Gleuf

Hein Tunnissen

Gleuf

Een slotracebaan kent verschillende gedaanten. Een minister bijvoorbeeld, die nooit ergens tijd voor heeft en ook in het weekend ‘de stukken’ (jaja!) moet lezen, zal hooguit het niveau van tapijtracer bereiken, namelijk het moment waarop hij door de knieën gaat “om óók es wat te doen met die kinderen!” Dit natuurlijk na een ultimatum van zijn vrouw: “Dan wacht het land maar even!” Terecht natuurlijk, maar dit terzijde.

Andere vormen zijn de illustere plastic en houten banen op tafels en schragen. De laatsten zijn in zekere zin ook van kunststof omdat zij veelal gemaakt worden van een substantie die niet spontaan in de natuur voorkomt; medium-density fibreboard ofwel MDF. Dat spul wordt vooral veel gebruikt voor extreem afwijkende banen zoals de slotracebanen zonder gleuf. Maar is het dan wel een slotracebaan? Ja en nee! Eén variant bijvoorbeeld maakt gebruik van een in de plaat ingebrachte onzichtbare geleider die door de auto als een servicehond wordt gevolgd. Een ander systeem stoelt op magnetisme en dat komt in wezen op hetzelfde neer. Altijd leuk als je je over de baan buigt terwijl je vergat je horloge af te doen. Ach, hoe vliegt de tijd!

Uit de manhaftige pogingen om van de slot car een echte auto zonder geleider te maken zou je de conclusie kunnen trekken dat slotcarracen met gleuf eigenlijk een doodsaaie aangelegenheid is. Dat is een verkeerde conclusie die voorkomt uit het niet trekken van de enige juiste conclusie: de gleuf maakt het leuk. Toen in de jaren zestig-zeventig van de vorige eeuw het gleufracen opkwam, sprak iedereen over ‘de racebaan’. Meestal een achtje, in het meest gunstige geval een wat wijdere baan die in de woonkamer rond de eettafel kon worden gelegd. Jaren later, toen de hobbyracer vrijwel was doodgebloed, vond de zieltogende industrie bij wijze van stuiptrekking het digitale racen uit, waarmee het racen van weleer meteen werd omgedoopt naar ‘analoog racen’. Ach ja, je moet wat!

Maar dat digitale gedoe bleek niet de gedroomde graal. Het was te duur, te ingewikkeld, het werkte niet of het werkte niet zoals gedacht. Eigenlijk bleek dankzij dit digitale gedoe dat het oude analoge gedoe het allerleukste was. Zelf heb ik een stokoude Fleischmannbaan die ik wat heb opgevrolijkt met een heuse pitstraat. Net als bij de treinen van Märklin (of Fleischmann natuurlijk) stuurt een elektrische wissel de auto de pitstraat in. Daar aangekomen valt de stroom weg, totdat de auto is ‘bijgetankt’. Hoe realistisch, roept u nu verrast. Pas op, want het wordt nog veel erger. Dankzij elektronische tijdwaarneming met drie cijfers achter de komma, weet de software precies hoeveel brandstof mijn auto heeft verbruikt. Een wedstrijd start altijd met 100 liter in de tank. Geef je heel zenuwachtig gas, dan is het zo gebeurd met de koopman. Rijd je daarentegen weloverwogen en zuinig, dan kom je veel verder zonder noodgedwongen naar binnen te worden gestuurd. Hoe meer je moet tanken, hoe langer je moet wachten.

Leve de elektronica, leve de computer, leve die ingenieuze software die het gleufrijden extra realistisch maakt. Is dat zo? Welnee! Het was leuk om Ebay af te speuren voor onderdelen. En het was leerzaam om aan een Phidget te knutselen en was minstens zo leuk om mijn stokoude Fleischmannbaan een gadget te geven die nooit de fabriek verlaten heeft. Ik gebruik die pitstraat nu vooral om een auto te parkeren als ik met een ander karretje aan de slag wil. Racebaan!? Het woord zegt alles. De rest is flauwekul.