Hein Tunnissen |
Uitbuiken
Mijn vrouw heeft helemaal niks met waarzeggerij, de tekens
van de dierenriem, yoga, wichelroedes, macrobiotiek of andere rare verzinsels
die het leven meer diepgang moeten geven. Daarom ben ik met haar getrouwd.
Andere vrouwen in mijn leven hadden die hersenkronkels wel en logischerwijs ben
ik daarom uiteindelijk niet me ze getrouwd. Tja, je moet ergens een lijn
trekken. Ik schrijf dit op omdat ik juist in een periode verkeer dat ik wat reflecteer
op mijn leven. Niet ernstig, ongeveer een maand. Begin juli ben ik jarig, eind
juli en dat is dus nu zo ongeveer, Marcus Aurelius, de ceo van
Amazingslotcarring te TE. Tussen die twee data is de rest van de club jarig. Ik
gooi het maar even op een grote hoop en wellicht is er een dissonant die zijn
geboorte in september regelde, maar veruit het grootste deel in juli!
Je zou er bijgelovig van worden. Ik denk dat de hexen van
weleer wel een verklaring zouden hebben voor dit bijzonder merkwaardige
verschijnsel! Ik bedoel: er is een clubje, deze of gene wordt lid en aan het
eind van de rit blijkt dat iedereen in juli jarig is. Weird! Het heeft namelijk
enorme consequenties. Ik noem het verjaardagscadeau. Het is gebruikelijk dat je
van je vrouw een stuk of tien prachtige auto’s krijgt voor bewezen diensten
gedurende het afgelopen jaar en dat je die dan op de club vol trots laat zien.
Bij ons is dat echt een vervelend ding, want als je pas halverwege met je
tentoonstelling bent, komt er alweer een nieuwe jarige binnen met ook zo’n
pakket waardoor je eigenlijk een beetje aan je lot wordt overgelaten. De
nieuweling is Kwatta natuurlijk, maar ook hij zal overtroefd worden. Hoe dan
ook, dit systeem verklaart waarom Marcus Aurelius als laatste jarig is. En ik
als eerste. Door ervaring wijs geworden geeft mijn vrouw mij ook nooit meer dan
één auto. Meer heeft echt geen zin.
Ondertussen weten we dus nog niet het fijne van de
juli-cyclus. Een tuthola van vroeger die altijd erg goed was in het verklaren
van mijn dromen (“Je bent nog niet toe aan jezelf, dat is zonneklaar!”) gooide
meteen de hoorn erop. Voor de jonge lezertjes, dit betekent dat zij abrupt het
telefoongesprek beëindigde, maar later belde zij terug met de verklaring dat
zij had geweten dat ik het was en toen dermate schrok van het feit dat ik het
ook echt was, dat zij niet anders kon! Nadat ik haar rustig pratend de kwestie
had uitgelegd, verklaarde zij het verschijnsel uit de toevallige stand van de
maan tijdens de conceptie en de daaruit voortvloeiende gezamenlijk behoefte aan
lachen, bezigzijn met handen en voeten en een voorliefde voor alcoholische
dranken. Die toestand met die maan kon ik niet helemaal duiden, maar de rest
leek mij zeer passend.
Weer met beide voeten naast de racebaan is er wel een andere
kwestie die ik zou willen aanstippen en dat zijn de respectievelijke buiken
dankzij de overmatige consumptie van taart. Reken even mee! Je gaat van huis,
voldaan door de avondmaaltijd en dan kom je in het clubhuis. De eerste vijf
kwartier is het gewoon taartstukken schuiven, een maand lang! Dat ga je zien,
neem dat van mij aan. Een enkeling zegt dat het verband houdt met zijn vak (wij
beschikken over twee chefs), een ander trommelt voortdurend tevreden op zijn
buik en zegt dat het nu eenmaal zijn constitutie is en weer een ander valt ons
voortdurend lastig met zijn Strava-fietstochtjes. Foto’s van grote
spiegeleieren met spek en de fiets tegen een hekje. Dat hij zijn taartconsumptie
niet wegtrapt, is daarmee wel verklaard.
Nu de praktijk. Alphons P., zonder enige twijfel de meest
genereuze slotcarracer ooit als het om lekkernijen gaat, heeft een traditie
opgebouwd om op zijn verjaardag in juli op oliebollen te trakteren. Vijf
maanden later doet hij dat trouwens weer en dat in combinatie met de door hem
georganiseerde oliebollenrace, een bijzonder vermakelijk festijn waarbij
hijzelf rondrijdt met een VW-bus met oliebol. Omdat het ook hem ditmaal een
beetje te gek leek (de hittegolf was aanstaande), deed hij het deze maand af
met een enorme appeltaart die was gebakken door zijn vrouw Ciska. Toen die
taart zeker voor de helft was weggeschoven, kwam ik binnen met ook een paar
appeltaarten om mijn verjaardag te vieren.
Omdat de maand pas net begonnen was, vond Tineke het raadzaam
- terecht - eenieder van ons krachtig toe te spreken dat de traktaties beter op
elkaar afgestemd moesten worden. Goed gesproken, maar probeer dat maar eens. We
hebben de appeltaart van Louis nog niet achter de kiezen of Marcus komt alweer
met een paar dozen Apfelstrudel binnen wandelen. Wel keileuk natuurlijk, dat
ongeremd taart vreten en met volle mond over nieuwe autootjes lullen! Gelukkig
is het bijna augustus, alles weer normaal!