Machines

Hein Tunnissen

Machines

Lang, heel lang geleden, toen het oerwoud nog ongestraft gekapt mocht worden om hier te lande duurzamer te kunnen bouwen, kocht ik voor de eerste etage een parketvloer bij de firma Bruynzeel. Om die te kunnen onderhouden kwam er ook een boenmachine, fabricaat FAM. ‘Aha!’, denkt u nu, ‘die man legde op die prachtige strakke grond een fantastische racebaan aan!’ Nee, zo was het niet. Het huis is al lang verkocht, maar de parketwrijver mocht mee. Jaren werkeloos, totdat ik een grote Fleischmannbaan ging bouwen met oude zooi. Op Marktplaats las je wel: sporen glimmen, maar bij mij was dat meestal niet zo. Aanslag, roest, vet, aangekoekte jam, de hele mikmak kwam ik tegen.

Voor een viersporenbaan van pakweg 45 meter heb je nogal wat deeltjes nodig. Met die zooi allemaal kriskras op de grond dacht ik meteen hoe krijg ik dit schoon? Iemand suggereerde de vaatwasser en op een dag toen mijn vrouw niet oplette, stopte ik stiekem een deeltje bij de vaat van die avond. De volgende ochtend was de teleurstelling groot. Eerst kreeg ik te horen “Wat is dit in godsnaam?” en ten tweede bleek het rechte deel 3100 nog even godvergeten smerig als voorheen. Kortom, een andere methode was vereist. In een grote bak gooide ik daarom 20 liter schoonmaakazijn van Aldi en ik kocht van mijn zakgeld 40 schuursponsjes (plastic) bij Action plus een groot blik Commandant 3 (Brezan). Na een nachtje weken, poetste ik deel na deel tot hoogglans. Dat ging heel snel. Anderhalf minuutje per deel hooguit. Afspoelen met schoon water, klaar!

Op zolder legde ik toen een vierkante Fleischmannbaan alsof het laminaat was. Met een oppervlak van zeker drie bij drie meter. En daar zette ik de FAM op. ‘Wauw! Super!’, om dat wijventaaltje nog maar eens te gebruiken. Dat ging echt heel goed! ‘Wauw!, Super! Goed bezig, Hein!’ Ik voelde me bijna een huisvrouw en het was dat ik al een ijsmutsje op had, maar anders had ik zeker een doek om mien heur geknoopt.

Nu is het een bekend feit dat mannen niet van opruimen, schoonmaken, stofzuigen of boenen houden. Behalve natuurlijk als het om het racebaantje gaat. Mijn grote vriend Marcus Aurelius, CEO van Amazing Slotcarracing te TE, raakt iedere vrijdagmiddag in een zekere staat van euforie als het wekelijks boenen weer aanstaande is. Met zijn Swiffer danst hij rond de baan, regelmatig tevreden het doekje inspecterend dat het nut van zijn inspanningen bewijst. Begrijpelijk allemaal, maar ik ben uit ander hout gesneden.

Zo heb ik bijvoorbeeld ontdekt dat mijn vrouw behalve gruwelijk knap en razend intelligent, ook helemaal waus is van de chemische krachtbronnen die het huishouden kunnen verlichten. Zo was zij de eerste in Nederland die het atomaire krachtspul Dasty van Wibra inzette. De opmars van het spul was na haar introductie op feesten en partijen (“Wauw!, Super!”) niet meer te stuiten. Denk aan de racebaanwereld die helemaal flabbergasted was na de ontdekking van de hemel van WD40! Achterover uit de schoenen geslagen. Smeren, schoonmaken, zelfs opgedroogde resten secondelijm op de kleine ruitjes van onze bolides laten zich moeiteloos wegpoetsen!

