Wankel

Hein Tunnissen

Wankel
Blog opgedragen aan de dodelijke slachtoffers in Nice, 14 juli 2016. Liberté, egalité, fraternité!
Tegen de tijd dat ik aan mijn eerste brommer begon te denken, rond 11 jaar vermoed ik, kwamen er verschillende bijzondere auto’s op de markt. Denk aan de aerodynamische Panhard of aan de even bijzonder gestroomlijnde RO80 van NSU met Wankelmotor. Tegenwoordig echt leuke modelletjes voor de Classic Cup van Heer Slot, maar veel zie je ze niet. In het echie trouwens ook niet. Maar soms zijn er clubs met diehards die dag in, dag uit tegen roest en afbraak opboksen; wat het ook kost! Zie daar de Panhard Automobielclub Nederland of NSU-RO80.com.
Maar laat ik nu zelf een lijk van een slotcar op de kop hebben getikt waarvoor géén club bestaat! De Mazda 787B, een in alle opzichten hele bijzondere bolide. Met een Rotatiemotor en ik ben dus bijzonder benieuwd hoe de technici van Slot.It dat fenomeen realistisch hebben opgelost, omdat bij een rotatiemotor de krukas stilstaat en de rest van de motor daar als het ware omheen slingert. Daarbij heeft die bolide (Groep C) aan de achterzijde een spoiler ter grootte van een tweepersoonsbed dat met een soort klimrek aan de auto is bevestigd. Weird!
Vanwege die idiote uitstekende spoiler zijn er nauwelijks slotcarracers gek genoeg om die tot leven gebrachte aerodynamische formule te kopen. Eén uitvliegertje en je halve auto breekt af. Slot.It voorzag dit en levert bij iedere nieuwe auto een reservespoiler van wat flexibeler materiaal mee, zodat de pret langer dan 10 minuten duurt. Wij van Amazingslotcarracing doen altijd bijzonder laconiek over die spoilers die in feite niks anders zijn dan een nabootsing van de werkelijkheid, die vooral belangrijk is voor de venten met een vitrine.
Toch heb ik ooit smadelijk moeten ervaren dat aerodynamica tot meer in staat is dan op het eerste gezicht lijkt. Een hele aardige directeur die van hard rijden hield maar altijd ruzie had met paaltjes, stenen, muurtjes of uit het niets opdoemende bomen, ging op een zonnige dag tanken. Kaart van de zaak, niks aan de hand. In de schaduw van het pompstation legde hij zijn zonnebril op de spoiler van zijn auto, een Renault 19 TSE. Bijzonder was dat die spoiler in de achterklep was geïntegreerd. Eenmaal thuis en twee paaltjes later realiseerde hij zich dat hij zijn brilletje kwijt was. Hetgeen niet zo was! Want na de rit Amsterdam-Leiden lag de bril nog steeds mooi op dat subtiele randje van de achterklep. Vastgedrukt door de aerodynamica.
