Kanarie

Hein Tunnissen

Kanarie
De meeste leden van Amazingslotcarracing, ik schat meer dan 90 procent, heeft een Fleischmann Ford Lotus half midden doorgezaagd en de restanten met behulp van een Slot-It motormount en veel tweecomponentenlijm weer in elkaar geflanst. Het resultaat is een redelijk stijf autootje met, wat wij zeggen, een kap van bruinkoolplastic en, afhankelijk van diverse factoren zoals de motor, snel tot heel snel. Maar de vehikels hebben allemaal één ding gemeen: de neiging om te stuiteren als een Slazenger tennisbal. En dat kost onnoemelijk veel snelheid. Zo zeer zelfs, dat je zou kunnen denken dat door het oplossen van dat ene manco, de oude knoestige Fleischmann tot één van de snelste slotcars ooit evolueert.
Ik heb een hele verzameling Fleischmänner met de Dremel slijpschijf bewerkt. Op de vloer van mijn slotcarwerkplaats ligt dan ook een hele laag oranje, groene en blauwe slijpsels die tot grote woede van mijn vrouw zo statisch als de hel zijn, zodat de kruimels zelfs al zijn doorgedrongen tot in de echtelijke sponde. Nog erger dan hondenharen, is haar klacht. Zelf vind ik het ook erg vervelend, maar het is nu eenmaal niet anders. Ik heb nooit beweerd dat het huwelijk altijd even leuk is!
Want dankzij die doldrieste slijperij heb ik een fors aantal puike chassis tot mijn beschikking en dankzij wat aanpalend gefröbel mijnerzijds passen daar leuke kapjes bij die ik in de vrolijke kleuren van de Duitse vlag heb gespoten, zoals zwart, kanariegeel en vermiljoen rood. Persoonlijk vind ik ze zo goed gelukt en fraai dat ze in de vitrine niet zouden misstaan, maar vermoedelijk zou de club mij dan meteen royeren en daarom doe ik dat maar niet.
Onlangs was ik met de dooie kanarie in de kist op een clubavond. Fokko scharrelde samen met Marcus wat langs de baan en plotsklaps zag ik uit een ooghoek dat Fokko met een klein lamswollen rollertje een of andere transparante smurrie op de banen twee en drie aan het smeren was. Vooral in de bochten, mompelde hij. Wat er daarna gebeurde was desastreus. De beide binnenbanen ontbeerden iedere grip en ze bleven in tegenstelling tot wat werd gehoopt, spekglad en dus was de beoogde grip heel ver te zoeken. Marcus zette zijn hoofddoekje op en probeerde met de Swiffer het spul te verwijderen en ijverig rondgaand te redden wat er te redden viel, maar dat lukte nauwelijks. Daarna werd de truck van Erik, met een enorm gewicht op de schotel, ingezet maar toen de motor van de Mack onder het geweld van de doorslaande banden dreigde door te branden, werd ook die poging gestaakt.
Meer wasbenzine, klonk het, maar gelukkig hadden we niks bij de hand, want anders was de tent wellicht nog in de hens gevlogen. De overweging was toen dat je wellicht beter de banden dan de baan zelf van de chemische tovenaar kon voorzien. Vlug haalde ik de banden (sillies) van mijn Renault Megane langs de roller en ik was vanaf het eerste moment stomverbaasd. Daarna de Audi TDI (LMP) op rubber sloffen. Good Lord wat een grip! Daarna een Mosler op schuim. Die bleek raketaspiraties te hebben gekregen. Het meest verwonderlijke was nog wel dat iedere vorm van tailhappiness verdwenen was. Audi zou willen dat het nagebouwde model zo´n geweldige wegligging heeft. Terwijl Fokko en Marcus nog steeds aan het dweilen en soppen waren, wreef ik buiten beeld een paar drupjes onder de staart van de kanarie.
Snaarstrak! Als een lineaal! Op rails! Aan een touwtje! Met de snelheid van een goed geslagen golfbal speerde de gele met zijn ProSlot engine in het rond. En ik had mijn controller nog niet eens afgesteld op deze geheel nieuwe situatie, met andere woorden, de grens was nog lang niet bereikt. Het grappige feit deed zich toen voor dat Fokko zijn 24-bolide inzette om de baan aldus te cleaneren. Het leek wel een slecht afgestelde rallyauto op twee cilinders met een uitgevallen druklader! Wat een vertoning. En dan die flitsend snelle kanariegele Fleischmann. Zoef, zoef, zoef! Onnavolgbaar, op het saaie af!