Uitbuiken

Hein Tunnissen

Uitbuiken

Mijn vrouw heeft helemaal niks met waarzeggerij, de tekens van de dierenriem, yoga, wichelroedes, macrobiotiek of andere rare verzinsels die het leven meer diepgang moeten geven. Daarom ben ik met haar getrouwd. Andere vrouwen in mijn leven hadden die hersenkronkels wel en logischerwijs ben ik daarom uiteindelijk niet me ze getrouwd. Tja, je moet ergens een lijn trekken. Ik schrijf dit op omdat ik juist in een periode verkeer dat ik wat reflecteer op mijn leven. Niet ernstig, ongeveer een maand. Begin juli ben ik jarig, eind juli en dat is dus nu zo ongeveer, Marcus Aurelius, de ceo van Amazingslotcarring te TE. Tussen die twee data is de rest van de club jarig. Ik gooi het maar even op een grote hoop en wellicht is er een dissonant die zijn geboorte in september regelde, maar veruit het grootste deel in juli!

Je zou er bijgelovig van worden. Ik denk dat de hexen van weleer wel een verklaring zouden hebben voor dit bijzonder merkwaardige verschijnsel! Ik bedoel: er is een clubje, deze of gene wordt lid en aan het eind van de rit blijkt dat iedereen in juli jarig is. Weird! Het heeft namelijk enorme consequenties. Ik noem het verjaardagscadeau. Het is gebruikelijk dat je van je vrouw een stuk of tien prachtige auto’s krijgt voor bewezen diensten gedurende het afgelopen jaar en dat je die dan op de club vol trots laat zien. Bij ons is dat echt een vervelend ding, want als je pas halverwege met je tentoonstelling bent, komt er alweer een nieuwe jarige binnen met ook zo’n pakket waardoor je eigenlijk een beetje aan je lot wordt overgelaten. De nieuweling is Kwatta natuurlijk, maar ook hij zal overtroefd worden. Hoe dan ook, dit systeem verklaart waarom Marcus Aurelius als laatste jarig is. En ik als eerste. Door ervaring wijs geworden geeft mijn vrouw mij ook nooit meer dan één auto. Meer heeft echt geen zin.

Ondertussen weten we dus nog niet het fijne van de juli-cyclus. Een tuthola van vroeger die altijd erg goed was in het verklaren van mijn dromen (“Je bent nog niet toe aan jezelf, dat is zonneklaar!”) gooide meteen de hoorn erop. Voor de jonge lezertjes, dit betekent dat zij abrupt het telefoongesprek beëindigde, maar later belde zij terug met de verklaring dat zij had geweten dat ik het was en toen dermate schrok van het feit dat ik het ook echt was, dat zij niet anders kon! Nadat ik haar rustig pratend de kwestie had uitgelegd, verklaarde zij het verschijnsel uit de toevallige stand van de maan tijdens de conceptie en de daaruit voortvloeiende gezamenlijk behoefte aan lachen, bezigzijn met handen en voeten en een voorliefde voor alcoholische dranken. Die toestand met die maan kon ik niet helemaal duiden, maar de rest leek mij zeer passend.

Weer met beide voeten naast de racebaan is er wel een andere kwestie die ik zou willen aanstippen en dat zijn de respectievelijke buiken dankzij de overmatige consumptie van taart. Reken even mee! Je gaat van huis, voldaan door de avondmaaltijd en dan kom je in het clubhuis. De eerste vijf kwartier is het gewoon taartstukken schuiven, een maand lang! Dat ga je zien, neem dat van mij aan. Een enkeling zegt dat het verband houdt met zijn vak (wij beschikken over twee chefs), een ander trommelt voortdurend tevreden op zijn buik en zegt dat het nu eenmaal zijn constitutie is en weer een ander valt ons voortdurend lastig met zijn Strava-fietstochtjes. Foto’s van grote spiegeleieren met spek en de fiets tegen een hekje. Dat hij zijn taartconsumptie niet wegtrapt, is daarmee wel verklaard.

Nu de praktijk. Alphons P., zonder enige twijfel de meest genereuze slotcarracer ooit als het om lekkernijen gaat, heeft een traditie opgebouwd om op zijn verjaardag in juli op oliebollen te trakteren. Vijf maanden later doet hij dat trouwens weer en dat in combinatie met de door hem georganiseerde oliebollenrace, een bijzonder vermakelijk festijn waarbij hijzelf rondrijdt met een VW-bus met oliebol. Omdat het ook hem ditmaal een beetje te gek leek (de hittegolf was aanstaande), deed hij het deze maand af met een enorme appeltaart die was gebakken door zijn vrouw Ciska. Toen die taart zeker voor de helft was weggeschoven, kwam ik binnen met ook een paar appeltaarten om mijn verjaardag te vieren.

Omdat de maand pas net begonnen was, vond Tineke het raadzaam - terecht - eenieder van ons krachtig toe te spreken dat de traktaties beter op elkaar afgestemd moesten worden. Goed gesproken, maar probeer dat maar eens. We hebben de appeltaart van Louis nog niet achter de kiezen of Marcus komt alweer met een paar dozen Apfelstrudel binnen wandelen. Wel keileuk natuurlijk, dat ongeremd taart vreten en met volle mond over nieuwe autootjes lullen! Gelukkig is het bijna augustus, alles weer normaal!