Is dat zo ?

Hein Tunnissen

Is dat zo?

Laatst hadden wij bij onze club een even verrassende als verontrustende situatie: op onze houten baan viel domweg niet te rijden. Iedere auto, van n’ importe welke fabrikant, slierde als een dronken lor over de baan. Dat was vreemd, want de baan was schoongemaakt. Grappig vond ik vooral dat de situatie iedereen aanzette tot goedmoedig kankeren en zeuren, maar dat niemand riep: “Waarom? Dit ga ik uitzoeken! Dat wil ik weten!”

Nu is dat wel een typerend dingetje van slotcarracers, vermoedelijk omdat het mannen zijn. Zij weten namelijk altijd al hoe het zit. Basta! Zo praat je immers ook tegen je vrouw en zij knikt dan wijselijk. Ongeacht of het over een valse tackle bij voetbal gaat of het antwoord op de vraag waar grip op een slotcarracebaan op gebaseerd is. De rondgetoeterde theorie steunt niet op onderzoek of nadenken, maar op de basale roestvaststalen opvatting ‘Ik heb gelijk!’. En dat gelijk wordt alleen maar groter als de onzekerheid toeneemt.

Daarom is het ook zo jammer dat wij niet een overkoepelend instituut hebben dat de ondankbare taak op zich heeft genomen om onwaarschijnlijk gezwam in de ruimte om zeep te helpen. Een instituut dat zegt: ‘Dit gaan we uitzoeken, over een half jaar hoort u meer van ons!’ Natuurlijk is daarmee niet gezegd dat dit instituut alles zelf uit moet zoeken. Men kan een bepaalde vraag gewoon uitbesteden aan onderzoeksinstituten zoals TNO of het Massachusetts Institute of Technology. Ik noem maar eens een dwarsstraat.

Dat ik dit te berde breng, heeft natuurlijk alles te maken met mijn beroep en aangeboren wantrouwen. Ik vraag altijd en overal: ‘Is dat zo?’ En dat doen die instituten ook. Die vinden – heel anders dan mannen dus – helemaal niks totdat zij een antwoord hebben gevonden. Zo hoorde ik laatst iemand op onze club tegen Markus Aurelius zeggen: “Dan moeten we ze gewoon verbieden!” Potverdorie, krachtige taal voor iemand die hooguit voor de derde keer achter onze racebaan stond. Nu raadt u al waarover dit gaat: het gebruik van siliconen banden.

Ik geef u een paar overwegingen en ik mag hopen dat de Nederlandse slotcarracerswereld daarna eens serieus gaat nadenken en onderzoeken over hoe het zit, voordat weer dat typisch mannelijke trekje de kop opsteekt, namelijk ‘Ik weet hoe dat zit, omdat ik dat toevallig nou eenmaal heel goed weet!’

De slotcarracer wil twee dingen: snelheid en grip. Ach ja, een kinderhand is gauw gevuld! De twee hebben weinig met elkaar te maken, hoewel je zou kunnen zeggen dat de vraag naar grip toeneemt, als de snelheid toeneemt. Ik bepaal me hier tot die vermaledijde grip. Die is afhankelijk van de baan en de gebruikte banden. Evenwel, de rookie die bij ons dan maar meteen voorstelde om siliconenbanden te verbieden, kwam met een nagelnieuwe 24-BRM Ferrari de baan op. Reed voor geen meter, grip nul. Omdat het ding toch zowat honderd pop had gekost, was de man zwaar aangeslagen. Ik zei troostend: ze rijden nooit goed, out of the box. Hij bleek echter al Scaleauto schuimbandjes te hebben en die werden dus gemonteerd. Daarbij adviseerde ik hem om de vering wat losser te zetten. Tot ieders verbazing vloog dat ding ineens als een kogel in het rond, zo zeer dat verschillende leden ter plekke besloten dat zij ook zo’n auto moesten hebben.

Echter, ik vind dat die Scaleauto schuimbandjes verboden moeten worden. Rubber, PE en PU trouwens ook. Die banden zijn namelijk weinig duurzaam en dus kwalitatief zó slecht dat zij allerlei rotzooi op de baan achterlaten. Zwarte strepen, marbles en vettigheid zodat er met siliconenbanden eigenlijk niet meer te rijden valt. Je moet voortdurend die meuk van je banden halen en dan krijg je ook nog te horen dat je de bandiet bent omdat je de grip weghaalt! Wat is dus de kwestie? Niet de schuimbandjes zijn goed, niet rubber is goed of PU of PE, nee, het gaat om de manier waarop die banden van die chemische snotlaag profiteren.

Nu de echte theorie. Een ultra gladde baan zoals plexiglas, glas of een extreem goed gepolijste en gelakte houten baan geeft de meeste grip. Waarom? Omdat het vrijwel gesloten oppervlak (daarom glanst verf) het grootste contactvlak biedt met de band. Hoe meer contact, hoe groter de grip. Siliconenbandjes sluiten het beste aan bij dat gladde oppervlak. Die theorie geldt ook voor andere banden, alleen krijgt hun meer poreuze oppervlak om die reden minder contact en dat betekent dus minder grip. De slijtlaag op de baan is dus niks anders dan een middel om dat contactoppervlak te vergroten. Voordat u nu preventief begint te schelden, vraagt u zich af: ‘Is dat zo?’