Koele kikker

Hein Tunnissen

Koele kikker

Je leert iedere dag. Kreeg ik naar aanleiding van een chat de vraag waar je die koperen strips kunt kopen waarmee de gleuven van onze racebaan zijn afgezet. Daarmee pikken de stroomafnemers van onze racewagens de stroom op zodat het torretje begint te snorren. Even was ik perplex: je hoeft toch niet alles te weten om een blogje te mogen schrijven? Ik googlede wat en kwam uit bij Conrad.de maar ook bij een glazenier, zo’n glas-in-lood-kunstenaar. Het leek me wat zot, maar ik mailde het opgewekt naar de Filipijnen want daar kwam de vraag vandaan. Terwijl die mail pas net op de post was, schreef ik ook onze CEO ook om hem eens te polsen. ‘Grappig verhaal’, schreef Markus Aurelius subiet terug, ‘want toen onze baan werd gebouwd, botsten onze ingenieurs op hetzelfde probleem!’ Dat nogal groot was, want in het eerste enthousiasme was de baan al toegezegd voor verhuur, terwijl er toen nog geen meter gereden kon worden, anders dan met opwindautootjes. Waar koop je in godsnaam dat vermaledijde koper? Stelen bij NS?

Bleek dat spul uit China te komen en natuurlijk had ons aller AliBaba het niet op voorraad. Maar na wat rondbellen kwam er een glazenier uit Schoonoord uit de mouw en die had tig rollen op voorraad. Omdat onze baan na enkele jaren zeer intensief gebruik, langzaam maar zeker toe is aan nieuwe biezen, kan ik het adres hier niet publiceren omdat het anders mogelijk op is als wij het in willen slaan. Wel kan ik mededelen dat de door mij gekochte en intensief gebruikte Marvel Mystery Oil een weldaad is voor deze strips en ik kan dan ook iedereen het gebruik ten zeerste aanraden. Het glijmiddel verbetert het contact intensief en de geleiding aanzienlijk. De prestaties gaan beslist omhoog, net zoals in de echte wereld van het glijmiddel.

Ondertussen kan ik de vraag uit de Filipijnen beter plaatsen. Hij kwam van de Nederlandse zeeman Frank die meer op de Filipijnen en in Thailand vertoeft dan in Holland en dus ook daar zijn racebaan gaat bouwen. Dat is een bijzonder interessant gegeven, want je mag aannemen dat de temperatuur en de luchtvochtigheid in die contreien beduidend afwijken van wat wij hier gewend zijn. Hoe zit het met de grip op die gloeiendhete baan? Hoe is de stroomafname en blijven de geplakte koperen strips wel goed zitten of krullen zij in de regentijd als serpentines over de rand van de tafel waarop de baan is bevestigd?

Wij weten het niet. Omdat wij in tegenstelling tot die luitjes in Drachten, ook in de zomer de baan sarren met ons fenomenale bandenrecept, kunnen wij die informatie goed gebruiken. Met de klimaatverandering voor de deur moeten wij op het ergste voorbereid zijn. Zo weten wij nog van Kuala Lumpur dat de coureurs daar doelbewust ieder plasje water opzochten om hun banden te koelen omdat als gevolg van de enorme hitte het rubber te hard sleet om binnen drie bandenwissels te blijven, waarmee je toch al gauw 18 seconden aan de broek hebt.

Wij wisselen over het algemeen in minder tijd onze bandjes, maar het blijft natuurlijk een gruwelijke ergernis als je een keer extra naar binnen moet, terwijl je Raymon Senna op de hielen zit die door niks en niemand gehinderd de ene ronde na de andere het record scherper zet. Dat hij oorspronkelijk uit een hels warm land komt, doet niet ter zake. Hij is gewoon een gruwelijk koele kikker met zo’n mooi koperen kleurtje. Dat is het!

Matchfixing

Hein Tunnissen

Matchfixing

Het begint er onderhand op te lijken dat wij het ledental van onze club, Amazingslotcarracing te TE, hebben verdubbeld. Dat is wel opmerkelijk in deze tijd waarin wij eigenlijk op nationaal niveau alleen maar gekerm horen over begrafenissen (letterlijk of figuurlijk) van leden. Onvervangbaar, onherstelbaar verlies, toch nog zo onverwacht! Tja, over de doden niets dan goeds en dat geldt ook voor het nog bij leven opstappende lid dat dan verlegen iets mompelt over een sabbatical of zoiets.