Dus daarmee is wel bewezen dat het niet helemaal onzin is, hoe hard boeren ook moesten lachen om de Citroën CX, de tweeletter-aanduiding voor luchtweerstand. Nu is het grappige dat er indertijd ook hard werd gelachen om de Panhard en om de RO80 met zijn hoog opgesneden kont. Nee, dat was wat te veel revolutie voor de Nederlandse sigarenkistrijders, model Kadett.
Aerodynamica neem ik serieus, maar ik heb geen enkele ervaring met Wankel- of rotatiemotoren, laat staan met Mazda. Mijn broer had ooit zo’n Jap. Een leasebak waar hij met een föhn de typeaanduiding af sloopte, een trend van omgekeerde trots. Nog steeds geen idee waarom. Verder had ik dan nog een collega die helemaal gek was van de Mazda MX5, die altijd open reed en vermoedelijk vanwege de aerodynamica zijn hoofd helemaal had kaalgeschoren. Dat vond ik wel een dappere move want zijn achternaam luidt: Den Hoed. Maar die droeg hij ook nooit; hooguit een pet wat niet zo gek is als je het zonnetje het op je kale kop heeft gemunt.
Het is voor mij dan ook een enorm avontuur. Een Mazda in de eerste plaats, maar dan ook nog een rotatiemotor plus dat idiote aangehangen bed. Hoe ik dat ooit in balans moet krijgen, weet ik nog niet maar spannend zal het zeker worden. Ik zal om te beginnen maar eens mijn zonnebril op die klep leggen en kijken wat er gebeurt bij een beetje gasgeven.  Een mooie bijkomstigheid is dat de vorige eigenaar mij verzekerd heeft dat de auto eigenlijk spiksplinternieuw is. Nauwelijks gelopen, hooguit een enkel rondje om ‘m te horen. En daar kan ik me wel wat bij voorstellen, want het geluid van zo’n rotatiemotor is werkelijk bloedstollend. Een stuk rauwer, snerpender en woesthuilender dan die halve gare elektromotortjes die tegenwoordig de F1 aandrijven: Hakke, hakke, puf-puf, weg zijn wij!
Mooi, hè? Helemaal de vorige eeuw: een auto kopen die van een oud dametje is geweest, altijd binnen heeft gestaan, alleen op zondag voor naar de familie en nog helemaal puntgaaf. Ook onder de automatten! Alleen de achteruit is niet helemaal goed; daar moet ik wel even naar laten kijken. Kan niet erg zijn want ik kon alles prima zien door die achterruit!  Eigenaar van een spiksplinternieuwe tweedehandse Mazda en ik krijg er ook nog een extra setje ongebruikte banden bij! Bedankt Teun uit Grunn!

