Eigenschap

Hein Tunnissen

Eigenschap
Van andere sporters heb ik het eigenlijk nooit zo gehoord, maar hoe betitel je nu eigenlijk de man of vrouw (zelden) met wie je aan de racebaan staat te knokken om de eerste plaats? Je vriend? Lastig! Collega? Misplaatste idiotie! De vijand? Tikje overdreven! Het woord clubgenoot doet meteen weer aan zo’n zompige homotent in de Eerste Van der Helststraat denken en past daarom ook wat minder goed, bij mijn voorstellingsvermogen althans. Kijk, want het is allemaal wel leuk en aardig, maar een uitvlieger voor hem, is de overwinning voor mij! En daar gaat het toch om? Voor slotcarracen moet er echt een winnaarsmentaliteit in je bloed zitten, want zonder dat kun je er maar beter niet aan beginnen. Dan verval je toch al gauw tot de bezitter van vele queenshelfies die daar vooral staan te wachten op niks.
Om een beetje slotcarracer van kaliber te zijn moet je een aantal eigenschappen hebben, waarvan ik zelf denk dat ze zelfs onontbeerlijk zijn. Ik som op: technisch onderlegd, visie uitstekend, onverschrokken, wedstrijdinzicht, verstandelijk niet gehandicapt, analytisch, groot incasseringsvermogen, geduld, geen Parkinson, kunnende staan, gevoel voor de baan, gevoel voor humor, doorzettingsvermogen, sluwheid icm slimheid, valsheid icm beperkte doofheid, vergevingsgezindheid en bij voorkeur enige sportiviteit. Geen gebruiker van Old Spice.
Laatst heb ik mijzelf objectief kunnen testen op het bezit van deze eigenschappen en met enige trots kan ik de sticker ‘Passed’ in mijn nek laten slaan. Hoe dat zo? Het was een clubavond met een wat rommelige start door uiteenlopende omstandigheden. Fokko, die tegenwoordig als een handelsreiziger door Nederland en Duitsland trekt om zich te meten in de 24-klasse zei min of meer verontschuldigend dat hij alleen maar 24-ers bij zich had, maar dat hadden wij al lang gezien aan het nachtkastje dat hij binnenzeulde. Zijn kompaan (Nee, da’s ook een omschrijving van niks!) Erik die een paar keer per week naar Zweden op en neer stampt, wist wat hem te doen stond en haalde een mooie knalrode 24-er uit de Groenewold-kist en dus moest ik even diep ademhalen. Had ik het plan om wat autootjes te testen; bij dit geweld werd het meer een race op leven en dood.
Die 24-ers namelijk, schuiven op topsnelheid niet mooi smooth door de bocht, maar zij klappen gewoon om alsof er een deur openwaait. Bij die auto’s gaat eigenlijk niks normaal. Ze slaan soms ook zó ver door, dat de geleideschoen haaks onder de fundatieplaat (je kunt moeilijk van een chassis spreken) komt te staan, waarna ze een partijtje met doorslaande wielen staan te loeien zonder een millimeter op te schuiven. Zit je als 32-er tussen dit geweld dan breekt je in de bochten het angstzweet uit, want als je door die sneeuwschuivers te grazen wordt genomen… Welnu, dan heb je pas echt een probleem. Dat dit niet overdreven is, blijkt wel uit de heilige 24-wedstrijdraceregel: In de bocht zult gij niet inhalen!
Hoe vreemd! In de grote mensenwedstrijd hanteert men al lang de van de 32-klasse afgekeken tactiek om juist wél in de bocht in te halen. Tikje later remmen, iets sneller het gas erop, hebbes! Zo doe je dat! Dat zat er toen voor mij dus niet in. In eerste instantie reed ik met een NSR-Clio in ING-uitdossing die loepzuiver is getuned. Hoewel het nog niet eens zo heel erg slecht ging - het kleine ding glipte er steeds mooi tussen door – was toch vrij snel duidelijk dat ik het af moest leggen tegen de Bisons. Op dat moment had ik al zeker zes eigenschappen kunnen afvinken, maar ik had wat beters nodig voor de rest. Zie daar: eigenschap Sportiviteit! Je moet zoiets wel toe kunnen geven! Ik kwam weer de baan op met mijn Audi R18, een gruwelijke proletenbak van NSR, door mijzelf naar Slot-It niveau getild. Met gebruikmaking van mijn nieuwe trackcontrololie op basis van zonnebrand  (factor xx), harkte ik het voort dobberende duo al snel naar mij toen. Wat kan die Audi gaan! Maar al snel liep het mij dun door de broek want zij hadden, tactisch gesproken, een slimme baanwissel doorgevoerd zodat ik in de tang zat.
Dan moet je weten waar je plaats is, aangezien je met een 32-er zonder klapschaats nooit een bocht kunt pareren zoals die strijkijzers dan doen. Dat betekende dus inhouden tot het rechte eind en dan met doodsverachting wegstormen, voor het gevaar uit. Ik sloeg eervol te pletter tegen de muur waarin sindsdien het Audi-logo als een fossiel staat afgedrukt. Laatste eigenschap ook bewezen: verstandelijk niet gehandicapt.