Laatst, in onze nabijgelegen horecagelegenheid De Zuipende Zuiger te TE, bespraken wij de ontstane situatie. Want dat is natuurlijk wel de kwestie: de zaken bespreken voordat het noodlot toeslaat. Je moet niet wachten tot de secretaris op de clubavond verschijnt met de onheilstijding: "Weer drie opzeggingen, mijzelf niet meegerekend!" Kijk, dan ben je wezenlijk te laat! Wij van Amazingslotcarracing te TE houden onszelf het clubverband voortdurend voor ogen, met eigenlijk een nog grotere ernst dan waarmee wij dagelijks het fundament van onze respectievelijke huwelijken verstevigen.

Want vrouwen zijn in principe nog erger dan auto's: geen onderhoud en je kunt wachten op piepjes, irritante kraakjes en zelfs definitief uitvallende onderdelen. Bij auto's is dat niet anders hoewel die gemakkelijker zijn omdat zij eenmaal in de garage gestald niet verder gaan met oeverloos piepen en kraken. En dat is voor de mannengeest die gewoon even rustig een biertje of glas wijn wil drinken, wel zo fijn.

Clubonderhoud is creativiteit. Het is denken om een hoekje, het is de doorgronding van het systeem. Geen valse dingen zoals matchfixing. Dat doen wij zeker niet, dat is meer voor die verwende slappe hap op de voetbalvelden met veel te dure en veel te stomme wijven. Net als bij onze vrouwen leggen wij het accent op 'matchen'. Een slotracer wil rijden, hij wil winnen, een puike baan en hij wil een waardige tegenstander. Dit alles om te laten zien dat hij een superieure racebak heeft die hij tot in de finesses beheerst. Eén element uit deze reeks lichten wij er daarom als bestuur uit. Om het clublidmaatschap extra aantrekkelijk te maken. Onze vrouwen hanteren ongeveer dezelfde verleidingstactiek.

Binnenkort rijden de leden (inderdaad, alléén de leden) met hun LMP's een weekendwedstrijd (48hTE) tegen Jan Lammers die wij daartoe hebben uitgenodigd. Toen wij hem daarover belden, hoorden wij hem al naar zijn auto lopen en dan weet je met Jan dat je echt razendsnel moet zijn. 'Wat is het inschrijfgeld?' hoorden wij hem nog net zeggen voordat hij zijn smartphone in het dashboardkastje wierp. Jan belt überhaupt niet tijdens het rijden, waarvoor het Nederlandse Volk hem dankbaar zou moeten zijn.

We hebben voor Jan een geprepareerde Dome Judd klaar staan. Om niet al te zeer op te laten vallen dat zijn naam daar van fabriekswege opstaat, hebben wij onze namen ook op de daken van de auto's (waarmee wij rijden) geverfd. Jan start de eerste manche in baan 1, omdat die rookies het beste ligt. Wij zijn erg benieuwd met welk bravoure hij de Solexbocht gaat ronden, want het blijft een sambalbochtje, juist in baan 1!

Over drie maanden al verwachten wij zijn vriend Arie Luyendijk te TE aan de start. Zijn management heeft de agenda al aangepast. Dan doen we Sebring USA. RTV Noord wil de wedstrijd rechtstreeks uitzenden. Over de aan ons te betalen TV-rechten zijn de gesprekken nog gaande. Luyendijk en crew worden door Lufthansa (sponsor) ingevlogen op Groningen Airport (geen wachttijden).

Amazingslotcarracing, echt leuk voor leden!

Weer thuis

Hein Tunnissen

Weer thuis

Reden Marcus en ik met een keurig gangetje van 20 harder dan toegestaan naar huis, Fokko en Erik jakkerden werkelijk naar Heesch voor hun afspraak (iets met karten), om nog gehaaster terug te jakkeren naar TE. Ik vrees dat het niet het zuinige ritje is geworden waarover Fokko sprak toen we nog moesten gaan. Eerder 1 op 6. Polio stond nog behoorlijk verhit na te schudden voor ons clubhuis.