Nee, was dat maar waar! Maar een discussie daarover valt buiten dit bestek. Daarbinnen het besef dat racebaanmannen en zeker de snuiters die vitrines met vette vingers op het glaswerk koesteren, meer hun oor te luister moeten leggen als het gaat om de ervaring die vrouwen onderling uitwisselen tijdens feestjes en partijen. Daar kunnen wij heel wat van leren! Nu de bouw van mijn Fleischmann 4-sporenracebaan richting oplevering gaat, is de kwestie van het schoonmaken en schoonhouden actueel. Zo ontdekte ik laatst een stuk waarop nogal wat kleine witte spettertjes grondverf terecht waren gekomen. Kennelijk zo ingespannen bezig geweest dat me dit niet was opgevallen toen ik het nog gewoon had kunnen wegpoetsen.

Ik daarom naar onze voorraadkast, een voormalige badkamer, nu het lab van mijn vrouw. Links de chemische wereld inclusief definitieve dierverdelgers, rechts het voedsel. Alles keurig gerangschikt in rotten en stapels op strakke witte planken die ik natuurlijk zelf heb aangebracht. Ik jatte Cillit Bang - turbo power-  Kalk en Glans, HG Staalpolish, CarXtras Kunststofverzorging, Dasty, de WD40 die ik haar had gegeven voor onze RVS-koelkastdeur, en wat zwarte schoensmeer met handige lekvrije dosator. Na mijn gepoets, maakte de FAM het werk af. Mijn oude boenmachine is precies vier sporen breed! Sinds een jaar is het echt een herintreder! Mannen houden van machines!

Nathalie

Hein Tunnissen

Nathalie

In de loop der jaren heb ik er een soort zevende zintuig voor ontwikkeld: er is sprake van een echtscheiding en vaak bepaald niet zachtzinnig. Boosheid bij vrouwen vindt dan vaak een weg naar Marktplaats: als die zooi van hem maar weg is. Zo kocht ik ooit voor een paar stuiver een paar fantastische rijlaarzen. Het was niet zover weg, dus ik maakte een afspraak om ze op te halen. Tot mijn verbazing werd ik onthaald alsof ik een oude vriend was. Koffie, koek en het scheelde maar weinig of we hadden stevig aan de borrel gezeten. Dus quasi haastig weg vanwege de paarden, wat zij dan wel weer stoer vond!

Gelukkig zijn er ook huwelijken waarin het goed gaat met zijn hobbymatige eigenaardigheden versus haar nuchtere blik op de toekomst. Ik bedoel: de meeste huizen hebben qua inhoud toch hun beperkingen, maar de verzamelwoede van de vitrinemannen doet anders vermoeden. En ik heb ze wel gezien hoor, de masterbedrooms met de op de linnenkast haar twee klederdrachtpoppen onder een glazen stolp en voor de rest van vloer tot plafond alleen maar schappen met slotcars in hun boxjes. Soms gerangschikt op kleur, soms op merk maar meestal lukraak neergezet. Hooguit een beetje schuin voor een sporty look! Welterusten schat!?

Dit beeld had ik bepaald niet voor ogen toen ik kennis kreeg aan Nathalie. Zij leurde op Marktplaats met wat baandelen van het voorhistorische merk Ninco en omdat ik er toch nog wat kapot moest zagen om ervaring op te doen voor de connectie Fleischmann-Ninco, schreef ik haar een briefje. Financieel bleek het net zo’n keiharde onderhandelaar als d’n Ollander vroeger in het koloniale tijdperk. Geen cent er vanaf! Maar goed, haar prijs was nu ook weer niet onredelijk te noemen zodat ik een paar centjes richting Brasschaat stuurde. Waarschuwing van Marktplaats: u handelt met het buitenland!, maar toen was het al te laat.

