Mooi

Hein Tunnissen

Mooi

Behalve echte buitenstaanders (treintjesgekken, bestuurders van rollators en lijntrekkers), weet iedereen natuurlijk wel hoe buitensporig veelzijdig onze sport is. Het gaat natuurlijk wel een stukje verder dan met veel kunst- en vliegwerk een of ander rot autootje in het slot te houden. De banden moeten op gezette tijden worden gereinigd, smeermiddelen moeten minutieus worden aangebracht of de ruiten moeten worden gewist. Dat zijn dan nog maar de eenvoudige handelingen: je zou ze zelfs aan een vrouw kunnen overlaten, denk ik wel eens. Nee, de moeilijkheden stapelen zich al snel op als het om de techniek gaat en hoe je je in de discussie ter club staande houdt als het gaat om een pinion van tien of elf teeth! Wat zeg je dan om het een te kiezen boven het ander?

En denk eens aan de kwestie van de kap. Voor veel slotcarracers is de kap wel het allerbelangrijkste en vaak herken je deze bengels aan het feit dat zij altijd een pakje tissues (zakdoekjes) onder handbereik hebben. Jaja, de tranen wellen snel op als het autootje met zijn fraaie kapje weer een gigantische buiteling heeft gemaakt. Nu is dat ook erg pijnlijk moet ik zeggen. Van strak in de lak, naar kras, breuk en scheur is een dramatisch moment. Dat zich trouwens ook niet gemakkelijk laat reconstrueren. Hij deed dit, toen ging hij daar en wie kwam daar toen aan? Bengs! De meeste andere clubleden knikken dan beleefd zonder er een hol van te begrijpen, maar zij weten dat je de gedupeerde slotcarracer nooit tegen moet spreken. Want anders heb je even later een hartstochtelijk jankende slotcarracer over je schouder hangen.

Nu wil ik hier niet een lans breken voor het emotieloos in elkaar beuken van leuke slotcarretjes, maar enige laconiek gedrag is wel op zijn plaats. Ik noem even Job Renken, een clublid van Amazingslotcarracing te TE (en dus NIET van Kleineautootjesclub Leeuwarden), die onwaarschijnlijk vaardig blijkt te zijn met de airbrushspuit. Dat wisten wij ook niet toen wij hem onder contract namen, maar wij wisten meteen ‘Dit is geniaal!’, toen hij de eerste resultaten op onze Facebookpagina publiceerde van zijn nieuwe project, namelijk de Jägermeisterbolide vs 1.0. Behalve dat de lak onwaarschijnlijk mooi en strak wordt opgebracht, weet deze Renken ook de stickers (livery, red.) fantastisch op de body te positioneren. Tikje schuin, meelopend met de carrosserielijn of juist goed passend in dat kleine hoekje onder de koplampen. Kijk, the devil is in the detail! Ook hier! Zit plakplaatje niet helemaal goed, dan weet je meteen dit is geen echte BMW! Veel slotcarracers slaan deze tak van sport daarom maar meteen over en mompelen dan zoiets als: ‘Niet belangrijk!’ Zo niet onze Job Renken! Die schotelt ons een adembenemend mooie foto van een adembenemend mooi gespoten Porsche voor en zegt dan in het bijschrift: Niet helemaal gelukt. Moet over. Morgen verder.

De zinnen zijn kort en ontdaan van iedere emotie. Vergelijk de brieven van Van Gogh nadat hij zijn oren had afgesneden of sla er het dagboek van Pablo Picasso op na die na de datum steeds schrijft: “Het was me het dagje wel!’ (Era mi día). Hoe dan ook, om te voorkomen dat u denkt dat ik de arme man een liter stroop om de mond smeer omdat ik heel toevallig nog twee white kits had staan: zeg ik nu meteen dat die gedachte een schop onder de gordel is. Het ligt namelijk heel anders.

Heer Renken wil te zijnen huize ook graag een bescheiden racebaan om zijn voertuigen voor de clubavond uit, te kunnen testen. Wij kwamen daarover te spreken en ik liet hem belangeloos weten dat ik nog wel wat Fleischmann-zooi had staan. Zoals dat gaat, wilde hij eerst een rondje, toen een achtje, maar toen hij dat ontwerp had gezien, wilde hij nog een extra bochtje hier, een keerlus, een haarspeld daar, een recht eind van koninklijke afmetingen en de natuurlijke de hele zaak franco thuis. Geen punt, dacht ik, maar ik tekende daarbij aan het even tijd zou kosten.

Dus spoot Renken onvermoeibaar door en dat leverde steeds weer FB-rinkeltjes op, zodat wij wel moesten kijken welke bolide hij nu weer aan de Jägermeister-stal had toegevoegd. Tegen de tijd dat hij zijn eerste vrachtwagencabine aan Willem Alexander had opgedragen, had ik op de club voorzichtig gesist dat ik op zoek was naar stalkleuren. Nick geel, Markus Rode Kruis, Louis roze, Job oranje en ik koos toen maar blauw-oranje en vroeg Job mijn Zonda en Mosler in die kleurstelling te spuiten.

Het is erg pijnlijk om te zeggen, maar rijden met die auto’s staat gelijk aan iemand schofferen. Te mooi! Maar Job vindt dat het mot! Dus heb ik met superglue rondom een randje Moosgummi aangebracht zoals dat gebruikelijk is bij autoscooters, die auto’s met de slepers tegen het dak! Ok, het ziet er niet uit, maar de auto blijft wel mooi!