Kon niet bommen, want het regende nieuwe auto’s. Erik kocht een orginele vrijwel onbeschadigde politieporsche met blauw zwaailichtje en ook twee vrachtwagens. Trekkers dus en die bleken te hoog voor onze startbrug, maar ze konden wel onder de brug door waar de Stig over waakt. Cool om met die jongens te driften. Ik reed de Alpine over de baan en het viel me niet mee. Rammelend en slepend, schuivend en trekkend kreeg ik er een rondje uit geperst dat we maar snel moeten vergeten. Naar de werkbank, Teun! Marcus had het beter getroffen. Hij kocht ook een Alpine maar dan het oude model dat door SCX is uitgebracht. En dat kreng ontstak als een echte rallyauto meteen de koplampjes en jakkerde als een bezetene in het rond. Wat een verrekt leuk ding, zeg! Terwijl we zo wat afspeelden met onze toys, kwam Minouck met een flinke schaal gebak. Zoals u weet is het eten van gebak één van de leuke gebruiken bij onze club en deze keer waren het de beroemde Cupcakejes die ditmaal op zijn zondags waren opgetuigd. Iedereen voelde zich met zo’n Cupje eigenlijk wel een beetje winnaar! Mooi toch?

Maar de grote verrassing was natuurlijk de Black Arrow van Fokko. Behalve dat het een verschrikkelijk mooi model is (Aston Martin), is het ook een karretje dat onvoorstelbaar veel ver- en instelmogelijkheden heeft. Zoveel zelfs, dat Klaas Bos waarschuwde dat het niet mee zou vallen om ‘m goed aan de praat te krijgen. Nu spreken wij Klaas nooit hardop tegen en ditmaal eigenlijk ook niet, want wij zagen met kennersblik dat dit wel eens heel gevaarlijk zou kunnen worden. Zagen wij de bliksem? Had onze Fokko een raket gekocht? Moest hij nog beginnen met tunen of hij had hij stiekem handsfree gereden en ondertussen de assen van zijn nieuwe bolide ingesteld? Ik zag de komende vrijdag met lede ogen tegemoet. Hier reed een tegenstander van formaat en dit zou mij veel geld gaan kosten.

Normaal gesproken rijd ik met mijn Mosler niet op de limiet. Dat is nergens voor nodig, want de hardrijders vliegen vanzelf uit de Solexbocht en dan loop ik ze op mijn gemak weer in. Scheelt veel afgebroken spoilers en spiegels en uiteindelijk ben je sneller. Maar met deze Black Arrow kan ik die tactiek wel vergeten. Voorwaar, ik voorzag, en Marcus met mij, dat wij alle zeilen moesten gaan bijzetten om deze zwarte schaduw te verslaan.

Omdat je een blog niet eindeloos op kunt rekken, spring ik naar vrijdagavond na de beurs. Zoals te verwachten was, arriveerde Fokko met zijn koffer als eerste in het clubhuis. Hij klikte zijn peperdure regelaar in de baan en zette zonder één woord van excuus of zoiets die auto in spoor twee en reed meteen een wereldtijd. Daarvoor hoefden wij niet eens de tijdwaarneming aan te zetten; dat zagen wij wel met het blote oog. Allemachtig, de avond moest nog beginnen en het leek er nu al op dat onze macaroni-auto’s volledig van de sokken zouden worden gereden. Hetgeen bijna geschiedde.

Met de auto’s in de pitstraat, vertelde Fokko over de website van Black Arrow en de aparte pagina’s daarop over het finetunen van auto’s als zijn Aston Martin. Daarmee was hij dus de hele week in de weer geweest. Gezin een beetje verwaarloosd, maar ja, je moet er wat voor over hebben. Klaas Bos zei ook, aldus onze coureur uit Musselkanaal, dat als je ‘m eenmaal hebt, dat je ‘m dan ook hebt. Welnu, voor Marcus en mij was het volslagen duidelijk dat onze Fokko dat autootje feestelijk bij de lurven had. Sportief piepten wij dus : Hè, hè, eindelijk een tegenstander!

