Hein Tunnissen |
Enge man
Het kan natuurlijk, maar erg waarschijnlijk is het niet. Vrouwen
die zich diepgaand bezighouden met slotcarracen. Tenminste, ik heb het nog
nooit meegemaakt. Ik heb het wel altijd een raar dingetje gevonden van die
feministische beweging, omdat mannen wel altijd verplicht aan het borduren
moesten vanwege het gelijk zijn, maar dat hullie nou nooit eens in het kader van
die emancipatie zelf de zomerbanden moesten wisselen in november of
december. Zo gezien kun je dan niet eens een behoorlijke slotcarracer
worden, want onze sport ligt immer in het verlengde van de bandenwisselarij.
Het staat mij daarom ook vrij te zeggen dat vrouwen gewoon niet
kunnen rijden en al helemaal niet met een slotcar. Bij ons op de club zie je
het wel eens een enkele keer gebeuren, maar zet twee vrouwen bij elkaar en
alles draait om lingerie, de weegschaal, de kapper, schoenen (heel veel schoenen),
Kruidvat, Action en wat er die avond op TV komt.
Bij mannen is dat precies andersom. Zet één man tussen een groep
vrouwen en hij weet niet eens meer dat er slotcars bestaan. Zet twee mannen
tussen een groep vrouwen en ze beginnen samen gezellig over slotcars te
discussiëren, terwijl het groepje vrouwen er kip-zonder-kop tussendoor kleppert
over lingerie, de weegschaal, de kapper, schoenen (heel veel schoenen),
Kruidvat, Action en wat er die avond op TV komt. Opvallend toch?
Hoe dan ook, het zette mij op het verkeerde been toen ik in
gesprek raakte met Bianca over een NSR Mosler die zij op MP te koop aanbood.
Mijn vragen werden door haar zo ontzettend to the point beantwoord dat ik
dacht: ‘Nu zullen we het hebben! Het staat te gebeuren! Ik ga een auto kopen
van een vrouw, die misschien van die slotcarracerij nog wel meer weet dan ik!
Wie had dat gedacht?’ Ze ondertekende helaas met ‘Teun’ en dat was wel een
enorme ontgoocheling.
Want zo zijn vrouwen wel een beetje; ze nemen mannen graag bij de
neus! Ik herinner me zo uit mijn verslaggeversjaren dat er wat moest gebeuren
aan Liane Engeman. De sportredactie had er geen zin in (later wordt duidelijk
waarom) en dus kwam die stoeipoes op mijn bord terecht. Ik googlede avant la
lettre wat door ons papieren krantenarchief en werd geen slag wijzer van deze
lange, slanke, blonde, knappe (!) eerste vrouwelijke autocoureur van Nederland.
Peter Post bellen? Die wist altijd alles, behalve als het over auto’s
ging.
Jan Lammers vragen? Maar die stond nog in de box, bij wijze van
spreken! Dus ik belde Luuk, onze fotograaf en wandelend Privé-archief.
“Luuks, maak als de donder een foto van Liane!’ En hij was al weg in zijn Ford
Capri zes cilinder! Maar zoals met alle leuke verhaaltjes liep het ook deze
keer voor Luuks helemaal verkeerd af. Mevrouw Engeman woonde namelijk in de
zogenaamde hunkerbunker te A. en zij bezat een klerenkast van een hond die
zonder enige moeite recht in de navel van Luuks kon kijken en daarbij steeds
zijn muil ver open liet hangen.
Moet jij die interviewen? Ik zou maar uitkijken, want één
verkeerde beweging en het is met je gebeurd! Maar dat was ik helemaal niet van
plan. Terwijl ik naar haar foto staarde (Foto: Luuk Gosewehr) belde ik met de
hunkerbunker en tikte daarna een fotobijschriftje van een paar regels. Exit
mevrouw Engeman. Ze kon wel rijden en vermoedelijk beter dan alle andere
vrouwen te A, maar het was geen kampioene uiteindelijk. Het ging fout op
karakter, want ze kafferde haar Alfa Romeo-mecaniciens na haar eerste race voor
het merk zo ongenadig uit dat zij zichzelf uit de racerij katapulteerde.
Wel jammer natuurlijk, want Liane Engeman had zomaar alles in zich
om de Max Verstappen van de slotcarracerij te worden. En ik durf er wat om te
verwedden dat je dan, in navolging van haar racekunsten, heel wat meer vrouwen
zou zien die graag eens een avond met zo’n trekkertje zouden willen gaan
pielen. Dat dit niet gebeurt (er is dus wel een knappe dame nodig om vrouwen de
overstap te laten maken) zit ‘m in de mannen, die zich altijd een beetje
angstig gaan gedragen. Ze zijn dan bijvoorbeeld een beetje bang dat hun vrouw
meteen die peperdure regelaar sloopt, door er per ongeluk op te gaan zitten. Of
dat zij, met de auto op de baan, vol gas geeft onderwijl haar leesbril zoekend
om de schaalverdeling voor de reminstelling te kunnen lezen. Doffe klap, auto
slaat full speed tegen de muur te pletter en dan klinkt het: ‘Deed ik dat?’
Omdat je ten overstaan van je vrienden niet je huwelijk gaat afbreken, slof je
mismoedig & eenzaam naar de hoek om de brokken op te rapen.
Het is natuurlijk maar een autootje en niet eens een echte. Maar
ik geloof dat het verstandig is om de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen in
het clublokaal in stand te houden door te zeggen: “Nee, dat kun jij dus niet.
Want jij namelijk kunt niet één ding tegelijk doen. Zoals wij!”