Enige tijd later, ik had het nodige van de firma Ninco naar de Filistijnen geholpen, zocht ik weer contact met haar. Het was nuttig geweest, dus nu waren de wissels aan de beurt. Geen Nathalie te bekennen! Kennelijk was het huwelijk weer hersteld of zo. Gelukkig vond ik in mijn adressenboekje haar emailadres terug en wie of wat schetst mijn verbazing: “Hallo Hein!” Alsof het niks was! Al snel zaten we weer gezellig te babbelen. Zij over het feit dat ze naar Antwerpen was geweest, een paar daagjes niet thuis, naar haar ouders etc. De hele mikmak! Mijn zevende zintuig begreep het onmiddellijk! Nadat we weer waren geland, konden we zakendoen. Ze zou gaan zoeken! Ik stelde me een huis voor met op zolder een paar flinke dozen waar die hele Ninco-baan in was gepleurd, misschien wel door haar helpende broer die nog behoorlijk nijdig was op zijn ex-zwager, die sukkel!

Niet lang daarna had Nathalie gevonden wat zij zocht en ik dus helemaal in de nopjes, want vooral die digitale baandelen van Ninco moet je met een lampje zoeken. Maar terwijl zij aan het zoeken was, ontdekte ik dat zij ook een enige autootjes op MP had geplaatst, waaronder vier Ninco Méganes ProRace digitaal. Terecht wilde zij daar een passende prijs voor hebben, maar ik had geen centje over voor die Ninco elektronica, dus dat ging over. Wel mooie autootjes, zoals de ATAG en de McDonalds die zelfs een beetje zeldzaam is. De auto’s hadden wel wat schade opgelopen, waarbij ik niet kon vaststellen of dit kwam door het gerace over die hobbelbaan dan wel door huwelijksgeweld.

Daarmee leek de im- en export van Nincobaandelen definitief tot een einde te zijn gekomen, ware het niet dat ik op Marktplaats (zoekterm: Nathalie) een enorme lot auto’s tegenkwam. Halleluja, wat was hier aan de hand? Hoewel de foto’s nou niet bepaald ragscherp zijn, meende ik er een modelletje te ontdekken, dat mogelijk iets voor mij zou kunnen zijn. Maar mijn vraag werd vrolijk de grond ingeboord. Nee hoor Hein, dat zijn oude Méganes en dat is niet wat je zoekt! Jaja, ze begint me al te kennen. Enfin, ik maakte het netjes uit door haar veel succes te wensen met de verkoop, waarop zij weer terugkwam met tekst en uitleg. Zij heeft een man die aan de lopende band slotcars koopt en als zij vindt dat het te gek wordt, gaat er weer een hele zwik Marktplaats op. Waarna hij dus weer nieuwe gaat kopen. Nathalie is dus een soort tussenhandel. Hollanders, let op! De koopjes staan op Marktplaats en komen uit België. Bonne chance! (Als Nathalie niet meteen reageert, is zij even naar haar ouders. Geen zorgen!)

 

Swifterbant

Hein Tunnissen

Swifterbant

In de tijd dat iedereen nog rookte en ik dus ook, blies ik nogal eens richting La Douce France om dan direct over de grens een pakje (lees: slof) echte Gauloises te kopen. Zo kreeg je ze in Nederland niet! Mooi moment! Sinds die tijd herken ik de typisch lichtblauwe kleur en de kenmerkende Romeinse helm op zes mijl afstand. Tel daarbij het geluk dat mij ten deel viel om achter het stuur van een lichtblauwe Renault Alpine A310 te kruipen, en het zal duidelijk zijn dat er één slotcar beslist moest komen: die!

Zo kon het gebeuren dat ik samen met Markus Goetz, de ceo van onze club Amazingslotcarracing te TE, naar de beurs in Houten toerde en daar stomtoevallig in gesprek raakte met Klaas Bos die daar ook toevallig was. Kwam dat even mooi uit! Ik vroeg hem naar de Alpine, maar ik wist eigenlijk al dat ik hooguit in het ondergrondse circuit van de vitrinejongens nog een redelijk exemplaar te pakken zou kunnen krijgen. Klaas zei echter: Alles is te koop! Dat gaf mij wel moed, die aanwijzing. Maar hij bleek gelijk te hebben, want een half uurtje later stond ik geanimeerd met een Zweed te babbelen die er gewoon eentje had staan tussen allerlei idiote meuk van Fly en Carrera. Hoe was het mogelijk! De aanschafprijs viel erg mee als je bedenkt dat de auto via Noorwegen, Denemarken en Duitsland helemaal in Houten terecht was gekomen.

