Pats!

Hein Tunnissen

Pats!

Dat ik in het dagelijks leven een Renault rijd, willen mijn slotcarconcullega’s mij nog wel vergeven, maar dat roestige gedoe op de baan, is een ander verhaal! “Grow up! Wees een vent! Kom eens achter die kinderwagen vandaan!”, en meer van dit soort stoere taal krijg ik regelmatig naar de kop geslingerd. Nu hebben wij gelukkig één heel intelligente kerel in onze club die door de rook van zijn sigretje achter zijn bakje koffie met verbazing naar de verrichtingen van mijn NSR Clio met ING-livery keek.

‘Wat een leuke auto!’, riep hij, wetende dat dit hem het voorzitterschap zou kunnen kosten! En hij legde nog meer lef aan de dag door dit grappige autootje op de website te laten zien! En enige tijd later een nieuwe profielfoto met een grappige Renault, ditmaal de Megane Bedelco. Deze bolide uit de Ninco-stal, tergde mij echter tot het uiterste. Tot groot genoegen van onze voorzitter die kennelijk dacht: Hoe meer dat Ninco-autootje hem treitert, hoe grappiger die blogjes zijn.

Zit wat in natuurlijk, maar het ging mij er vooral om te bewijzen dat zelfs een Ninco met het geluid van een sloophamer snelle rondjes kan draaien. De Clio deed dat al, maar een voiture van NSR is natuurlijk van een heel andere klasse dan dat Sinterklaasautootje van Ninco, waarvan je bijna zeker weet dat het in handen van kinderen hooguit in brokstukken de Jaarwisseling haalt. Wat een puinbak! De Bedelco was wat dat betreft iets beter, want Ninco noemt die opgepoetste versie Trophy & Lightning. Dat laatste staat voor ‘weerlicht’.  Maar u begrijpt dat dit autootje naast veel lawaai af fabriek geen bliksem oplevert. Heel duur kinderspeelgoed dus!

Het gekke is nu dat dit allemaal speelde ten tijde van het overlijden van Ninco. Niemand wist er het fijne van, maar dat er iets stond te gebeuren, was zeker. Het merk was toen al de Heintje Davids van de slotcarracerij, want ook hartstikke dood meer dan springlevend! Op de website (www.ninco.com) worden zelfs nog slotcars verkocht en wel voor fancyprijzen. Je koopt zomaar een Renault RS (huh?) Green of Blue voor 25 euro! Geen geld! Maar omdat ik nog nooit van het model RS had gehoord, klikte ik meteen (nieuwsgierig als ik ben) op het plaatje en zag toen iets verbazingwekkends. In de carrosserie, achter het voorwiel en vóór het achterwiel zitten twee dikke zwarte stippen. Dit vond ik als Renault-kenner een wat ongelukkig Design. Bij nader inzien bleken echter alle auto’s (9!!)  die stippen te hebben.

Dit is de laatste Ninco-innovatie: je knijpt op de stippen en het chassis flikkert onder de stoelen vandaan. Wat een uitvinding! Het ziet er niet uit, maar dan kan natuurlijk ook niet voor dat geld! Nu is het wel een dingetje dat mij onmiddellijk aansprak, want één van mijn Ninco’s heb ik zo vaak open en dicht moeten schroeven, dat de busjes voor de metrische schroeven helemaal verpulverd en gebarsten zijn. Wat een kwaliteit! Om dit probleem op te lossen (in een boze bui lijmde ik de kap rondom met secondelijm vast) kocht ik bij Tavecbor een sloopautootje. Ook bij hem afbrokkelende busjes, maar hij loste dat op door er alu-buisjes over te lijmen. Zeg maar als een jacket over de ruïne van je kies.

Toch wel frappant dat Ninco op het sterfbed nog probeerde dit manco op te lossen. Veel research zullen ze er niet voor gedaan hebben, hooguit zijn ze even naar Toys ’R’ us geweest om ze kijken hoe anderen het deden. Eisen: snel, betrouwbaar, geen schroevendraaier, standaard systeem en intuïtief. Ik zal niet zeggen dat het niet werkt, maar het is natuurlijk wel vreemd dat hele hordes slotcarracers kap en chassis losvast verbinden en dat Ninco dan weer kiest voor stormvast. Bizar! Het komt op mij een beetje over als jezelf een kogel door de kop jagen als je ligt te verdrinken. Daarbij komt dan nog dat de beruchte Nincorammelgammel goeddeels bestaat uit het gruwelijk irritant resoneren van de kap en apart daarvan een interieur dat op die cadans meegonst als een foekepot.