Eigenschap

Hein Tunnissen

Eigenschap
Van andere sporters heb ik het eigenlijk nooit zo gehoord, maar hoe betitel je nu eigenlijk de man of vrouw (zelden) met wie je aan de racebaan staat te knokken om de eerste plaats? Je vriend? Lastig! Collega? Misplaatste idiotie! De vijand? Tikje overdreven! Het woord clubgenoot doet meteen weer aan zo’n zompige homotent in de Eerste Van der Helststraat denken en past daarom ook wat minder goed, bij mijn voorstellingsvermogen althans. Kijk, want het is allemaal wel leuk en aardig, maar een uitvlieger voor hem, is de overwinning voor mij! En daar gaat het toch om? Voor slotcarracen moet er echt een winnaarsmentaliteit in je bloed zitten, want zonder dat kun je er maar beter niet aan beginnen. Dan verval je toch al gauw tot de bezitter van vele queenshelfies die daar vooral staan te wachten op niks.
Om een beetje slotcarracer van kaliber te zijn moet je een aantal eigenschappen hebben, waarvan ik zelf denk dat ze zelfs onontbeerlijk zijn. Ik som op: technisch onderlegd, visie uitstekend, onverschrokken, wedstrijdinzicht, verstandelijk niet gehandicapt, analytisch, groot incasseringsvermogen, geduld, geen Parkinson, kunnende staan, gevoel voor de baan, gevoel voor humor, doorzettingsvermogen, sluwheid icm slimheid, valsheid icm beperkte doofheid, vergevingsgezindheid en bij voorkeur enige sportiviteit. Geen gebruiker van Old Spice.
Laatst heb ik mijzelf objectief kunnen testen op het bezit van deze eigenschappen en met enige trots kan ik de sticker ‘Passed’ in mijn nek laten slaan. Hoe dat zo? Het was een clubavond met een wat rommelige start door uiteenlopende omstandigheden. Fokko, die tegenwoordig als een handelsreiziger door Nederland en Duitsland trekt om zich te meten in de 24-klasse zei min of meer verontschuldigend dat hij alleen maar 24-ers bij zich had, maar dat hadden wij al lang gezien aan het nachtkastje dat hij binnenzeulde. Zijn kompaan (Nee, da’s ook een omschrijving van niks!) Erik die een paar keer per week naar Zweden op en neer stampt, wist wat hem te doen stond en haalde een mooie knalrode 24-er uit de Groenewold-kist en dus moest ik even diep ademhalen. Had ik het plan om wat autootjes te testen; bij dit geweld werd het meer een race op leven en dood.
Die 24-ers namelijk, schuiven op topsnelheid niet mooi smooth door de bocht, maar zij klappen gewoon om alsof er een deur openwaait. Bij die auto’s gaat eigenlijk niks normaal. Ze slaan soms ook zó ver door, dat de geleideschoen haaks onder de fundatieplaat (je kunt moeilijk van een chassis spreken) komt te staan, waarna ze een partijtje met doorslaande wielen staan te loeien zonder een millimeter op te schuiven. Zit je als 32-er tussen dit geweld dan breekt je in de bochten het angstzweet uit, want als je door die sneeuwschuivers te grazen wordt genomen… Welnu, dan heb je pas echt een probleem. Dat dit niet overdreven is, blijkt wel uit de heilige 24-wedstrijdraceregel: In de bocht zult gij niet inhalen!
Hoe vreemd! In de grote mensenwedstrijd hanteert men al lang de van de 32-klasse afgekeken tactiek om juist wél in de bocht in te halen. Tikje later remmen, iets sneller het gas erop, hebbes! Zo doe je dat! Dat zat er toen voor mij dus niet in. In eerste instantie reed ik met een NSR-Clio in ING-uitdossing die loepzuiver is getuned. Hoewel het nog niet eens zo heel erg slecht ging - het kleine ding glipte er steeds mooi tussen door – was toch vrij snel duidelijk dat ik het af moest leggen tegen de Bisons. Op dat moment had ik al zeker zes eigenschappen kunnen afvinken, maar ik had wat beters nodig voor de rest. Zie daar: eigenschap Sportiviteit! Je moet zoiets wel toe kunnen geven! Ik kwam weer de baan op met mijn Audi R18, een gruwelijke proletenbak van NSR, door mijzelf naar Slot-It niveau getild. Met gebruikmaking van mijn nieuwe trackcontrololie op basis van zonnebrand  (factor xx), harkte ik het voort dobberende duo al snel naar mij toen. Wat kan die Audi gaan! Maar al snel liep het mij dun door de broek want zij hadden, tactisch gesproken, een slimme baanwissel doorgevoerd zodat ik in de tang zat.
Dan moet je weten waar je plaats is, aangezien je met een 32-er zonder klapschaats nooit een bocht kunt pareren zoals die strijkijzers dan doen. Dat betekende dus inhouden tot het rechte eind en dan met doodsverachting wegstormen, voor het gevaar uit. Ik sloeg eervol te pletter tegen de muur waarin sindsdien het Audi-logo als een fossiel staat afgedrukt. Laatste eigenschap ook bewezen: verstandelijk niet gehandicapt.
   