De Alpine is een product van Avant Slot, een klein slotcarfabriekje dat zich nergens aan stoort. Men doet gewoon zijn eigen ding. Moet je bij Slot.It of NSR nog voor minstens dertig euro een ombouwsetje kopen om n’importe welke instapper dan ook om te bouwen tot een exemplaar met verstelbare vooras, bij Avantslot is dat standaard. Als je wilt kun je zelfs de hele vooras een paar graden scheef zetten, wat bij Ninco-circuits erg praktisch is. En of dat nog niet genoeg is hebben ze een heel apart systeem bedacht voor de geleideschoen. In feite zit die in een soort verend triangeltje, dat ook met een klein schroefje weer instelbaar is. Een soort gelijk verhaal kun je ophangen over de achterwielophanging en de bevestiging van de motor die standaard met een schroefje wordt vastgezet in de motormount. Kom daar maar eens om bij Slot.It! Daar hachelt die hele motor bij een beetje gasgeven van links naar rechts als een slecht uitgebalanceerde wasmachine die begint te centrifugeren. Sta je met zo’n schommelstoel bij de start, dan kun je het natuurlijk wel vergeten!

Kortommo, technisch een klein wonder en qua uitvoering een schoonheid, maar dat laatste is natuurlijk in eerste instantie de verdienste van Alpine, ook al zo’n klein fabriekje onder de vleugels van Renault. Maar wel prachtig gekopieerd door Avant Slot en ook de verhoudingen zijn werkelijk briljant. Nu heeft de rallyuitvoering (er is ook een nogal saaie straatversie) een hele bult koplampen aan de voorzijde. Je moet goed kijken om te zien dat de dubbele fabriekskoplampen bijna voor de helft schuilgaan achter dat opgebouwde leger Hella verstralers. Daaronder, vlak boven het wegdek nog twee mistlampen. Goed, werk aan de winkel! Ik monteerde vier leds in de fabriekskoplampen en enige tijd later, toen ik genoeg moed had verzameld, nog eens vier in de Hella’s. Omdat de mistlampen er toen wel wat triest uitzagen, schroefde ik daar ook nog twee leds in. Tien stuks! Met de auto op de track viel er een prachtige bundel licht voor de auto en ook de kont was goed waarneembaar door twee helrode achterlichten. Ach, ach, wat een leuk knutselwerkje!

Ter club te TE zei niemand veel meer dan ‘Toe maar!’ of ‘Daarmee kun je wel in het donker rijden’, wat ik altijd heb uitgelegd als een begrijpelijk vorm van kift, jaloezie en knutselnijd. Ik bedoel: wij hebben ook leden die niet eens twee lampjes kunnen monteren. Of dat niet durven! Wat een zeikers!

Waar ze wel een beetje gelijk in hadden, was dat de auto niet zo best reed, maar dat wimpelde ik af met ‘het tunen moet nog beginnen’. Dat was ook zo en als eerste monteerde ik een lekker setje schuimbandjes. Die rode van Scaleauto en dat bleek een goede keus. Na wat gepruts aan alle schroefjes reed het ding als een trein. En wat dan zo mooi is: dat beetje overhangen in de bocht. Niet te veel, maar net zichtbaar! Prachtig, prachtig! Nu moet ik toegeven dat het nogal stom is om met vol ingeknepen controller naar je leuke autootje te kijken alsof er geen bochten bestaan. Het liep verkeerd af, maar de schade viel mee: afgebroken voortrein. Onherstelbaar beschadigd. Gelukkig botste ik tijdens een avondje Googlen op Shapeways. Over enige tijd rijdt de Alpine weer rond met een 3D-geprint chassis. En dan zijn we helemaal klaar voor de Classic Cup. “Het werd tijd, Hein!”, hoor ik in Swifterbant roepen!    

