht als een T-Rex uitgestorven fabrikant: het autootje rijdt voor geen meter! Dat had iedereen mij van tevoren  kunnen vertellen, want Fly’s zijn vooral prachtig. Minutieus nagemaakt met alle stickertjes en kleurtjes op de juiste plaats. Echt een auto om met box en al in de vitrine te zetten en ‘m daar nooit meer uit te halen. Een auto voor de gore heb derhalve.

Wij, de leden van Amazingslotcarracing te TE, hebben daar niet zoveel mee. Een mooie auto is lekker meegenomen, maar hij is vooral bedoeld en gekocht om te racen. Dit leidt tot ernst en luim. Ernst omdat wij ons niet zo goed kunnen voorstellen dat iemand een slotcar koopt voor de vitrine en luim omdat er kennelijk hordes mannen zijn die dat wel doen. “In de vitrine, hahahaha!”, en prompt vliegt er dan een auto op volle toeren ergens de bocht uit door begrijpelijke onoplettendheid waarbij de onderdelen in het rond spatten. U raadt het grapje al: “Nou, die hoeft niet meer de vitrine in, hahahaha!” Zo’n ongeval is immer een ernstige kwestie, want het geeft een hoop gedoe. Spiegeltjes zoeken, antennetje vastplakken en waar zou dit kleine blauwe stukje nou afgebroken zijn?

Maar als u zich nu behoorlijk in de kuif gepikt voelt, omdat wij platte grappen over uw glazen hobby maken, dan is dat ‘Jammer, maar helaas!’ Zo riep laatst iemand van onze club (misschien was ik het zelf wel) ‘Ik zet mijn vrouw die niet toevallig ook heel erg mooi is, toch ook niet in de vitrine? Die is ook om te gebruiken!’ En dus klonk niet lang daarna via de radio die de gezelligheid bij onze club zachtjes onderstreept, het ontroerende nummer ‘Handle with Care’ van The Travelling Wilburys. Die tekst staat meestal op dozen van de Mediamarkt en aanverwante oninteressante bedrijven en die vormde het uitgangspunt voor een lovesong door Bob Dylan die juist had beweerd dat je over alles een nummer kunt schrijven. En omdat er in de repetitieruimte een lege TV-doos stond, inspireerde die George Harrison tot de sarcastische opmerking: “Over alles? Hier! Schrijf daar dan maar eens een tekst over!” Twintig minuten later speelden Bob Dylan, George Harrison, Roy Orbison, Tom Petty en Jeff Lynne voor het eerst de zojuist geboren lyric ‘Handle with Care’, een ode aan het fenomeen vrouw.

De laatste tonen waren nog niet verstorven of Markus Aurelius, onze CEO en filosoof, greep de kap van een box die ergens nog lag te slingeren, plaatste hem met een wijds gebaar over zijn Zwitserse Lola (fabricaat Slot-It) waarmee hij op dat moment baan één onveilig maakte, en gaf vervolgens vol gas! Met auto’s in de vitrine kun je dus fantastisch goed rijden. Als je maar slim bent! En goed gehumeurd! Ik zou de waarheid geweld aandoen als ik nu zou boekstaven dat we werkelijk flauw van het lachen lagen, maar het werd wel weer een knettergezellige avond. Zoals gebruikelijk trouwens te TE.