Losers

Hein Tunnissen

Losers
De opkomst van de elektrische auto is niet meer te stuiten, zo blijkt uit de verkoopcijfers. De hybride auto is al op zijn retour en veel consumenten hebben al besloten dat hun volgende auto een elektrisch exemplaar zal zijn. Ik constateer: We hebben dus gelijk gekregen! In Israël waar men terecht bang is dat de buren de oliekraan bij het minste griefje zullen dichtdraaien, wordt al veel langer elektrisch gereden, zodat je daar overal oplaadpunten langs het trottoir aantreft. Dat is in Finland en in Zweden ook zo, maar daar dienen de stopcontacten vooral om de benzinebolides in koude winternachten een beetje warm te houden. Ach ja, Volvo hè?
De kentering bracht mij op het idee om eens onder mijn racebaan te duiken en daar wat orde op zaken te stellen. Want nadat ik was overgestapt op de minicomputer Phidget was er een fenomenale hoeveelheid luidsprekersnoer bijgekomen en dat liep kriskras van hot naar her. Toen ik ooit besloot om die racebaan te bouwen, koos ik voor oersolide,  zodanig dat je overal kunt staan, behalve dan op de tribune of andere bouwseltjes om de boel wat op te fleuren. Daar heb ik geen spijt van gehad, want ik kan overal gemakkelijk bij. De dragende balken staan ver uit elkaar en de spanten die (vanuit de racebaan gezien) de aarde torsen, kunnen dat gemakkelijk aan. Zelfs als je er met je kop tegenaan knalt.
Nadat wij van Amazingslotcarracing te TE tijdens de Kerstperiode 2015 onze baan wat hadden opgeknapt, overwogen wij ook wat aanpassingen voor meer comfort en veiligheid. Zo verplaatsen wij de standplaatsen met stopcontact van de kop van de baan (nabij de Solexbocht) naar de zijkant. In Zandvoort zou je zeggen: langs de boulevard ofwel parallel met het strand. Dat was een goed idee, maar de draadjes moesten natuurlijk wel mee! Maar als een baan is opgebouwd op een enthousiaste verzameling schragen (32) met vier poten en twee dwarslatten het stuk, dan moet je wel bijna een anaconda zijn om die zooi erdoor te vlechten. Gelukkig heeft Minouck een leuk mannelijk type aan de haak geslagen die in zijn onderbroek nog het meest aan een spijker doet denken. Die ging dus klaar-voor-onderwater onder die tafel door en tot ieders opluchting kwam hij inderdaad aan de andere zijde weer tevoorschijn. Draden in de bek!  Zijn moeder enorm opgelucht, Minouck rete trots, wij meer dan blij en de racebaan gered! Hartelijk dank Paling Joshua!
Bij mij gaat dat wat anders. Met de twee oude skateborden van mijn kinderen heb ik een uiterst wendbaar ligbed gemaakt met hoofdsteun uit een oude Renault Safrane die ik nog in de schuur vond en met aan de zijkant een leuke gereedschapsbak van Hilti, zodat ik alles bij de hand heb. Plus, niet te vergeten, een grote emmer met tie wraps en een kniptangetje. Jaren geleden kreeg ik van mijn vrouw met Sinterklaas (ik had hem natuurlijk zelf gekocht) een koplampje met 8 onwaarschijnlijk heldere LEDjes op twee batterijtjes en met dat ding precies boven de wenkbrauwen had ik de klus in no time geklaard. Alles netjes gebundeld en met een viltstift tegen de onderkant van de aarde geschreven waar de draad of draadjes voor dienen, zodat bij calamiteiten de onderhoudsploeg geen uren hoeft te zoeken.
En ik ben niet de enige die een voorliefde heeft voor netjes & gebundeld en van overzicht houd. Tijdens de laatste Classic Cuprace in Drachten, maar vermoedelijk niet de laatste, sprak ik aan de bar met de Technicus van SRC De Bunker die zich ook helemaal kapot geschrokken was van die bende onder de prachtige scenery. Uit zijn woorden begreep ik de vergelijking met een prachtig geklede vrouw die een wrak blijkt als je onder haar rok koekeloert. Ik weet het: dat geeft geen pas, maar als het een soort medisch noodzakelijke inspectie is, is het wel heel erg raadzaam. Kies zelf maar! Feit is dat sindsdien in De Bunker alles feilloos werkt.
Wat ik wil zeggen is dit: onze jarenlange voorsprong als slotcarracers wordt op dit moment door de maatschappij in een moordend tempo ingelopen. Er wordt nog wel wat afgeklungeld met accupakketten en dergelijke, maar dat zal gauw verleden tijd zijn. Ik spreek uit ervaring, want mijn Slot-It Oxigen SCP 1.1-controller is al uitgerust met een piepkleine Li-Po batterij en daar rijd ik vlot zes uur mee! Daarom jongens, maak die boel onder tafel snel in orde voordat we de losers van de elektrieke mobiliteit zijn! Aan de slag! Vingers uit de neus en in het stopcontact gestoken!

