Weer thuis

Hein Tunnissen

Weer thuis

Reden Marcus en ik met een keurig gangetje van 20 harder dan toegestaan naar huis, Fokko en Erik jakkerden werkelijk naar Heesch voor hun afspraak (iets met karten), om nog gehaaster terug te jakkeren naar TE. Ik vrees dat het niet het zuinige ritje is geworden waarover Fokko sprak toen we nog moesten gaan. Eerder 1 op 6. Polio stond nog behoorlijk verhit na te schudden voor ons clubhuis.

Kon niet bommen, want het regende nieuwe auto’s. Erik kocht een orginele vrijwel onbeschadigde politieporsche met blauw zwaailichtje en ook twee vrachtwagens. Trekkers dus en die bleken te hoog voor onze startbrug, maar ze konden wel onder de brug door waar de Stig over waakt. Cool om met die jongens te driften. Ik reed de Alpine over de baan en het viel me niet mee. Rammelend en slepend, schuivend en trekkend kreeg ik er een rondje uit geperst dat we maar snel moeten vergeten. Naar de werkbank, Teun! Marcus had het beter getroffen. Hij kocht ook een Alpine maar dan het oude model dat door SCX is uitgebracht. En dat kreng ontstak als een echte rallyauto meteen de koplampjes en jakkerde als een bezetene in het rond. Wat een verrekt leuk ding, zeg! Terwijl we zo wat afspeelden met onze toys, kwam Minouck met een flinke schaal gebak. Zoals u weet is het eten van gebak één van de leuke gebruiken bij onze club en deze keer waren het de beroemde Cupcakejes die ditmaal op zijn zondags waren opgetuigd. Iedereen voelde zich met zo’n Cupje eigenlijk wel een beetje winnaar! Mooi toch?

Maar de grote verrassing was natuurlijk de Black Arrow van Fokko. Behalve dat het een verschrikkelijk mooi model is (Aston Martin), is het ook een karretje dat onvoorstelbaar veel ver- en instelmogelijkheden heeft. Zoveel zelfs, dat Klaas Bos waarschuwde dat het niet mee zou vallen om ‘m goed aan de praat te krijgen. Nu spreken wij Klaas nooit hardop tegen en ditmaal eigenlijk ook niet, want wij zagen met kennersblik dat dit wel eens heel gevaarlijk zou kunnen worden. Zagen wij de bliksem? Had onze Fokko een raket gekocht? Moest hij nog beginnen met tunen of hij had hij stiekem handsfree gereden en ondertussen de assen van zijn nieuwe bolide ingesteld? Ik zag de komende vrijdag met lede ogen tegemoet. Hier reed een tegenstander van formaat en dit zou mij veel geld gaan kosten.

Normaal gesproken rijd ik met mijn Mosler niet op de limiet. Dat is nergens voor nodig, want de hardrijders vliegen vanzelf uit de Solexbocht en dan loop ik ze op mijn gemak weer in. Scheelt veel afgebroken spoilers en spiegels en uiteindelijk ben je sneller. Maar met deze Black Arrow kan ik die tactiek wel vergeten. Voorwaar, ik voorzag, en Marcus met mij, dat wij alle zeilen moesten gaan bijzetten om deze zwarte schaduw te verslaan.

Omdat je een blog niet eindeloos op kunt rekken, spring ik naar vrijdagavond na de beurs. Zoals te verwachten was, arriveerde Fokko met zijn koffer als eerste in het clubhuis. Hij klikte zijn peperdure regelaar in de baan en zette zonder één woord van excuus of zoiets die auto in spoor twee en reed meteen een wereldtijd. Daarvoor hoefden wij niet eens de tijdwaarneming aan te zetten; dat zagen wij wel met het blote oog. Allemachtig, de avond moest nog beginnen en het leek er nu al op dat onze macaroni-auto’s volledig van de sokken zouden worden gereden. Hetgeen bijna geschiedde.

Met de auto’s in de pitstraat, vertelde Fokko over de website van Black Arrow en de aparte pagina’s daarop over het finetunen van auto’s als zijn Aston Martin. Daarmee was hij dus de hele week in de weer geweest. Gezin een beetje verwaarloosd, maar ja, je moet er wat voor over hebben. Klaas Bos zei ook, aldus onze coureur uit Musselkanaal, dat als je ‘m eenmaal hebt, dat je ‘m dan ook hebt. Welnu, voor Marcus en mij was het volslagen duidelijk dat onze Fokko dat autootje feestelijk bij de lurven had. Sportief piepten wij dus : Hè, hè, eindelijk een tegenstander!