Projectje

Hein Tunnissen

Projectje

Zit je net lekker te knutselen aan je NSR-karretje, roept je vrouw van beneden: “Hallo, moet ik mijn verjaardag in mijn eentje vieren of zie ik jou vandaag ook nog?” U herkent dit? Zuchtend laat u de boel de boel en schuift aan rond de salontafel waar oom Freek zich net in jouw stoel heeft genesteld en meteen aan je kop begint te zeuren over de basketbalwedstrijd die hij vannacht op Ziggo Sport heeft gezien. Hij imiteert Mart Smeets, knoeit met zijn taart en praat te hard. Dit wordt een hele lange avond!

Een paar dagen later kom je weer op zolder en mismoedig kijk je naar de enorme bende op de werktafel. Alles ligt door elkaar en het ziet er bepaald niet opwekkend uit. Je besluit tot een projectje. Met een paar halen veeg je alle onderdelen in een conservenblik Unox erwtensoep en zet dat in de kast. Voor later! Nadat het gereedschap weer een beetje is opgeruimd en de werktafel er weer wat ordentelijk uitziet, besluit je die onwillige Slot.It (Mazda 787b) te koppelen met je controller zodat je tijdens de clubavond in ieder geval een digitale krachtpatser in de kist hebt. Na wat heen en weer geflikker van de Ledjes, reageert de Mazda keurig op je draadloze haardroger van Slot.It. Goed gevoel!

Projectjes, iedereen heeft er wel een paar, ontstaan meestal als het gevoel niet zo goed is. Je tunet een lekker autootje van vooras tot achteras, je bouwt een leuk setje medium vering is, je vervangt de motor door een flat 6 RS, bekijkt met een loep hoe pinion en kroonwiel tegen elkaar draaien (Prachtig!) en ziet dan dat één van de achterwielen een fractie aanloopt. Damn! Je trekt er wat aan in de hoop dat het over is en dan gebeurt het! Een nokje van een achteraslager breekt af. Wel gotverdegotver! Om kort te gaan: hier is zojuist een projectje ontstaan.

In de loop der tijd heb ik zo een aardige serie projectjes opgebouwd. De meesten ontstonden doordat ik niet de juiste onderdelen bij de hand had. Simpel voorbeeld: je denkt wat te bereiken door de motormount te vervangen door een offset EVO-6 exemplaar. Natuurlijk gaat dat hele offset-gedoe nergens over (de motor 0,5 mm, 0,75 of zelfs 1 mm lager), maar je moet toch wat! Heb je dat ding erin geprutst, blijkt dat je geen passende tandwielen hebt om die gap van 0,75 op te vangen. Sodeju! Vlug op de tablet gekeken, en ja hoor, OUT of STOCK! Het zal niet waar wezen! Hele meuk kan zo in een blik erwtensoep van Unox. Klaar!

Ik was die walm van die erwtensoep wel een beetje zat en daarom begon ik na te denken over een betere oplossing. Dat viel nog niet mee, want voordat je het weet heb je het probleem nog een stuk groter gemaakt en moet je noodgedwongen een nieuwe dakkapel op je zolder zetten om je spullen nog kwijt te kunnen. Nu was het natuurlijk ook niet zo dat ik dag en nacht aan dit probleem dacht, maar het zoemde wel in het achterhoofd. Op zich is dat prettig, want er komt een dag dat je oog in oog staat met de oplossing. Bij mij gebeurde dat op een donderdagochtend.

