Kleine Huisjes

Hein Tunnissen

Kleine Huisjes

Het zal in de eerste week van februari zijn geweest dat wij, de slotracers van Amazingslotcarracing te TE, na een fiks aantal enerverende rondjes de keel wat spoelden en ondertussen met onze sonore stemmen de donkere kanten van hun hobby annex sport bespraken. Wij dat zijn: Raymon, Robin, Erik, Fokko, Markus de CEO en ik, de inktkoelie. Wij bespraken de wenselijkheid van het bijkomende geknutsel zoals pitlanes, verlichte tribunes, ijscokarretjes in de nabijheid van gevaarlijke bochten, dames in bikini, veel reclameborden en mogelijk ook nog wel Kleine Huisjes. Zoals u ongetwijfeld wel weet deed dit de Groningers onder ons meteen denken aan dat grappige & pittoreske dorpje onder de dijk van de Waddenzee en met onze bekende nuchterheid constateerden wij dat we die dus al hadden, zodat er geen enkele reden is te verzinnen waarom we die nog een keer zouden gaan bouwen.

Een tribune hebben we ook al. Van Carrera en hij staat vlakbij de start en finish, de lichtbrug dus. Meer tribunes heeft geen zin, want op de rest van de baan rijden wij zo verschrikkelijk hard dat geen mens ons voorbij kan zien razen. Dus daarmee zijn we dan eigenlijk ook gauw klaar.

Al sprekende met malkander, ontstonden er als vanzelf twee kampen. De knutselaars, die vonden dat er wel enige aankleding mocht komen en de non-valeurs die de mening toe waren gedaan dat het een prachtige baan is die wij daar hebben liggen, waar je vooral niks meer aan moet doen. Zo is er bijvoorbeeld de kwestie van het licht. Steeds meer van onze bolides zijn uitgerust met snerpend Xenonlicht, een batterij lampen op de bumper, remlichten en gewone achterlichten die nota bene ook nog beginnen te knipperen als de racebak onverhoopt tot stilstand mocht komen. Om daar naar hartelust van te kunnen genieten, moet het licht dus vooral uit, zodat je je echt in het holst van de nacht op Le Mans waant of anders wel bij het ochtendgloren.

Maar Erik gooide de knuppel in het hoenderhok door te zeggen dat hij eigenlijk wel een beetje een Knutsel Pim is. Zelf ben ik dat ook wel, maar omdat ik mijn eigen Fleischmannracebaan al wat heb aangekleed voor mijn zoon, ben ik voor de komende tien jaar wel uitgefröbeld. ‘Leuk pap!’ en weg was-t-ie weer!  Ach, kinderen! Wat is het toch dankbaar!

Bij Markus verliep het feitelijk nog dramatischer. Die kocht met Tineke voor hun zoon een Nincobaan (volgens de overlevering 6 nagelnieuwe dozen) die na twee weken duwen en trekken naar de zolder kon worden afgevoerd. Het mannetje had er even geen zin in. Inmiddels is hij uitgegroeid tot een boom van een vent die op vrijdagavond weleens komt binnenvallen en dan dus meteen de snelste tijd neerzet. Waarna hij weer met zijn smartphone gaat spelen. Nee, Markus zal het wel uit zijn hoofd laten om iets te gaan knutselen na deze traumatische ervaring. Ik geloof zelfs dat hij om die reden nog steeds een hekel heeft aan iedere Ninco-autootje op de baan. Lelijke lawaaibakken!

Fokko, zo nuchter als een brood, vindt het allemaal niet zo nodig. ‘Baan is prima!’, wat voor hem een forse volzin is. Hij houdt voortdurend de oren gespitst en zijn ogen wijdopen om alles op te pikken wat wij - de andere clubleden - zeggen en doen. Met die kennis knutselt hij thuis dan weer verder. En met succes, want deze avond reed hij met een zacht zoemende, oranje, ontzettend laag afgestelde Ford Capri. De hele club was er van onder de indruk. Wat een mooie racebak! Goed geknutseld, Fokko!