Dubbelspion

Hein Tunnissen

Dubbelspion
Begin april is SlotRaceClub De Bunker met zomerreces gegaan; men rijdt 27 november weer verder! Dat is geen misselijke pauze als je het mij vraagt! Zelfs ons parlement maakt het niet zo bont en dat kan er ook wat van! Fijn was wel te horen dat SRC De Bunker blijft bestaan. In deze tijd moet je wellicht eerder spreken van ‘een doorstart maken’. Eerder heb ik op deze plaats wat licht kwetsende opmerkingen over het clubje gemaakt omdat zij hun voortreffelijke Fleischmannbaan insmeerden met een mengsel van stroop, pindakaas en terpentine om de grip te bevorderen.
Mijn milde kritiek repte van stinkende plakzooi, halvegare kwezels en mislukte alchemie! Dat kwam bijzonder hard aan, zo bleek wel na verloop van tijd. Ook onthulde ik nog dat zij bijna een winterlang ruzie hebben gemaakt over de magneetkwestie. Alles toch nog op de pootjes: de club gaat door, de magneten zijn verboden en de baan is weer schoongemaakt nadat Landlord Harry had geklaagd over knagende kakkerlakken en dronken muizen in de kelder.
Omdat de ondergang op handen was en ik persoonlijk, maar ik niet alleen, bijzonder gecharmeerd was van die baan, besloot ik tot een reddingsactie. Fokko, Erik en ik bespraken een overname. Gewoon in stukken zagen, een paar nieuwe rechte deeltjes kopen en de zaak aan de onderzijde met flink wat lijm, latten en schroeven weer met malkander verbinden. Simpel! Dan het transport. Wij keken naar Erik, maar die gaf geen krimp (hij rijdt voor een gigantisch transportbedrijf dat in de kleuren rood/groen ook nog zijn achternaam draagt). Goed, dat transport zou een paar centen gaan kosten, maar dat hadden we er wel voor over.
Op weg naar huis begon de vrouw van Erik te sputteren: Flikker toch die hele zooi in de vullesbak! Die baandelen zijn overal voor een appel en een ei te koop. Bij de Kringloop gooien ze zelfs hele dozen zó in de container; raken ze aan de straatstenen niet kwijt! Is dat zo? Maar zij duldde geen tegenspraak. “Als ik dat zeg, dan is dat zo, Teun!”
De volgende dag begon ik te verzamelen. Kreeg niet lang daarna een enorme doos uit Leeuwarden van Wietze Otter (Slot-Car-Sale) en niet veel later een minstens zo grote doos uit Wijk bij Duurstede van Wilfried Buijs. En dan waren er nog een paar andere adresjes, zoals in Zwolle en natuurlijk Rokus! Heren, allemaal enorm bedankt voor het inpakken! De baan is compleet en vanaf vandaag ben ik een na-aap-chinees die op zolder de BunkerBaan helemaal gaat nabouwen. Een zelf opgelegd doel is dat hij snaarstrak moet worden en iedere kedeng-kedeng  onaanvaardbaar is. Daarbij worden alle delen dóór gelust.
Voor wie nooit in Drachten is geweest: de naam De Bunker is heel goed gekozen. Op een bijzonder naargeestige plek in Drachten, onder een flat ligt een betonnen bak die via een brede sterk aflopende inrit bereikbaar is. Na een voorportaal is er rechts een deur die toegang geeft tot het hol. Laag plafond en volmaakt rechthoekig. Halverwege aan het plafond een dikke betonnen steunbalk waar alle draadjes van de racebaan mooi omheen gevouwen zijn. Geen doorkomen aan!
Aan drie zijden kun je om de baan heenlopen, het past allemaal net. Veel ‘Oh, pardon!’ om elkaar te passeren en als je dan heel goed kijkt dan zie je dat de baan een paar noodgedwongen bochten heeft om die doorgang vrij te houden. Kort door de bocht, zo gezegd. Nu is dat an sich geen probleem, want je moet op iedere baan kunnen rijden maar op een 4-sporenbaan krijgt in zo’n situatie de binnenbocht het wel heel erg hard voor de kiezen en anders het coureurtje wel. Met een 4-voudige wisseling van baan, krijgt iedereen natuurlijk met dat probleem te maken, maar leuk is anders.
Dat gaan wij te TE helemaal glad poetsen. Wij weten nog niet precies hoe, maar wij gaan het wel doen! Inmiddels is het een echt Poetin-project geworden, met dubbelspionnen en al. Want ruim voordat wij gingen bouwen hebben wij de bekende Drachten-coureurs A.v.M. en J.B.G uit Delfzijl binnengehaald voor de fijne kneepjes van het plesticrijden. En naarmate zij beter gewend raakten aan onze houten baan, babbelden zij als oude vriendelijke mannetjes des te meer over hun gloriejaren in Drachten. Tja, en dan komt de kritiek als vanzelf boven borrelen. Je kunt dat oneigenlijk vinden, je kunt zelfs zeggen dat dit ronduit schandalig is omdat zelfs een dronken Pool het ouderlijk nest niet bevuilt, maar je kunt ook redeneren dat dankzij de openhartigheid van deze beide mannen Nederland weer een bijzonder aantrekkelijke plestic baan rijker is. Wij overwegen om Frank Slot te vragen hem te openen. Met een Ford Anglia of zoiets geks.