Beurs-II

Hein Tunnissen

Beurs-II

De SLN-beurs in Houten is een halfjaarlijks fenomeen, georganiseerd door Scalextric-jongens die samen een cluppie hebben. Geen idee of het nog goed loopt, want het nieuws op hun site dateert van 2004 en dat is meestal een veeg teken. Misschien is het ook vooral de beurs die hen bindt, wie zal het zeggen. Het grote verschil tussen hullie en ons (Marcus, Raymon, Robin, Fokko, Erik en ik) zit ‘m in de hang naar snelheid. Scalextric is tegenwoordig vooral erg mooi en nog maar een beetje snel. Het oude Britse merk van weleer wordt vandaag de dag links en rechts ingehaald door veel snellere bolides.

Onze Erik had zo een afspraakje met Klaas Bos die ik, van de gelegenheid gebruikmakend, even een hand ging geven. Klaas die in november steevast in Sinterklaas verandert, had voor Fokko een Black Arrow meegebracht. Vel ah’s en oh’s van onze kant, zoals je dat doet als een clublid een nieuwe bolide aanschaft met een enigszins agressief voorkomen. Taxerende blik onderwijl: het is geen Mosler. Lijkt er nog niet op. Gerustgesteld staken wij de dwarsgang over om bij Frank Slot te pauzeren. Marcus heeft een brilletje en het verschaft hem arendsogen. Zo ontdekte hij twee brikjes uit de stal van Circuit 24, een oud Frans merk dat de strijd aan bond met belmotoren. Ik kreeg even een brok in mijn keel. Mijn jeugd!

Iets eerder een stand met een wonderschone DS, het strijkijzer. Mijn hele jeugd heb ik in die auto doorgebracht die mijn vader kocht omdat mijn moeder dat wilde. Jaja, mijn moeder is me er eentje! En mijn vader wist dat zij helemaal gelijk had gehad toen hij het stuur van zijn VW-kever inruilde voor het eenspakige stuur van de DS. Christenemeziele, die auto reed in zijn twee al harder dan die hele kever in  vier met wind mee. De verkoper blufte niet: Dit is de meest opgepakte auto van de hele beurs en daar had hij vermoedelijk gelijk in. Terwijl ik nog stond te rikraaien, zal ik wel, zal ik niet, schoof er een man langszij die ‘m stante pede kocht. En zijn vrouw betaalde! Ik zag dat de geschiedenis zich herhaalde.

Afgetroefd schoven wij verder en al grabbelend ontdekten Marcus en ik hele leuke wrakken in de 5 eurobakken. Soms met een spiegeltje, soms zonder spiegeltje, bumpertje, ruitenwissertje of wat er nog maar meer af kan breken van een slot car. Omdat wij eerder tijdens een clubuitje naar Drachten De Bunker leerden dat open auto’s een klasse apart vormen, kochten wij allebei een Courage C60 van Hobby Slot waarvan de spiegels op persicoop-hoogte zijn gemonteerd, zodat je je kunt afvragen waarom die er niet zijn afgebroken. Marcus een witte en ik een blauwe. In tegenstelling tot veel Ford Lotussen van Fleischmann in de ramsj hadden de heren coureurs het hoofd nog weten te redden. Wij concludeerden dat dit dus wel zeer slome auto’s moesten zijn die nodig een beetje opgetuned moesten worden. Huppekee, in de rugzak en thuis zien we wel verder.

Na nog vijf kwartier rondschuifelen, waarbij we ons zelfs even vergaapten aan een demo digitaal racen, besloten wij het hazenpad te kiezen. Terug naar TE om de nieuwe aanwinsten te testen. Erik en Fokko zouden nog effe naar Heesch blèren en dus namen we afscheid met een ‘Tot vrijdag!’. Op weg naar Zwolle overwoog Marcus dat we ze vermoedelijk nog wel zouden zien. Eenmaal in ons clubhuis waar de kachel al enige tijd snorde om de baan lekker op te warmen, hadden wij nauwelijks een paar rondjes gereden of de Polio van Fokko stond alweer voor het huis. “Hallo allemaal! Hier zijn Fokko en Erik”, klonk het lachend!