Gelukkig voor Ninco kan het altijd nog erger. Fly! In mijn beginnersverzameling die echt helemaal niks voorstelt, heb ik een Panoz van Fly. Een ander merk kan niet, want alleen Fly durft de motor voorin te leggen om de achteras met een cardan aan te drijven. In rust een prachtige voiture. Rijdend moet je vrezen voor permanente gehoorschade of traumatisch stress syndroom. Ninco-verkopend Nederland vreest niet! Vanaf nu schrijf ik slechts over Fly! Tot de dood erop volgt natuurlijk!

Pats! Raak! Hebbes!

Knijpertje

Knijpertje

Hein Tunnissen

Mijn eerste Fleischmannracebaan bouwde ik voor mijn zoon die er absoluut niks in zag. Ik dacht dat het aardig paste bij zijn belangstelling voor Lego Technic, maar hij zei doei en ging naar buiten voor moderner tijdverdrijf. Gelukkig was ik net voldoende door het virus geraakt dat ik de moed op kon brengen desondanks de baan uit te breiden tot er een recht eind van tien meter lag. Een must, omdat ik weleens wilde weten wat de topsnelheid van die autootjes was.

Van een bevriende gelijkgestemde sukkelaar had ik al begrepen dat je daarvoor een Parma-regelaar nodig had. Om überhaupt iets te kunnen bereiken. Dat leverde daarom allengs een doos met knijpertjes op in alle soorten en maten. Dwalend over Marktplaats, verbaas ik me er vaak over dat die zooi niet alleen nog gewenst is, maar ook nog voor stevige prijzen wordt verkocht. Zo gezien heb ik voor een kapitaal in de kast liggen. De meesten komen uit dozen die ik kocht van pas gescheiden vrouwen. Ik begreep al snel dat zij met bloeddoorlopen ogen de hobby van de meest gehate man ter wereld bij voorkeur voor een spotprijs de deur uit wilden doen. Hoe goedkoper, hoe groter het leedvermaak.

Zo was ik ooit in Emmen, waar een hele wijk gescheiden vrouwen woont. De transactie draaide om een doos Fleischmann Rallye Monte Carlo 8000 en die moest ik zelf (“Hoe krijg ik hem de trap op?”) van de zolder halen. Achter een enorme berg spullen die ik in één oogopslag taxeerde als het eigendom van ‘die vent’, zag ik nog drie dozen Fleischmann en nog wat los waardeloos spul in de vorm van trafo’s, scenery, boxjes, autootjes en wat vakjesdozen van Gamma met onderdelen. Ik maakte een wankele stapel en liep de trap af. Wat wilt u hiervoor hebben? Een tientje?  Ze zag dat mijn belangstelling voor de raceautootjes groter was dan voor haar en maakte er vragend vijftien van. OK, sprak ik ruimhartig! Na een kop koffie en een goed gesprek, stapte ik maar weer eens op.

Knijpertjes zijn uit de tijd. De moderne controller (sic!) immers, lijkt in beginsel wel wat op het geavanceerde stuur van de F1. Veel knopjes voor veel instellingen. Nadat ik met behulp van Jeroen den Broeder van SRC Eindhoven mijn Parma’s (cherchez les femmes!) had voorzien van één knopje voor instelbare remkracht, werd het tijd voor iets anders. Ik kwam uit bij Slot.It en ik weet niet meer precies waarom, want zo’n godsgruwelijke knopjesfetisjist ben ik nou ook weer niet. Wel ben ik erg van ‘stick to the plan’ en ik weet uit ervaring dat heel veel slotcarracers bij enigszins tegenvallende resultaten hun elektronische drukkertje meteen met het predicaat ‘waardeloos’ terzijde schuiven.

