zaterdag 16 april 2016

Beschuitbus

Hein Tunnissen
Beschuitbus
Mijn zoon groeit voorspoedig op en mijn vrouw laat geen kans onbenut om op te merken dat hij al een echte kerel wordt, waarbij zij zeer tegen zijn zin op allerlei details wijst waar hij zeker aan tafel niks over wil horen. Ik begrijp dat zij onderhand in hem meer de Adonis ziet die ik ooit voor haar was. An sich kan mij dat niet zoveel schelen, maar nu het zo hard met ons ventje gaat - en daar heeft mijn vrouw wel gelijk in - moet ik vaststellen dat ik gruwelijk heb gefaald als het om het slotcarracen gaat. Het handelt hier om twee uiterst pijnlijke pijnpuntjes voor mijn generatie.
Om te beginnen kunnen die jongelui van tegenwoordig zich nooit langer op iets concentreren dan twee à drie minuten. Want dan kijken ze weer op hun telefoontje en vliegen ze prompt de bocht uit. Met een:  “Hé pap, hij is kapot!” gaan ze dan weer iets anders doen. Het tweede pijnpuntje is dat ze onnoemelijk goed zijn, terwijl ze godbetert nooit en te nimmer oefenen zoals wij. Staan ze gewoon een beetje relekst aan die peperdure regelaar te trekken alsof het staafmixer is en rijden alle ronderecords zonder enige kennis van zaken of überhaupt enig begrip van de kunst van het slotcarracen aan flarden. Gelukkig is het een kwestie van hooguit vier rondjes, want dan moeten ze weer op hun telefoontje kijken of een appje versturen.
Ik vind dat wel een rouwrand om mijn leven. Toen ons ventje nog in de wieg lag (“Je moet wel tegen hem praten!”, aldus mijn vrouw) heb ik hem onomwonden duidelijk gemaakt dat het simpele feit van kunnen staan, betekende dat hij zou toetreden tot het illustere gezelschap van slotracers in onze familie, als daar zijn mijn broer en ik. Mijn broer hoopte bij zijn zoon natuurlijk op precies hetzelfde maar hij zwichtte in een moment van zwakte voor de suggestie van zijn vrouw die begon te wauwelen over een elektrische trein. Hoe stom kun je zijn! Mijn broer vergoelijkte dat later op feestjes steevast door te verkondigen dat zij niet eens wist dat er slotcars bestonden. Dat wilde ik wel geloven, want haar ouders gingen uiteindelijk vlak voor hun pensioen per charter naar Egypte om daar het rijbewijs alsnog te scoren. Je moest dan in de woestijn twee olievaten ronden, waarna het biljet werd uitgereikt.
Zat ik natuurlijk wel met het probleem dat na mijn broer ook ík een nakomeling had die geen enkele feeling voor de sport heeft. Niet voor de techniek, de kunst van het slotcarracen zelf, of voor het onderhoud of zelfs maar het warme gevoel met iets bezig te zijn waar de mensheid nog lang niet alle antwoorden op heeft. De ontdekking van de hemel, want zo mag je de vaststelling van de zwaartekrachtgolven onlangs toch wel noemen, is nog niks vergeleken met de ongrijpbare dwarskrachten die in het bochtenwerk optreden bij een op volle snelheid rijdende slotcar. Veel wetenschappers denken dat dit antwoord wel nooit gevonden zal worden, maar ik ben er van overtuigd dat de huidige generatie slotcarracers zal ontdekken en vooral wetenschappelijk zal vaststellen waarom een slotcar de ene keer wel uit de bocht vliegt en een andere keer niet.
Het is een gekmakend probleem en we staan onder zware tijdsdruk. Laatst zag ik een film met Nicolas Cage en Rose Byrne, die trouwens ook al behoorlijk wat wraktrekjes heeft, waarin een beschuitbus met tekeningen van schoolkinderen worden begraven voor over 50 jaar!  Zwiep, sprong in de tijd en de bus wordt opgegraven, makkelijk zat. Te flauw om over te praten die plot, maar het bracht mij op het idee om hier in de tuin een kevlar koker met wat Carrera-handleidingen, een paar facturen van Klaas Bos, een doosje met slepers en een leuke slotcar van Fly te doen en die dan een beetje plechtig te begraven. Voor over 50 jaar. Ik denk namelijk dat we zullen gaan meemaken dat het slotcarracen een generatie gaat overslaan. Hier in de tuin heb ik een prima plek voor dat graf gevonden en dan heb ik toch nog iets betekend voor de sport, zij het op de valreep!

6 opmerkingen:

  1. Ik denk dat het over 500 jaar een archeologische vondst zal worden. In die tijd zijn er digitaal melkwegstelsel races schaal 1:3200 of zo iets. Wij zullen dat niet meer mee maken ga ik van uit.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik heb ze hier diverse mooie hobby's getracht over te dragen, op de belangrijkste plaats natuurlijk de edele voetbalsport, maar helaas is daarvan alleen de schuttingtaal blijven hangen, die ze nu gebruiken, of eigenlijk misbruiken, als ze voor een schermpje een of ander geestdodend schietspel doen op de pleestation. Ook ik heb diverse keren aangeboden dit akelige apparaat ritueel te begraven, overigens zonder beschermende verpakking om er toch zeker van te zijn dat het verschrikkelijke apparaat het nooit meer zal doen, maar er werd niet enthousiast gereageerd. Er werd aangeboden wat verzamelaarsobjecten van zolder te pakken, waarvan ik hier niet precies ga aanduiden wat het is omdat het op rails rijdt. Dat aanbod heb ik afgeslagen. Ik verheug me er nu al op dat de kids van de huidige jeugd evenveel met de hobby van hun ouders zullen hebben als dat ons grut met onze hobby heeft!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. We zijn een uitstervend ras ben ik bang door deze digitale virtuele tijdperk die maar door blijft ontwikkelen

    BeantwoordenVerwijderen
  6. We zijn een uitstervend ras ben ik bang door deze digitale virtuele tijdperk die maar door blijft ontwikkelen

    BeantwoordenVerwijderen