Aussies

Hein Tunnissen

Aussies
Soms heb je een slotcar nodig om op het juiste spoor te komen. Het gebeurde bij mij en wel volstrekt toevallig. Er was een min of meer klassiek karretje waar ik graag wat meer over wilde weten en voordat ik het goed en wel door had, scharrelde ik al rond op SlotCarOuthouse.com. Iets zei me dat ik tussen de kangaroo ’s en de koalabeertjes was beland, en dat bleek ook zo te zijn. Enfin, ik deed mijn ding en ging lekker pitten. De volgende dag bedacht ik mij, helemaal helder door een goede nachtrust, dat ik nog even iets op moest zoeken op die website, want dat oudbakken nieuwtje zouden zij ook zeker wel geboekstaafd hebben. En inderdaad, nog meer onzin van de zolder getoverd. Omdat ik nodig aan het werk moest, liet ik SlotCarOuthouse.com voor wat het was en richtte mij op de dagelijkse taak waarmee ik onder andere deze hobby bekostig. ’s Avonds keek ik nog even en tot mijn verbijstering had mijn geklik geen enkel effect:
Information. You have been permanently banned from this board. Please contact the Board Administrator for more information. A ban has been issued on your IP address (Informatie. U bent voorgoed verbannen van deze website. Neem SVP contact op met de beheerder van deze website. De verbanning is gekoppeld aan uw IP-adres van uw computer).
Nu kan het mij eigenlijk geen hol schelen wat die Aussies zich in hun zonnesteekkoppen halen, maar ik word wel gruwelijk boos als ik de vraag ‘Waarom?’ aan de beheerder stel en dan geen antwoord krijg. Flikker toch op met je hele continent! Ik ben gewend aan leuke Nederlandse en Duitse websites die a) dit soort idiotie niet vertonen en die b) iedere vraag, hoe onnozel ook, altijd keurig beantwoorden.  Hallo Hein!, Dear Hein, Dear Sir, Sehr Geerhte Kunde, Sehr Geerhter Herr, Cher Monsieur Tunnissen (zonder spelfouten!!!) zijn toch wel de meest normale omgangsrituelen in de slotcarwereld. In onze club Amazingslotcarracing te TE doen we er nog een schepje bovenop door elkaar iedere week bij binnenkomst een hand te geven met een vriendschappelijk kneepje toe. Hoi of moi is ons om het even, maar je kijkt elkaar wel even aan.
Dat is volstrekt juist. Wij zijn vrienden en wij weten dat wij elkaar niet zullen ontzien. Het kan immers zo maar gebeuren dat een half uurtje later de brokstukken in het rond vliegen en dan is het goed te weten dat de verhoudingen dat kunnen hebben. Je kunt pech hebben en dat geldt zowel de veroorzaker als de gedupeerde.
Laat ik even een uiterst pijnlijk voorbeeld geven van domme pech. Het gebeurde op één van de laatste winteravonden van dit jaar. Het toeval wilde dat Patrick en Marcus bij KB te P. allebei een nieuwe Black Arrow hadden gekocht in dezelfde pyjama. Zwart met vrolijk gekleurde blokjes, krasjes, streepjes en veegjes. Een soort Picasso op een zwarte achtergrond. Hoe het ook zij, na wat gesleutel reden beide auto’s min of meer acceptabel. Het was duidelijk dat er nog meer in zat, maar voor het moment voldoende om wat vrijblijvend te racen. Zoals gebruikelijk kregen de rookies de banen twee en drie omdat die het beste zijn als je een auto moet leren kennen. Ik bedoel: je hangt niet meteen bij de eerste de beste bocht al tegen de vangrail te hijgen!
Dat er uitvliegertjes zouden komen, stond vast en beide coureurs hadden in de kleine hersenkwab daar ook al een beetje rekening mee gehouden natuurlijk. Op een bepaald moment vloog één van de twee zwarte Tornado’s door het luchtruim en kwakte ettelijke meters verderop tegen het asphalt. Coureurs versteend want wiens auto was het feitelijk? Ik greep de restanten en plaatste zoals een toegewijde marshal dat doet, de auto meteen terug in de goede baan. Helaas was het niet de auto van Marcus in baan twee, maar de supertrots van Patrick Jumbo in baan drie. Het minpuntje was nu dat Marcus net full speed in twee over het lange eind daverde. De auto van Patrick deed heel even mee. Toen zagen wij een buiteling zoals je die maar zelden meemaakt, gevolgd door gekraak en gekerm. Rondvliegende onderdelen en stukken Kevlar als messen door de lucht. Oh jee!
Kijk, dan is het dus goed dat je elkaar eerder een hand hebt gegeven. Want wat zei Patrick heel dapper nadat wij de stukken bij elkaar hadden geveegd: “Het valt me nog mee, hoor!” Waarna wij de heer KB te P belden voor een zak nieuwe onderdelen. En die service kunnen die Aussies nu verder wel vergeten. Banned Permanently From Amazingslotcarracing! Idiots! Rabbits! Simple Minds! Fool on the Hill!