Nu is er aanbod genoeg op de markt die interessant begint te worden rond 100 euro en vrolijk doorkachelt naar driehonderd of meer. Spreek ik nog niet over de prijs van de updates die later aangebracht kunnen worden. Het gekke is vooral dat de aankoopoverwegingen meestal zijn gebaseerd op hebzucht en het gezwets van anderen. Ik bedoel: met een auto ga je proefrijden, waarom zou je een regelaar van dik tweehonderd euro niet eerst eens uitproberen? Dat is toch raar? Nog veel gekker is dat ik nooit ergens lees dat een slotboer een zaterdagmiddag organiseert met een demo van de verschillende regelaars, een workshop waarin iemand iets zinnigs vertelt over het ding en een crack demonstreert hoe groot de verschillen zijn tussen die controllers. Wedden dat er aan het eind van de middag zes van die peperdure dingen worden verkocht, waar je anders zes jaar tegen aan zit te kijken als de domste winkelvoorraad ooit?

Eén slotboer timmert wat dat betreft goed aan de weg: Umpfi’s Slotbox (Axel Umpfenbach). Op heel veel plaatsen op de website staat extra informatie om beter te kunnen beslissen. Dat is een enorme winst, want de meesten van ons geven zonder blikken of blozen honderdtachtig euro uit aan de hand van een afbeelding ter grootte van een postzegel. Info nul. Blinde gok. Dat zijn dan meestal die mannen die vroeger naar de Firato in Amsterdam gingen en met twee plestic tassen vol folders terugkwamen en dan zes maanden gingen studeren op de aankoop van een nieuwe audio installatie. Waarvan zij meteen dacht: als we ooit gaan scheiden gaat die ook het huis uit!

In mijn slotracersleven kan ik moeiteloos een paar flinke up’s and downs aangeven. Zo is er een forse periode geweest dat ik gruwelijk ruzie met mijn Slot.It controller had. Hij ligt mij goed in de hand, hij is betrouwbaar, hij is slim, hij kan tegen een stootje en je kunt er zelf aan prutsen als je wilt. Heel belangrijk dat laatste. Toch boterde het enige tijd niet. Dankzij mijn troostende vrouw ben ik die periode te boven gekomen en ik heb het idee dat het nog steeds beter gaat. Vermoedelijk is dat de reden waarom ik het nog leuk vind. De opgaande lijn is leuker dan verdwalen aan de top.

Blondje

Hein Tunnissen

Blondje

Veel brieven krijgen wij naar aanleiding van opmerkingen in deze blog dat wij steeds zo verschrikkelijk hard moeten lachen tijdens een clubavond. Gewoon een potje racen, bakkie koffie, koekies, pinda’s bij, glas Fanta en wat sigretjes paffen. Door overigens een kleine minderheid en de niet-rokers denken gewoon: “Het zal wel niet lang meer duren of we zijn van jullie en je vieze sigretjes af! Maar ik dwaal af.

Het lachen is kennelijk een kwestie die buiten ons clubhuis vragen oproept. Waarom dan toch? Ik geef u twee voorbeelden van vrolijke pret die stomtoevallig om één en hetzelfde lid draaien. Hij is namelijk degene die van het slotcarracen zijn beroep heeft gemaakt. En dat is bepaald geen grap! Hij rijdt ons echt allemaal naar huis en het wordt ook gewoon iedere week erger, want behalve dat hij heel goed kan rijden, kan hij ook heel erg goed sleutelen en zijn auto’s zijn zonder uitzondering knetter snel. Om van hem te winnen, moeten wij dus een trucje toepassen. Zo ontdekten wij tijdens een endurance-race dat hij zeldzaam gevoelig is voor blondjesmoppen. Door nu halverwege de race een leuke blondjesmop te vertellen is de kans groot dat hij pardoes het bochtje uitvliegt en daarna niet meer in zijn racepace komt. YESSS!!!

Wij namen de proef op de som met de blondjesmop “You’ve got mail!” U begrijpt het al, het blondje in kwestie vliegt steeds naar de groene brievenbus in de tuin als die mededeling op haar scherm verschijnt. Andere lachsalvo bij het dobbelen. ‘Wie het hoogst gooit, mag beginnen!’, waarop zij dus die stenen tegen het plafond keilt. Sommigen onder ons zijn zo desperaat dat zij driekwart van hun werktijd gebruiken om weer nieuwe moppen te verzamelen. En het moet gezegd: het werkt. En het keereffect is dat wij ons weer een kriek lachen om onze snelle slotracer, die helemaal van het padje raakt.