Ik dacht: Amazing, vrienden voor het leven! (Slot volgende week)

Zomertijd

Hein Tunnissen

Zomertijd

Het was nogal onwerkelijk toen ik op 29 maart mijn auto te TE parkeerde. Het was iets na half acht, in de ochtend wel te verstaan. Terwijl ik nog wat spullen van de bijrijdersstoel plukte, kwam Marcus Aurelius al aanstappen. Op tijd als een Zwitsers uurwerk. Wij verlieten TE op weg naar Houten en onderweg maakte een lichte spanning zich van ons meester. Wat zou de SLN-Beurs ons brengen? Uiteindelijk waren we veel te vroeg in het oude centrum van een slaperig stadje. Geen kop koffie te krijgen, maar toevallig werkte de RABO-pin wel, zodat wij de buurt heerlijk konden opschudden met een ratelende flappentap waarmee wij onze bonus verzilverden. Terugkuierend, ontwaarden wij de Polio van Fokko die dampte als een paard. Watskebeurt? Erik was die avond met sokken en lange onderbroek te bedde gegaan zodat hij zich versliep. Gelukkig heeft Fokko een paar vuisten waarmee je wel een beuk op de voordeur kunt geven, zodat ons truckertje geschrokken uit de bedstee viel. Zomertijd vergeten!!

Gevieren togen wij naar het halletje waar een rode oude Britse telefooncel dienst doet als vitrine voor nogal kitscherig vormgegeven dikke engeltjes. Daartegenover de toiletgroep, waar veelvuldig gebruik van werd gemaakt, waaruit ik afleidde dat de meeste wachtenden al een lange rit achter de kiezen hadden. Juist voordat de tentoonstellingsdeuren opengingen en wij naar binnen konden drommen, ging in Maleisië de F1 van start. Dit was mij in jaren niet gebeurd: willens en wetens een wedstrijd missen!

Afijn, wij betaalden een paar klinkende eurootjes en overzagen de zaal. Achterin, over de volle breedte de stand van Klaas Bos, min of meer vóór hem die kwajongens uit de Flevopolders, nog wat buitenlanders langs de rand en dan nog wat los strooigoed en wat wandelhandel in de vorm van onderdelen en restanten van total loss. Vooral veel autootjes, heel veel autootjes, ontzettend veel autootjes. Erik en Fokko waren wij meteen kwijt, Marcus en ik verloren elkaar na de eerste bocht ook uit het oog. Ik liep langs zes meter Scalextric, want dat beliefde ik niet. Viel prompt in handen van een of andere SCX-sjacheraar en daarop besloot ik dat dit niet de methode was. De bar was open en ik bestelde een prima kopje koffie. Na 250 km vervelen achter de CC ging dat er wel in.

Door een beetje afstand te nemen zag ik een stuk beter wat er gaande was. Daaropvolgend sloeg ik mijn kansen erg laag in, namelijk het vinden van een Avant Slot, Renault Alpine A310 Gitanes. Eerlijk gezegd dacht ik meteen: Dit wordt helemaal niks! Maar ik zag wel erg leuke hebbedingetjes. Onbetaalbaar natuurlijk, maar historisch gesproken kleine wondertjes. Daarvoor moest je vooral bij de Britten zijn, althans aan hun tongval te horen. Stokoude slot cars met een techniek die aan T-Fords doet denken met houten wielen en keiharde banden. Ook prachtige Mini’s. Niet die van BMW uit World of Tanks, maar de echte met de Union Jack op het dak of een kleine imperiaal met twee reservewieltjes. Ach, hoe leuk!

Naarmate de ochtend vorderde, werd het drukker. Ik schuifelde voorbij een aardige verkoper, sprak hem vrolijk toe en zag dat hij er geen fuck van begreep. Ah, Duitser? Ah, Pool? Nee, hij was Zweed. Maar hij sprak engels. Terwijl ik mij verontschuldigde, zag ik vanuit een ooghoek, in een hoekje, op een wankele schap la voiture superieure staan. Drie liter motor, zes cilinders en dat alles gevat in een weergaloos ontwerp. Ik had het niet voor mogelijk gehouden, maar het was de ervaring die je hebt als je de vrouw van je dromen ziet. Was het leven tot dan vrij zinloos en onnozel; daarna ontplofte het tot één groot geluksgevoel. Voilà, là-bas, le Renault Alpine A310 Gitanes formidable!

Houten, Des Bois, je t’aime!  (Wordt vervolgd)