Dubbelspion

Hein Tunnissen

Dubbelspion
Begin april is SlotRaceClub De Bunker met zomerreces gegaan; men rijdt 27 november weer verder! Dat is geen misselijke pauze als je het mij vraagt! Zelfs ons parlement maakt het niet zo bont en dat kan er ook wat van! Fijn was wel te horen dat SRC De Bunker blijft bestaan. In deze tijd moet je wellicht eerder spreken van ‘een doorstart maken’. Eerder heb ik op deze plaats wat licht kwetsende opmerkingen over het clubje gemaakt omdat zij hun voortreffelijke Fleischmannbaan insmeerden met een mengsel van stroop, pindakaas en terpentine om de grip te bevorderen.
Mijn milde kritiek repte van stinkende plakzooi, halvegare kwezels en mislukte alchemie! Dat kwam bijzonder hard aan, zo bleek wel na verloop van tijd. Ook onthulde ik nog dat zij bijna een winterlang ruzie hebben gemaakt over de magneetkwestie. Alles toch nog op de pootjes: de club gaat door, de magneten zijn verboden en de baan is weer schoongemaakt nadat Landlord Harry had geklaagd over knagende kakkerlakken en dronken muizen in de kelder.
Omdat de ondergang op handen was en ik persoonlijk, maar ik niet alleen, bijzonder gecharmeerd was van die baan, besloot ik tot een reddingsactie. Fokko, Erik en ik bespraken een overname. Gewoon in stukken zagen, een paar nieuwe rechte deeltjes kopen en de zaak aan de onderzijde met flink wat lijm, latten en schroeven weer met malkander verbinden. Simpel! Dan het transport. Wij keken naar Erik, maar die gaf geen krimp (hij rijdt voor een gigantisch transportbedrijf dat in de kleuren rood/groen ook nog zijn achternaam draagt). Goed, dat transport zou een paar centen gaan kosten, maar dat hadden we er wel voor over.
Op weg naar huis begon de vrouw van Erik te sputteren: Flikker toch die hele zooi in de vullesbak! Die baandelen zijn overal voor een appel en een ei te koop. Bij de Kringloop gooien ze zelfs hele dozen zó in de container; raken ze aan de straatstenen niet kwijt! Is dat zo? Maar zij duldde geen tegenspraak. “Als ik dat zeg, dan is dat zo, Teun!”
De volgende dag begon ik te verzamelen. Kreeg niet lang daarna een enorme doos uit Leeuwarden van Wietze Otter (Slot-Car-Sale) en niet veel later een minstens zo grote doos uit Wijk bij Duurstede van Wilfried Buijs. En dan waren er nog een paar andere adresjes, zoals in Zwolle en natuurlijk Rokus! Heren, allemaal enorm bedankt voor het inpakken! De baan is compleet en vanaf vandaag ben ik een na-aap-chinees die op zolder de BunkerBaan helemaal gaat nabouwen. Een zelf opgelegd doel is dat hij snaarstrak moet worden en iedere kedeng-kedeng  onaanvaardbaar is. Daarbij worden alle delen dóór gelust.
Voor wie nooit in Drachten is geweest: de naam De Bunker is heel goed gekozen. Op een bijzonder naargeestige plek in Drachten, onder een flat ligt een betonnen bak die via een brede sterk aflopende inrit bereikbaar is. Na een voorportaal is er rechts een deur die toegang geeft tot het hol. Laag plafond en volmaakt rechthoekig. Halverwege aan het plafond een dikke betonnen steunbalk waar alle draadjes van de racebaan mooi omheen gevouwen zijn. Geen doorkomen aan!
Aan drie zijden kun je om de baan heenlopen, het past allemaal net. Veel ‘Oh, pardon!’ om elkaar te passeren en als je dan heel goed kijkt dan zie je dat de baan een paar noodgedwongen bochten heeft om die doorgang vrij te houden. Kort door de bocht, zo gezegd. Nu is dat an sich geen probleem, want je moet op iedere baan kunnen rijden maar op een 4-sporenbaan krijgt in zo’n situatie de binnenbocht het wel heel erg hard voor de kiezen en anders het coureurtje wel. Met een 4-voudige wisseling van baan, krijgt iedereen natuurlijk met dat probleem te maken, maar leuk is anders.
Dat gaan wij te TE helemaal glad poetsen. Wij weten nog niet precies hoe, maar wij gaan het wel doen! Inmiddels is het een echt Poetin-project geworden, met dubbelspionnen en al. Want ruim voordat wij gingen bouwen hebben wij de bekende Drachten-coureurs A.v.M. en J.B.G uit Delfzijl binnengehaald voor de fijne kneepjes van het plesticrijden. En naarmate zij beter gewend raakten aan onze houten baan, babbelden zij als oude vriendelijke mannetjes des te meer over hun gloriejaren in Drachten. Tja, en dan komt de kritiek als vanzelf boven borrelen. Je kunt dat oneigenlijk vinden, je kunt zelfs zeggen dat dit ronduit schandalig is omdat zelfs een dronken Pool het ouderlijk nest niet bevuilt, maar je kunt ook redeneren dat dankzij de openhartigheid van deze beide mannen Nederland weer een bijzonder aantrekkelijke plestic baan rijker is. Wij overwegen om Frank Slot te vragen hem te openen. Met een Ford Anglia of zoiets geks.