Zit de gein er eenmaal in, dan zijn wij onbegrensd. Zo hebben wij een klein technisch probleem met track één. De tijdwaarneming is van slag, vermoedelijk door een onwillige sensor. Wij racen daarom met de banen twee, drie en vier. Passend binnen de wedstrijd wordt baan twee daarom aangeduid als baan één. U begrijpt het al: de lichten gaan uit en onze held ziet tot zijn stomme verbazing dat zijn slotcar als enige blijft staan. Hij kijkt naar zijn regelaar, hij kijkt naar zijn XLR-aansluiting die hij vrolijk in baan één heeft geklikt. Zijn companen, die dat al helemaal aan hadden zien komen, moeten zo verschrikkelijk hard lachen om hun beteuterd kijkende concurrent, dat ook zij prompt het bochtje uitvliegen. Maar dat kon natuurlijk geen zak schelen. De rest van de avond wordt steeds opnieuw gelachen om onze supersnelle coureur die niet weg kon komen bij de start. Zegt ie ook nog tot overmaat van ramp tegen zijn maat: ‘He, ik rijd straks met jou mee!” waarop er direct een uiterst gevat antwoord komt: “Als je maar aan de goede kant gaat zitten!”

De moraal van het verhaal is dat wij onlangs een nieuw wedstrijdreglement hebben opgesteld, waarin alleen het hoognodige staat. We zijn dus geen regels gaan verzinnen om een beetje lollig te doen. Iets wat veel clubs doen, terwijl daar nota bene helemaal niet zo veel gelachen wordt. Om niet te zeggen: helemaal niet! Want dat is natuurlijk wel een beetje de kwestie van al die regels: je zou bijna vergeten dat het om een leuk tijdverdrijf gaat.

En dat staat bij ons voorop. Zo stapte er enige tijd geleden een nog jongeman ons clubhol binnen die eens kwam kijken. Aan het eind van de avond was hij super tevreden en wij kregen allemaal een hand en dat was zelfs voor ons wel een beetje nieuw. Maar wat nog veel mooier is, is dat hij qua humor en sarcasme naadloos bij ons aansluit. Nieuw bloed, doet weer meer lachen natuurlijk.

Op dit moment zijn we een beetje af van de blondjesmoppen, maar de dreiging van een nieuwe dijenkletser hangt wel voortdurend in de lucht natuurlijk. We lijken nu een andere kant op te gaan, namelijk die van de idiotie. Eén onzer, hij is sinds een jaar opa wat hem niet aan te zien is, toog naar de Action om een verjaardagscadeau te kopen. Of dat ook gelukt is, vertelt het verhaal niet, maar hij vond wel een F1-bolide voor de prijs van €1,37. Als je erop duwt, hoor je F1-geluiden en het rode staartlichtje begint te knipperen. Het plan is nu dat eenieder zo’n auto koopt (huilen van het lachen) en die ombouwt voor de openwielklasse die wij in januari 2018 zullen gaan rijden. Onze FB-pagina Amazing Slotracing Clubforum is daardoor wel de lolligste FB-pagina van het moment. Besloten (wat wel jammer is voor u), maar erg verstandig gelet op de teksten die erop los worden gelaten. “Komt een blondje bij Action!” Nee, die is te grof!

  

Reparatie

Hein Tunnissen

Reparatie

Chemie is een schone zaak. Je kunt er vaak kleine dingetjes mee repareren, waarbij je later soms ook nog kunt zeggen: beter dan het origineel! Kijk, als je een beetje slotracer bent die zijn gezicht langs de baan durft te laten zien, dan krijg je vroeg of laat schade. Is het niet door je eigen schuld, dan komt het wel door een andermans rijkunsten. Of door de constructie van de baan, want dat kan natuurlijk ook nog. Zo hebben wij te TE (geen kwaad woord over deze fantastische baan overigens) een boarding van kunststof ofwel een muur van plestic. Als ik het goed weet zijn het Luxaflex® lamellen. Uiteraard van de zaak met een beperkte hoogte, sterk, buigzaam en zo scherp als een mes.