WinterGreen

Hein Tunnissen

WinterGreen
Op Slotforum International raakte ik verzeild in een discussie over de behandeling van spons-, cq foam-, cq schuimbandjes. Het ging vooral om het aspect ‘revitaliseren’, waarmee wordt bedoeld dat die zacht verende bandjes onder invloed van een volledig uit de hand gelopen klimaat zo droog en dor als de savanne zijn geworden en dientengevolge keihard. Kunnen wij daar nog iets mee?
Die avond hadden mijn vrouw en ik achter een voortreffelijke fles Bordeaux aan gezeten, met voorspelbare afloop zodat ik enige uren later niet helemaal zeker was van het functioneren van mijn hersens toen ik op SFI las: zonnebrandolie! Maar het stond er echt! Zachtjes inmasseren met zonnebrandolie. Terwijl mijn vrouw duidelijk nog bezig was terug te komen in de dampkring, vroeg ik haar: Zal ik jou de komende dagen eens lekker insmeren met zonnebrandcrème? Ze landde direct en zei: “Goed dat je het zegt, want ik moet nog wat kopen bij Kruidvat!” Met een royaal gebaar nodigde ik haar uit om dan maar meteen een stuk of wat flessen te kopen en ik prees me weer gelukkig getrouwd te zijn met een vrouw die bij voorkeur iedere dag een paar uur in de zon ligt te barbecueën vanwege een bruin velletje en daarbij niet kijkt op een lik meer of minder.
Aan mijn Amerikaanse vrienden vroeg ik meteen of de beschermingsfactor nog een rol speelde, maar volgens een Aussie was dat niet zo. Ik vond dat een plausibel antwoord, want als ze ergens op de hoogte zijn van de klimaatverandering en de daarbij behorende kankervarianten, dan is het daar wel. Ik suggereerde mijn vrouw meteen gebruik te maken van de actie ‘Twee voor één’ en om dan maar voor extreem voordeel meteen 6 flessen te kopen en er dus een dozijn mee te nemen. Kennelijk ging ik toen qua gulheid over de schreef, want ze zei “Nou ja, jij overdrijft ook altijd zo! Ik doe er wel vier, dat is ook genoeg.” Helemaal gerustgesteld beaamde ik dat.
Opgewekt streepte ik in mijn Outlook-agenda zonnebrandcrème door. STP en WinterGreen voegde ik toe. Hebben wij nog WinterGreen?, vroeg ik voordat zij in slaap dreigde te sukkelen. Het was precies het goede moment: “Dat breng ik dan ook wel mee. Van die etherische olie toch?” En weg was ze. Geregeld! Zou ik zelf nog wel wat STP kopen en nog een busje Zippo aanstekerbenzine. Ondertussen, alsof ik er niet helemaal bij hoorde, waren de aanwezigen op het Forum al vreselijk verdiept in de chemische verhoudingen die gelukkig niet al te ingewikkeld waren. Fifty-fifty is de meest gebruikte mix of anders een derde bij gebruikmaking van drie producten. Maar zonnebrandcrème is wel hét middel voor revitaliseren, dat was zonneklaar.
De innovatie ‘slotcarracen met zonnebrandcrème’, is after all ook nog een heel duurzame ontwikkeling. Immers, wij kunnen met onze sponsbandjes veel langer doorrijden en dat is goed voor het milieu. Oude banden worden weliswaar tegenwoordig veel in de wegenbouw gebruikt, maar het apart inzamelen bij slotraceclubs heb ik nog niet veel gezien. Bij Amazingslotcarracing staat naast het (voor ons verplichte) inzamelbusje voor het KNGF weliswaar ook een oud blik met Autodrop, maar veel bandjes liggen daar niet tussen. Hoe dan ook, na het verduurzamen is het tijd voor de Gripmix van eigen makelij naar eigen inzicht. Op mijn Fleischmannbaan (de sporen glimmen!) voldoet een mengsel van STP met Zippofuel (60:40) uitstekend. Spaarzaam opgebracht en na droging, beantwoordt het spul gedurende ongeveer 20 minuten aan de allerhoogste eisen. Gelet op de duur van een gemiddelde race is dat meer dan voldoende. Meteen daarna schoonmaken met een doekje met Zippofuel, geeft een uitstekend uitgangspunt voor een nieuwe race. Het ligt natuurlijk een beetje aan de inzet en overgave waarmee de bandjes worden gecleanerd, maar ik schat dat ze toch wel tot drie jaar langer meegaan.
De volgende ochtend aan het ontbijt (ik ben druk met het smeren van stapels brood voor de kinderen) zegt mijn vrouw onverwacht terwijl ze haar ellenlange benen quasi geïrriteerd zit te bestuderen: “Vanwaar die belangstelling voor zonnebrandcrème ineens en waarom wil jij mij zo graag insmeren nog voordat de zon begint te schijnen? Je kunt ook wel gewoon zeggen dat je dat spul voor de racebaan nodig hebt, hoor! Maar laten we die etherische olie, die WinterGreen, nou maar eens voor ons zelf houden, Teun!” Kennelijk was ze onze leuke avond nog niet vergeten. Wat is het toch een heerlijk scherpzinnig mens, die vrouw van mij! En nog knap bruin ook! Twee voor de prijs van één!

