Dag niet

Hein Tunnissen

Dag niet
Mijn vrouw heeft veel respect voor het werk dat ik doe, maar ze wil graag positieve verhaaltjes. Dat zure gekanker, dat afbranden op niks, dat altijd weer zoeken naar de zwakke plek en immer uit zijn op de val van de minister, dat is niet echt haar ding. Ik kan dat begrijpen, want ik ben journalist en zij niet. Zo ontdekte ik laatst dat hoogleraar slotcarracen JeeWee van Capelleveen mij omschreef als een ‘topracebaanblogger’ (racebaaninfo.blogspot.nl). “Zie je,” sprak mijn vrouw meteen, “dat zijn nou leuke positieve verhaaltjes. Daar houden mensen van!” Waarmee dus bewezen is dat ze er geen klap van begrijpt, want je kunt mensen natuurlijk niet iedere week lastig vallen met dit soort gebeuzel. Bloggen is gewoon hard werken en de ene keer lukt het beter dan de andere keer.
Ik kan bijvoorbeeld niet iedere week in deze blog schrijven dat Marcus Aurelius behalve Zwitser en heel aardig, ook de beste slotcarracer van onze club is. Nee, allicht niet! De eerste die zwaar gaat protesteren, is zijn vrouw die zal zeggen: “Hij heeft ook zijn mindere dagen, hoor Hein!” Secundo nemen de andere leden van de club meteen een schep testosteron met als insteek ‘Dat zullen we dan nog wel eens zien!’ Daarbij houden mannen als Fokko en Patrick niet van dit op het schild hijsen. Laatst nog reed Marcus nog met een of ander raar autootje dat hij langs de baan had gevonden en hij vloog er in de Solexbocht keer op keer uit. De vergelijking met die steenezel dringt zich nu op, maar dat mag ik van mijn vrouw dus niet schrijven.
Daarom zal ik het wat meer algemeen houden. Tineke, de vrouw van Marcus, loopt regelmatig door ons clublokaal en dan merk je aan alles dat zij een scherp oog voor de situatie heeft. Stel ze heeft mij op de korrel, dan zal zij het beslist opmerken als ik mijn dag niet heb. Dat kan ons allemaal overkomen en soms moet je je daar ook gewoon bij neerleggen. Neem Fokko die na een paar wedstrijden buitengaats, weer op het nest terugkwam en eigenlijk meteen met zijn neus in de boter viel. Vier kornuiten langs een 4-sporenbaan en een loeischerp afgestelde tijdwaarneming. “Wedstrijdje, heren?”
En toen begon het drama. Werkelijk niet te filmen wat er zich toen afspeelde te TE! De ene uitvlieger na de andere; een auto die zichzelf uit het slot accelereerde of die in de meest flauwe bocht die wij in ons circuit hebben domweg omviel(!) waardoor onze Fokko óók nog Auf Deutsch zu hören krieg, wieviel Runden er hinter der Marcus Goetz war. Heeft die tijdwaarneming het godbetert ook nog steeds over ‘Fok!’
Der Fok hat seinen Tag nicht! Omdat wij vriendschap belangrijker vinden dan iemand moreel vernietigen, boden de overige coureurs Fok aan dat hij van wagen mocht wisselen. De achterstand bedroeg toen al zowat 34 ronden en wij vonden het onderhand zo gruwelijk pijnlijk worden dat dit het enige bruikbare Panacee leek te zijn. En hoe afgrijselijk het aanvoelde bleek wel uit de houding van Patrick die zijn bolide gewoon midden op de baan stil zette in afwachting van de terugkeer van Fok! met een betere bolide. Sjok, sjok, sjok!
Woorden schieten te kort. Als er al een god is, dan was hij die avond beslist op vakantie want het werd zo mogelijk nog erger. Patrick probeerde nu achter Fok! te blijven rijden, in de hoop diens gemoed weer een beetje in evenwicht te trekken, want dat de balans ver te zoeken was, moge duidelijk zijn. Tineke schichtte weer even door het clublokaal, fronste de wenkbrauwen en dacht er het hare van. Dat was wel de doodklap voor die arme Fok!
Markus ondertussen, aardige man daar niet van, reed onbekommerd zijn rondjes en lag nu inmiddels 128 runden voor. Mijn achterstand op onze Cancellara was iets kleiner (min 69) omdat ik vooral vóór Fok! uitreed, waardoor ik voornamelijk pas achterstand opliep als ik hem inhaalde en tegen zijn omgevallen bolide botste. Meestal probeerde ik hem vol gas weg te bulldozeren, maar dat lukte helaas niet altijd. Na vier keer baan wisselen, dapper volhouden en veel lachen als boeren met ontzettende kiespijn was het gemartel over.
Dus toch nog een positief einde. Marcus, die behalve een groot fan van Fabian Cancellara, minstens zo goed in tijdrijden is, won de wedstrijd zoals iedereen van te voren had gedacht. Helemaal in de Cancellara-stijl. Op de pedalen, voorsprong nemen en die niet meer afstaan. Het goede nieuws is nu dat verleden jaar aan de hegemonie van Cancellara plotsklaps een eind kwam.
Geduld mannen!