Ik liep binnendoor naar kantoor en hoorde toen op onze zolder waar mijn zoon een complete work out fitness room heeft opgebouwd, een afgrijselijk gekrijs en geblaas van de katten. Die waren goed link op elkaar! Op het moment dat ik een enorme dreun vernam (er was er duidelijk eentje hangend aan de sporen vanaf grote hoogte naar beneden gelazerd), besloot ik te gaan kijken. Wat de twee gezusters geflikt hadden, weet ik niet, maar een vakjesdoosjes van Gamma was op de grond terecht gekomen. Hé! Dat is een mooie oplossing! Bij wijze van waarschuwing gooide ik een paar dumbells naar de katten die wijselijk het hazenpad zochten.

In mijn kantoor bekeer ik mijn vondst. Zeker een jaar of vier, vijf geleden gekocht en thuisgekomen afgekeurd als een onzinnige aankoop. De crux is namelijk dat de zijschotjes verplaatsbaar zijn, zodat je grotere of kleinere vakjes kunt maken. Koos ik voor de kleinere, dan paste er geen slotcar in, koos ik voor de grotere, dan knalde die auto voortdurend heen en weer. Maar nu speelde dat geen rol, want een belangrijk kenmerk van een projectje is dat de slotcar helemaal uit elkaar ligt. Ik paste de indeling zo aan dat ik precies negen projectjes kwijt kon. Die bleek ik ook te hebben, waaronder twee Moslers (onderdelen out of stock), een oude Porsche van Scalectrix, nog een Audi R18 zonder droparm (out of stock), een zelf gespoten Clio-kap van NSR, een Renault Alpine A310 met afgebroken voortrein en een Porsche Carrera waar ik zelf een offset AW-motormount in heb geknutseld maar waarvoor geen tandwielen meer bestaan. Maar dat kon me geen bal schelen, zo blij ben ik met mijn welgeordende en overzichtelijke projectjesbox. Ruimt alles op, ook je hoofd! 

Beurs

Hein Tunnissen

Beurs

Als je dichtbij de grens met Duitsland woont zoals wij, dan ben je waarschijnlijk eerder geneigd een dagje uit te trekken voor een bezoek aan die enorme slotcarbeurs in Oberhausen, dan wanneer je in Zoetermeer woont. Of Purmerend. Kijk, wij draaien de motor richting de Autobahn in tien minuutjes lekker warm en dan gaat ook meteen voor dik 150 kilometer kaarsrecht asfalt het gas vol er op. Het is het mooiste stuk Autobahn dat Duitsland kent, maar je moet wel bereid zijn om een beetje mee te doen, want er wordt onwaarschijnlijk hard gereden. Ik herinner me dat ik op weg was naar Maastricht en dat ik (met 240 km per uur op cruise control) voorbij werd gereden alsof ik stil stond. Allemachtig nog-es-an-toe!

Wij doen dat maar af en toe, zo’n beurs want je moet behoorlijk uitkijken dat je niet wordt aangetast door het Börsevirus. Uiteindelijk komt het erop neer dat je thuis constateert dat je een hoop zooi hebt gekocht waarvan je dan denkt: Wat moet ik hier mee? Van de andere kant, als je voor honderd euro benzine wegsproeit op de Autobahn, dan is het natuurlijk redelijk stom om weer naar huis te kachelen zonder ook maar één leuk autootje te hebben gekocht. Zodoende vonden wij het behoorlijk grappig, Marcus Aurelius en ik, dat er bij ons om de hoek een modelautobeurs werd georganiseerd in het Valthermondse ‘Brughuus’, toegang gratis! Die naam Brughuus doet natuurlijk al het ergste vermoeden. Verschaald bier, tafels met namaak Perzische kleedjes met ranzige vlekken en een niet te missen interieurlucht die het midden houdt tussen put en riool. Waarschijnlijk hangt er in het toilet boven de wastafel ook nog zo’n gele dildobanaanzeep, die een kleiachtig aroma verspreidt die maakt dat je vrouw ’s avonds zegt “Zou jij je niet eens gaan douchen en vergeet daarbij je piemel niet!” Op de bar natuurlijk een blauwglazen pinda automaat die een handjevol uitkotst als je je muntje doordraait.

