Jordi

Hein Tunnissen

Jordi

Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en dus was het weer zo ver: op Marktplaats stond een Mosler van NSR. In Gulf-jas, altijd leuk. De onderkant was bijzonder en het chassis, maar vooral het subchassis, verraadde dat het om een al wat ouder model-sidewinder ging. Maar uitgerust met een Shark 22 kon het best een leuk autootje zijn. Of worden. De eigenaar was eerlijk over de staat waarin het geheel verkeerde en ik zei dapper dat ik die ene spiegel best kon missen, omdat ik er toch nooit in kijk. Na wat gezeik over en weer van mijn kant, hadden we een deal.

Na een onwaarschijnlijk lange tijd (ik was de aankoop nog net niet vergeten), kreeg ik een mailtje van Kiala dat men het pakje had afgeworpen. Poeh! Toen ik later Jordi liet weten dat de transactie tot een goed eind gekomen was, schreef hij me terug: ‘Goed om te horen dat hij heel gearriveerd is. Ik doe altijd goed m'n best met inpakken, zeker bij Kiala, om problemen te voorkomen!’ Daar kun je het mee doen, pakketboer! Dat zal je leren om met onze kostbare pakketjes te smijten.

Die avond pakte het zo uit, dat ik zonder iemand te hinderen rustig even in de Mosler kon gaan zitten en natuurlijk keek ik ook even onder de motorkap. Oei, daar moest wel even een bietje gepoetst worden. Het subchassis ter hoogte van de magneetverstelstrook was dichtgeplakt met een stukje plakband en doordat weg te trekken, schoot het meteen lekker op want er hing van alles aan. De Mosler was duidelijk getuned: lood onder de vooras, kleine stukjes lood links en rechts voor de voorwielen en wat grotere stripjes erachter. Met een stukje tape was vóór de magneetverstelstrook een kleine, maar sterke magneet vastgezet. Kennelijk een pittige auto!

Ik besloot ‘m meteen op de baan te zetten om te kijken wat er zou gebeuren. Dat viel tegen: niks! Tot mijn verbazing ging de auto met gierende banden als de slinger van een klok naar links en rechts. De grip was zo gering, dat de magneet zonder enig probleem de auto surplace hield. Roest! Dat had ik nog nooit meegemaakt! Met de magneet in het bakje van niet meer te gebruiken magneten, ging het een stuk beter. Wel nogal wat overstuur in de bochten, maar de Gulf reed beslist niet slecht. Op de Tamiya klokte ik 36 km/u. Dat was geen verrassing, want ik had al gezien dat mijn standaard Moslerspeed er nog niet in zat, maar dat kon ook niet met zo weinig grip.

Op de werkbank ging het lood eruit, het subchassis maakte ik schoon met Dasty, de lagers met WD40 en de as wreef ik op met chromepolish. Aan de uiteinden, onmiskenbaar, wat braampjes. Eenmaal schoon en soepel, zette ik de Mosler weer in elkaar en in plaats van de Scaleauto-schuimbanden, monteerde ik air-velgen van NSR met SlotAngels.

En daar ging ie! Altijd weer leuk om te zien als wat simpele ingrepen de snelheid en de wegligging zo verbeteren. Eigenlijk is dat (afgezien van het contact met de verkoper) wel het leukste van zo’n Marktplaats-aankoop. In dit geval ging het lekker snel en dat is niet altijd het geval. Zo heb ik ook een Inline Mosler op MP gekocht en daar ben ik maanden mee bezig geweest voordat het kreng een beetje uit de startblokken wilde komen. Daarbij, en dat maakt het nog veel gruwelijker, snapte ik niet waar het ‘m inzat. Tot ik op een dag bij Klaas in Putten was en daar een blauw Mosler-chassis zag. Zo soepel als een afgeragd stuk kauwgum. Klaas wilde mij natuurlijk niet tegenspreken (blog!), maar zijn ogen zeiden: ‘Wat moet jij met dat superzachte chassis op die keiharde baan van jullie te TE?’

De rest is historie. De Inline-Mosler rijdt sindsdien met zijn blauwe chassis als een kogel. Theorie is prima, maar de praktijk is soms anders. Jordi’s Mosler ging na wat rondjes op de Tamiya en ik las 42 km/u. Nicht schlecht! Ook vind ik dat die blauwe SlotAngels wel heel erg mooi bij het lichtblauw van de Gulf-kleuren passen. Natuurlijk heb ik de velgjes iets verder naar buitengezet, zodat ze mooi zonder inkijk in de wielkasten passen. Ik zit nog wel een beetje in dubio over de wieldoppen. Er zijn slotracers die zonder inserts weigeren ook maar een meter te rijden, maar ik ben ze liever kwijt dan rijk. Ik vind ze een vitrine-detail dat je vooral kunt zien als de auto erg stil staat. En dat is niet de bedoeling. Tijdens de komende clubavond zal ik de Gulf eens lekker laten zoeven. Wedden dat ik er zo een paar kilometer per uur meer uitpers als ik zeventig rondjes verder ben? Wis en waarachtig! Tunen is vooral rijden!