Brainwave

Hein Tunnissen

Brainwave

Een goede vriend van ons deed zijn Ford weg. Op Facebook schreef hij met flink wat gevoel voor drama dat hij 170.000 km in de stoel van de Mondeo had gezeten en zelfs lief en leed had gedeeld. Toe maar! Nu was het allemaal niet zo erg als het leek, want de Mondeo had hem behoorlijk wat kopzorg bezocht. Het ding trilde als een vibrator en het allerergste was nog dat na iedere reparatie het euvel weer de kop op stak! Geluk bij een ongeluk: hij kreeg er bij inruil nog een beste prijs voor. Ik maakte uit zijn verslag op dat dit behoorlijk onverwacht was! Hoezee!

Een andere vriend, maar dan aan de andere kant van het land, deed ook zijn Ford weg en die kwam bij mij terecht. Eigenlijk wilde ik dat ding helemaal niet hebben, maar ik zag nog wel enkele wedstrijdklassen in het verschiet waar ik met mijn Mosler mooi zou kunnen opzouten. Nu weet ik van deze vriend dat hij een beetje prutsen niet uit de weg gaat en zo ook in dit geval. Op mijn vraag ‘Rijdt het ding een beetje?’ antwoordde hij; “Het is niet slecht, maar het is ook geen wonder!” Het gespreksonderwerp was een Slot.It Ford GT40. Sommige leden onze club hebben ook zo’n dingetje, maar ze laten ‘m meestal in de kist of nog erger, hij blijft veilig thuis achter glas. Kan moeder de vrouw er nog eens naar kijken als ze zin heeft!

Hoe dan ook, de donkergroene GT40 leek me heel iets anders dan een donkerblauwe Mondeo en daarom leek me de aanschaf van deze Ford mij wel verantwoord. Komt bij dat ik direct geprikkeld raak als een auto niet echt wil rijden! Kom jongens, wat stelt zo’n ding nou helemaal voor? Er zijn een paar voorwaarden, maar als je die respecteert, komt de overwinning vanzelf. Mijn Ford GT40 arriveerde op een dinsdag en tijdens de lunch draaide ik een paar rondjes. Het stelde inderdaad geen fuck voor. Anders gezegd; deze Slot.It is beslist geen NSR. Vooral dat overbodige gezwiep met de kont irriteerde me mateloos. Klein autootje, nog kleinere prestaties.

De leden die de GT40 laten verstoffen, begon ik steeds beter te begrijpen. Ik sloot me bij hen aan. Tot het onvermijdelijk moment kwam van een Classic Cupje. Leuk idee, maar na een kwartiertje testen, haakte ik af. Nee jongens, met dit ding doe ik niet mee! Omdat de jongens dat gewoon gezeik vonden, kreeg ik natuurlijk meteen een auto van Alphons P. met als enige verzoek de periscoop er niet af te rijden. Dat is gelukt!

Enige tijd later tunede ik een heel ander autootje en terwijl ik me zat af te vragen wat ik er nog aan zou kunnen doen, zag ik het ineens! Brainwave, out of the blue! De GT40 had een inline motormount, in plaats van de fabrieksmatige sidewinder-opstelling. Die auto was volkomen uit balans en vandaar dat die kont zo idioot slingerde. Theorie versus praktijk; wat was dit spannend! Op een geschikt moment draaide ik de Ford uit elkaar, monteerde ik een sidewinder-opstelling en die vervolmaakte ik met NSR-tandwielen! Oei, oei, oei! Terwijl ik de zaak in elkaar prutste, probeerde ik in te schatten hoever het pignon op de as gedrukt moest worden. Passen, fout, nog ietsje meer. Ik drukte de motor uit de steunen en ineens had ik een long can in de hand. Hele motor lag in twee stukken in mijn hand. Danku Slot.It!

Goede raad was duur en daarom perste ik de boel gewoon weer flink in elkaar met een flats secondelijm op de naad, zodat me die grap in ieder geval niet tijdens de wedstrijd kon overkomen. Na nog wat heen en weer gehannes, zat het vermaledijde tandwieltje precies goed en kon ik de verschillende onderdelen op de achteras goed op elkaar af gaan stellen. Het kwam helemaal goed en dat is een godswonder want veel ruimte om te experimenteren heb je niet met zo’n sidewinder. Voordat je het weet steekt er een wiel voor de helft uit de wielkast.

Gelukkig kon ik me beheersen (de secondelijm moest toch nog drogen) zodat ik ook maar meteen de stroomafnemers van koperdraad verving door die hele platte gladde RVS-geleiders van NSR. Ja, ja, dat is wel andere koek. Tot slot pleurde ik er nog wat lood in. Wat onder de vooras en wat in het midden van de bolide. Strikt noodzakelijk leek me dat niet, maar mijn ervaring is wel dat je in de wedstrijd erg blij bent met een met lood uitgebalanceerde bolide. Je neemt dan toch net iets meer risico omdat je verwacht dat je daarmee de wedstrijd wint. Meestal is het tegendeel het geval, maar het lood schuift het moment wat op.

De testrit in Barcelona was boven verwachting. Als een raket met de wegligging van een trein! Snel als de duivel en een bochtengedrag om van te dromen. Wereld Ford, hoewel dat een contradictio in terminis is. Niet gedacht dat ik dat het nog eens zou zeggen: “Wat een geweldige wagen, die Ford!”

Opgedragen aan HJ en Tavecbor