Krr-krr-krr!

Hein Tunnissen

Krr-krr-krr!
Onder slotcarracers tref je eigenlijk maar twee soorten aan: aardige jongens en hele aardige jongens. Alphons van Meerendonk is van de laatste categorie. Niet alleen heeft hij in zijn vrije tijd avonden zitten ploeteren om een Ford Lotus van Fleischmann om te bouwen naar een volwaardige raceauto (touring klasse) voor de Classic Cup in de sprankelende kleuren rood-wit met op de portieren het dreigement ‘AS-Racing’; hij heeft óók een 4-sporenbaan van Fleischmann gekocht om de boer op te gaan. Om de sport om niet uit te dragen tijdens braderieën, feesten, partijen en andere volksoploopjes in stad en ommeland. Gewoon omdat hij slotcarracing een warm hart toedraagt en omdat hij eenieder de gelegenheid wil schenken. Mooi hè?
Het gebeurt niet vaak, maar ik werd er wel even stil van. Neem nu de lengte van die baan. Uitgedokterd op 12 meter rond, zodat het geheel nog precies in zijn auto past, mits in drie stukken gezaagd. Hoe groot is 12 meter? Welnu, dat is zowat een platje vol. Dat weet ik omdat er op internet foto’s circuleren van de eerste zondagmiddagbaantest achter het huis van buurman JB Good. Die daarvoor dus weer helemaal belangeloos zijn tuin beschikbaar had gesteld en ook nog bereidwillig poseerde voor de camera, want je hebt natuurlijk altijd weer van die zuurpruimen die denken dat het hele handel bij elkaar is geshopt! Niks daarvan!
Ik vind dat wel ontroerend, zoiets. Als ik mijn ogen een beetje dichtknijp zie ik heel helder dat Circus Renz ook ooit zo is begonnen. Alphons de nijvere kleine marskramer die ieders hart steelt omdat hij zo aardig is. Zo herinner ik me dat onze weergaloos snelle jonge vriend Raymon (de Senna) zijn van spaarcentjes gekochte NSR Mosler naar de Filistijnen reed omdat hij zo ongelooflijk agressief op het gas ging dat de tandwielen ons om de oren vlogen. Totdat hij dus tot stilstand kwam en zijn bolide alleen nog maar krrr-krr-krrr deed. En daar was toen Alphons, die onmiddellijk begreep dat een goed coureur niet per se een handig sleutelaar hoeft te zijn. Ons ventje had wat hulp nodig en die kreeg hij dus. Ook moreel, want Raymond zat er even helemaal doorheen en met zijn ogen als stuiters kon hij alleen maar verbijsterd naar die enorme berg vijlsel in zijn autootje kijken.
Er gebeuren dus veel leuke dingen in slotraceland en er zijn ook erg veel leuke initiatieven om het geloof verder uit te dragen, maar ik voel persoonlijk nog het meeste voor de methode Alphons-P. Zo zeer zelfs dat je je kunt afvragen ‘Wie is het meest bijzonder:  de roodwitte Fleischmann Ford Lotus AS-Racing Anglewinder (!) of de architect-constructeur achter deze machine?’ Dat dit een moeilijke keus is kan ik verduidelijken aan de hand van een praktijkvoorbeeld. Waar het namelijk omgaat is dat je gebruik maakt van zaken die je direct onder handbereik hebt, maar waar je misschien niet meteen aan denkt als oplossing. Buurman JB Good ontdekte zo dat de broodsluiting van Appie Happie zeer bruikbaar is voor het vergrendelen, in casu het opsluiten van opspringende motoren. Dat is inderdaad zo, maar je moet er maar opkomen. Ik kan me voorstellen dat de heer Good zich op zaterdagochtend voor de kassa stond te verbijten, toen zijn oog plots op de sluiting van het wittebrood viel dat hij beliefde te kopen. “Krijg nou de tering!” Kassière direct overstuur, maar onze slotracer liet terecht het domme wicht aan haar lot over, want er waren nu toch echt belangrijkere zaken aan de orde.
Zo kent ieder van ons ook het probleem dat je soms een kapje wilt monteren dat niet helemaal of helemaal niet bij het chassis past. Je hebt bijvoorbeeld een Ninco-modelletje (prachtig, prachtig, rijden ho maar!) en een subliem spaghettichassis maar kale tor. En nee, daar mag je geen wedstrijdjes mee rijden, want er moet wel een sukkeltje achter het stuurtje zitten. De heer Alphons-P heeft dus in het verre Delfzijl een methode ontwikkeld om die twee samen te voegen. Als een goed huwelijk. Je moet het gezien hebben om het te geloven, maar hij gebruikt daar wegwerp-injectiespuiten voor. Die schijnen een onderdeeltje te hebben dat het busje kan vervangen waar je normaal je houtschroefje (Stumper!) dan wel je metric screw (Hero!) indraait. Het is niet aan mij om hier de details van dit geniale geknutsel met de wereld te delen, maar ik heb het met eigen ogen gezien en het is subliem. Laat ik een klein compliment maken: beter dan Slot-It! Daarom mag het nu wel eens gezegd worden: Alphons’ Passie!