Wetenschap

Hein Tunnissen

Wetenschap
Laatst probeerde ik een nieuw en enthousiast clublid wegwijs te maken in de knarsende wereld van tandwielen en toerentallen. Het was ook een beetje uit hobby moet ik toegeven, want de vraag betrof een Ninco-model; toch wel een beetje de Moskvitsj (Moskovski Zavod Malolitrazjnych Avtomobilej) onder de West-Europese slotcars. Veel lawaai, loslopende bouten en moeren en vooral hemeltergende resonantie die de ruiten van ons clubpaleis doet rammelen alsof men in Tweede Mond nog nooit van stopverf heeft gehoord. Het punt is natuurlijk dat het een bijna ongekende uitdaging is die Ninco een beetje op snelheid te krijgen, zodanig dat medecoureurs ietwat verbaasd de wenkbrauwen fronsen. Want het blijft natuurlijk kinderspeelgoed waar vooral stukjes vanaf breken.
Hoe dan ook, de prikkel is er en de oplichtersfirma NSR doet er alles aan om iedere Ninco om te bouwen naar een NSR, exclusief de kap dan. Wil je daar mee rijden? Zelf weten! Nu geldt dit verhaal evenzeer door maffiadochter Slot.It die zich niet geneert om hele kits aan te bieden waarmee je dan je miskoop om kunt vormen tot een soort hybride voertuig, half Spaans, half Italiaans. Meestal levert dat niet meer op dan een flink gat in de portemonnee, maar soms ook voldoening. Zo heb ik ooit een hippie, zo stoned als een garnaal, de motor van zijn Puck SkyHunter zien reviseren op het strand van Texel. Steeds meer onderdelen en schroefjes verdwenen onder het zand, maar ik weet nog dat ik niets meer te zeggen had toen dat gekke ding na zes dagen open lucht, zeewater en vooral veel zand na één trap vrolijk knetterend richting Beverwijk pufte. Niets is onmogelijk!
In die wetenschap, althans ik klamp mij vast aan die buitenaardse ervaring, moet het dus ook mogelijk zijn een Ninco over de veertig km per uur te krijgen, schaal Tamiya. En het is mij trouwens ook echt gelukt, met inderdaad een leuk setje NSR-tandwieltjes voor Ninco AW. Staat zelfs enigszins triomfantelijk op de verpakking. Kroonwiel 36 met een pinion 14 is in mijn ogen echt wel het maximum dat chassis en body kunnen verdragen. Het kinderlijke gepruts van Ninco is daarmee ook goed aangetoond want de motor vast monteren op een chassis uit één stuk hard krom plastic is toch wel typisch een MZMA-aanpak. De volgende stap is dus dat chassis -vergelijkbaar met wat wij allemaal doen met die oude Fleischmannen- in stukken zagen en een motormount van Slot.It in offset set up monteren. Al dan niet meteen paar leuke veertjes ertussen in een poging om van die afgrijselijke rammel af te komen.
Enfin, al pratende (nou ja, Whatsapp!) kwam ik tot de conclusie dat mijn verhaal ook van alle kanten rammelde, omdat natuurlijk alles met alles samenhangt. Hoe ervaar je ons circuit te TE? Vooral als bochtig of vind je juist dat die bochten niets anders dan het middel zijn om de rechte einden te verbinden? En hoe zit het met de geleideschoen? Rijd je met origineel, met een kiel van Slot-It of toch liever met zo’n scherp mes van Scaleauto? En de voorwielen? Maken die een touché of leunt de auto in de bochten flink op de vooras, links of rechts al naar gelang? En hoe rijd je op onze baan? Met tactiek of met de duvel op de hielen en god-zegen-de-greep?
Eigenlijk is dit in kort bestek waarom leken verwonderd zijn over de charme van het slotracen, omdat zij het niet begrijpen! Omdat zij zich niet kunnen voorstellen dat een bepaalde setup voor een baan als de onze enorm veel hoofdbrekens met zich meebrengt. En dan laat ik de banden nog maar even buiten beschouwing! Van JeeWee van Capelleveen, hoogleraar slotcarracen, leerde ik de simpele zin: “Rijd je eigen race!” die ik vertaal naar “Stick to the plan!” Dat geldt zeker voor de setup, de banden en de versnellingsbak. Maar hoe moet je dat een nieuwkomer duidelijk maken? Ik weet wel zeker dat ik menig clubavondje voor mezelf behoorlijk versjteert heb door van mijn plan af te wijken. Dan ga je zoeken, dan ga je dwalen tot je het spoor volledig bijster bent. Een mooi voorbeeld is plaklood. Marcus Aurelius en ik kregen jaren geleden een bevlieging met plaklood. Steeds meer lood. Voor, achter! Tot we over de grens gingen. Auto bleef gewoon stilstaan! Dat was balen, zeg! Al het lood er een beetje bozig uit gesloopt en zie: zo goed had de auto nog nooit gereden!