Natuurlijk is het prettig als je autootje na een inschattingsfout of door domme overmoed niet pardoes het ravijn in schiet, maar ternauwernood blijft hangen op overmaatse vangrail. Poeh!, dat scheelde maar een haartje. Maar kom je dan later thuis en weer tot bezinning, dan zie je dat er aan de achterzijde, net achter het achterwiel een forse carrosserieschade is ontstaan. Juist Moslers zijn enorm gevoelig voor dit soort crashes. Misschien omdat ze zo laag zijn en mogelijk ook doordat ze meestal hard rijden. Hoe dan ook, er wil nogal eens een stukje van het spatbord afbreken omdat de boarding zich tussen kap en wiel wringt.

Dergelijke reparaties zijn niet eenvoudig, tenzij je de chemie te hulp roept. Ik doe dat steeds vaker dankzij mijn vrouw. Die doet namelijk boodschappen in de vorm van een tweetrapsraket. Ze koopt wat nodig is en speurt ondertussen ook de winkel af naar leuke dingetjes, gadgets heet dat tegenwoordig, handige hebbedingetjes of uiterst praktische zaken, de zogenaamde ‘must haves’. Zoals tiewraps. Die zijn bijvoorbeeld regelmatig bij Aldi in de aanbieding en strijk en zet brengt ze dan voor mij een bus mee. Of ze vindt een aanbieding WD40® bij Action. Hoppa, een hele doos inslaan voor de racebaan! Of ze koopt ettelijke giga voorraadflessen Dasty® bij Wibra die zowel thuis als in de buurt van de racebaan goed van pas komen. Je hebt van die figuren die alles ontvetten met remmenreiniger, maar ik prefereer Dasty®.

Ik had het over chemie en Dasty is pure chemie, precies zoals WD40® dat is. Laatst kwam mijn vrouw terug met alweer iets nieuws: epoxy  kneedpasta van Tesa. Wat Lidl bezielt omdat spul in het assortiment op te nemen, weet ik niet maar het is echt iets voor de kleine knutselaar. Zelf komt de fabrikant met nogal wat idiote voorbeelden (gaatje in de muur opvullen bij wijze van plug, schroef vastzetten) en daarmee wordt geen recht gedaan aan dit wonderlijke spul. Je kunt bijvoorbeeld ook een klein bolletje kneden, plat duwen en daarmee dat kleine stukje carrosserie van de Mosler dat afbrak, weer vastzetten. Onzichtbaar, sterk en snel. Uitgehard kan het spul zelfs met de Dremel® bewerkt worden. Voorbewerken met Dasty, natuurlijk voor maximale hechting.

Ik vind dat één van de mooie dingen van deze tijd. Eenzelfde soort euforie herinner ik me na de eerste Apollo-vluchten. We kregen plotsklaps handschoenen waarin niet na tien minuten de vingers waren afgevroren dankzij Thinsulate®. En ik herinner me nog opperbest dat mijn vader helemaal in zijn nopjes was met de reddingsdeken, waarmee hij uit elkaar gerukte verkeersslachtoffers warm kon houden. “Want ze gaan niet dood aan hun verwondingen, maar door shock!” Stond mijn moeder ondertussen in de keuken fluitend eitjes te bakken in haar Tefal®-pannetje. Een golf van nieuw elan over de wereld.

Enige tijd geleden hadden wij op de club een workshop die was gericht op de fabricage van onafhankelijk draaiende voorwielen. Of dit een verbetering is, kan ik niet bewijzen maar ik geloof er wel in. Chemie laat alles samenwerken, maar voorwielen moeten dat vooral niet doen. En onze docent van die avond roept altijd: “Het gaat om gelijkmatig rijden en balans. Remmen is in alle opzichten verlies.” Kijk, daar heb je wat aan! Het was een gedenkwaardige avond, waar ik met veel plezier aan terugdenk. Omdat je er wat van opsteekt! Stapje verder.

Zo las ik laatst in een blad voor onze oosterburen de aankondiging van een workshop metaalbouw. Die duurde de hele dag (09.30-17.00 uur) voor de luttele somma van €18,- en voor dat bedrag kreeg je dan ook nog een ontbijtsnack, een lunch, onbeperkt frisdrank, koffie en/of thee. Ik noem alles maar, om te voorkomen dat u denkt: “Tjee, da’s ook duur!”

Hoe bouw je eigenlijk een metalen chassis en hoe stel je dat af? Dat is slotcarracerschemie waar ik stik jaloers op ben. Dat maakt dat die Duitsers veel beter zijn. Ze hebben de chemie in hun vingers, letterlijk en figuurlijk!