Zo’n café, waar gisteren nog de overbuurman ten grave werd gedragen en waar nu alle tafels tegen elkaar zijn gezet voor de modelauto’s vanaf 1917. Natuurlijk hoopten wij tegen de verkoper te botsen die ook nog een paar slotcars had meegebracht en die dus bereid was om ze voor een paar stuiver van de hand te doen. Omstreeks 11 uur was ik te TE en bij een gezellig bakkie steggelden wij nog even of wij met de Audi sportscar van Marcus zouden gaan, dan wel met mijn al warmgedraaide riant afgeveerde benzinelimousine. Zes minuten later stonden wij voor het Brughuus, waar het al een drukte van belang was. Er was duidelijk sprake van twee groepen. Met de pette op één oor herkenden wij de boeren die hun slag kwamen slaan bij de landbouwwerktuigen, bij voorkeur de groengele van John Deere. De andere groep op de sokken werd gevormd door de truckers die op zoek waren naar Daf, Scania of Volvo. Mercedes of MAN zijn hier niet zo in trek, laat staan de Magnum van Renault. Wij besloten dicht bij elkaar te blijven.

Een jaar of twee geleden waren wij zo ook in Houten. Die beurs wordt door de Scalectrix-jongens georganiseerd en ik moet zeggen dat het begrip ‘internationale allure’ wel degelijk opgeld deed. Veel Britse verkopers met een onverstaanbaar grappig accent, Duitsers en zelfs een Zweed met een hele leuke verzameling Avant Slot. De beurs zelf kon je in drie stukken hakken: een paar procent 24-klasse, 60 procent nieuw of bijna nieuwe moderne modellen en de rest antiek. Inclusief kapot. Dit alles uitgestald op oude cafétafels, zodat je bij een bezoek van drie uur toch minstens 02.50 uur krom voorover staat om de uitgestelde waar op ooghoogte te kunnen zien. Een ook veel toegepaste methode is het op de hurken voor de tafel zitten, maar daarmee is de kans om door de voort schuifelende massa omvergeduwd te worden wel heel erg groot. Terwijl ik ernstig stond te twijfelen over de aankoop van een prachtige wit met rode Citroën DS (YES!) van SCX (OH NO!!), kwam er een man in een rolstoel naast mij staan, die een beetje moest lachen om mijn knipmessenstudiestand. Heb ik geen last van, kraste hij olijk!

Zijn humeur deed een beetje denken aan het bijzonder praktische bordje dat ik ooit van mijn vader leende en nooit teruggaf: ‘Arts maakt visite’ of aan de krukken die mijn broer na een wintersportvakantie steevast in de auto liet liggen. Zowel liggend in de auto als hulpmiddel buiten de auto bleken zij meer waard dan het statiegeld. Ik zie m nog pinkelend de Heineken Music Hall ingaan, terwijl wij nog zeker anderhalf uur in de rij moesten staan. Zo erg was het in Valthermond gelukkig niet. Gewoon voor de deur parkeren en meteen doorlopen. Geen slotcar naar ‘t zin gevonden, maar wel heel goed begrepen dat er nog ontzettend veel modellen zijn die prachtige, leuke en goed rijdende slotcars op zouden kunnen leveren.

Wij kunnen eigenlijk alleen kiezen tussen Ferrari en Porsche, uit een paar Fordjes, een Mclaren en een Jaguar. Wat een treurige armoe! Dat was het enige dat ik kon bedenken toen ik daar in Valthermond rond schuifelde.  Uit nijd bijna een roestige Ford Taunus 12M gekocht!