Origasmus

Hein Tunnissen

Origasmus

Wie kent ‘m nog? De sherrykuur! Het zal in die tijd geweest zijn, dat ook de workshop in Amsterdam-Zuid zijn intrede deed. ’s Ochtends ging mevrouw riant aan sherry om af te vallen, ‘s middags ladderzat naar de workshop voor enige geestelijke lenigheid en de rest van de dag klaarliggen voor mannie. Kaarsje, kaasje, sigaretje, gezellie! Het was nog juist voor de grote yogagekte en je kon de dames dan ook nog helemaal gelukkig maken met een middagje origami.

Bert Visser, volgens mijn vrouw met stip de lelijkste man van Groningen, heeft die origamitechniek voortreffelijk op de hak genomen, waaruit blijkt dat neerzien op de hoofdstad vanuit de provincie een goede zaak is. Hoewel ik moet toegeven dat de Groningse vrouwen bij het horen van het woord origamie steevast orgasme verstaan. Origamie is echter heel iets anders: het is knip- en vouwkunst met papier naar Japans voorbeeld. En wat Visser daarmee toen op het podium liet zien; we lagen werkelijk flauw van het lachen! Nog steeds eigenlijk.

Typisch een vorm van televisie die onze staatssecretaris afwijst omdat een paar vrolijke uurtjes achter de buis uit den boze zijn. Toen ik het huis verliet om naar Amazingslotcarbaanracingclub te TE te gaan, begon er net weer een staaltje afzeik-TV zonder weerga. Ik moet Dekker dus gelijk geven: ‘Ga toch slotracen!’ Maar in het clubhuis aangekomen begin ik te twijfelen aan dit advies. Op de lange tafel stonden brandende kaarsjes en het licht boven de baan was enigszins gedempt. Het kaasje zag ik nog net niet, maar de rest van Wat-is-het-hier-gezellig-in-Oud-Zuid hing als een dikke walm boven de prachtig gepoetste viersporenracebaan van onze club. Markus kwam op me af en had iets te vertellen: “Kijk, een auto van papier!” Ik rook geen drank en hij kwam nu ook niet meteen over als een Britse snuiver van witte heroïne. Hij toonde mij vol trots een Renault Alpine A310 V6 (classic car!) van papier op een chassis van Slot-It. “Zelf gemaakt, in een kwartiertje!”, sprak hij vol trots.

In een hoek van ons clublokaal staat de onverstoorbare Stig en ik liep direct naar ‘m toe: “Visser kom maar tevoorschijn, lelijkerd!” Niets bewoog. Markus verhaalde ondertussen over de Italiaanse site van een club waarvan de leden alleen nog maar met papieren auto’s rijden. Ze hebben een database vol modellen en die kun je downloaden, uitprinten en in elkaar fröbelen. Een soort van origami, maar dan voor mannen.

Om nu de waarde van deze innovatie te kunnen begrijpen, moet ik hier natuurkunde ophoesten. Een bord om van te eten blijft vooral op tafel staan vanwege zijn lage zwaartepunt. Met een slotcar is het niet anders: het zwaartepunt kan het beste zo laag mogelijk liggen. Er zijn allerlei technieken om dat te bereiken en die allemaal zijn toegestaan, mits de grondspeling minimaal 1 mm bedraagt. Voorafgaand aan races van enige importantie (Frank Slot, Classic Cup) wordt dat ook streng gecontroleerd. Door nu de kap van papier te maken komt het zwaartepunt automatisch tientallen millimeters lager te liggen, waardoor de wegligging extreem verbetert. Het is alsof je zonder kap rijdt, iets wat in wedstrijden terecht verboden is.

Nadat wij dit allemaal hadden doorgesproken, besloten wij tot een ouderwetse workshop, te houden in januari 2015. Kosten per persoon €1.500 euro ex BTW, maar inclusief een voordracht in het Italiaans van één van de Italiaanse papierslotracecarclubleden, een paar vel fotoprintpapier, Italiaanse hapjes en een paar flessen Chianti ter verbetering van de knipvaardigheid. Want ook dat is weer zo aardig van slotracen: gewoon drinken tijdens het rijden. Kom daar maar eens om in de 1:1-wereld. Wij noemen die workshop ter voorkoming van verwarring Origasmus en als u dat thuis wat snel uitspreekt zal uw vrouw u die dag op handen dragen. Slotracen, de enige sport die huwelijken redt!