zondag 24 juni 2018

Immer BMW

Hein Tunnissen

Immer BMW
Nederlandse slotcarracers kopen bij voorkeur autootjes van BMW, Ford of Opel. En Porsche is wel de Volkswagen van de slotcarracer! Ik heb lang nagedacht over dit vreemde verschijnsel, maar ik denk dat het antwoord schuilt in oerconservatisme en drang en hang naar veiligheid. Wat voor de deur staat is vertrouwd en dat moesten we dan ook maar hebben voor de racebaan. Zoiets. Ik heb daar zelf helemaal geen last van, want ik rijd al minstens 35 jaar Renault en ik heb een racekist vol Renaults. De meeste heb ik zelf niet gehad, trouwens.
Bij mij is vooral de schoonheid van het kapje functioneel en dat kunnen mijn collega’s niet zeggen over hun sigarenkist. Laatst nog. Buurman & buurman uit Muntendam kopen allebei een 24 Scaleauto. BMW! Dat is natuurlijk vanwege de kwaliteit, waar zij zo aan gewend zijn. Maar dan moet je collega Pluim eens horen over zijn Z4. Als je Evert even de ruimte geeft, brandt hij die hele auto tot de grond toe af. Inclusief stuurkolom! Maar echte BMW-rijders zijn een slag apart, hoor! Dat zijn nog echt de ouderwetse knipperaars op de autowegen. Opzij, opzij! Ik snij!
Waarom zeg ik dit? Omdat ik het betreur dat de echt mooie bakken (die niet meteen in de catalogus staan) nauwelijks aan bod komen. Slechts een enkeling steekt zijn kop boven het maaiveld uit, zoals Markus Goetz onlangs. Die kocht een prachtige Spyker en dan moet je wel ballen hebben, want dat merk heeft het drama aan de kont hangen. Lees de verslagen van de 24-uurs van Le Mans er maar op na! Hoewel… in 2006 nam de auto zelfs even de leiding tijdens deze heroïsche race. Enfin, Markus heeft zoveel charisma dat niemand van de Duitse Hollanders in ons clubhonk er ook maar de kleinste opmerking over durfde te maken! ‘Mooi, mooi, mooi!’, kweelde iedereen toen hij voor het eerst de baan opging. Niet dat het ding vooruit te branden was. En een lawaai! Niet te kort. Geen wonder dat ik ‘m tien minuten later net na de tunnel waar de blauwgele C8 Laviolette zieltogend tegen de muur lag, vol op de slof nam zodat er zeker twee tubes superglue nodig waren om de Spyker weer een beetje te fatsoeneren.
Onze Guts vertrok geen spier! Is het risico, riep hij toen hij richting de pits wandelde met een handvol plestic en kevlar brokstukken. Dat blauwgeel was wel een voordeeltje, want zelfs dagen later vonden we nog kleine brokstukjes terug. Binnenkort kan hij mij te grazen nemen, mits ik ook zo stupid ben om een nieuwe auto die ik nog niet goed ken midden tussen een veld van onbesuisde jakkeraars los te laten. Het is de emotie die het dan wint van het gezonde verstand. Dagen gewacht op je nieuwe autootje en dan is het vrijdagavond. Je kunt gewoon niet langer bedwingen om ‘m te proberen. De hersens zeggen weliswaar ‘Niet doen, sukkeltje!’ maar die boodschap wordt vermoord.
Omdat ik dus eens wat anders wilde dan het gewone gedoe, belde ik met heer JeeWee van Capelleveen, in het dagelijks leven hoogleraar slotcarracen. Hé Jan Willem, riep ik amicaal, wat zal ik eens kopen waarmee ik iedereen kan verrassen? De prof dacht luttele minuten na en sprak daarna: ‘Zonda! Koop een Zonda, Teun en je zult eens wat beleven! Maar ik denk niet dat je hem nog ergens kunt krijgen. Succes ermee!’
Ik googlede me helemaal suf en juist toen ik het op wilde geven, vond ik het allerlaatste exemplaar van deze legendarische Italiaanse auto in de Verenigde Staten. Heel goed verstopt, want hij stond in het magazijn van Bruce die in het dagelijks leven Pontiacs, Chevys en Dodges verkoopt en daarnaast voor de fun een handeltje in slotcars heeft. Vanwege het tijdverschil konden we mooi chatten en toen hij uitgelachen was omdat ik hem vertelde dat hij de laatste ter wereld had, bromde hij dat hij even zou gaan kijken. Inderdaad, hij had ‘m. Opsturen? Graag! Dit nu is ruim een maand geleden. Dankzij tracking van USPS volg ik de auto dagelijks. Vanuit Illinois ging het gezwind naar Chicago maar daarna begon een bizarre tocht door de VS. Momenteel staat de Pagani Zonda in een depot in Oakland, vlakbij San Francisco. Als de route nu inderdaad via Sapporo richting Wladiwostok gaat, is hij precies op tijd hier om als Kerstkadootje te fungeren. Alles beter dan een BMW!    

3 opmerkingen:

  1. Toen ik 100 jaar geleden, in 2003, besloot weer als herintreder een racebaan te kopen en de keuze na deskundig onderzoek was gevallen op een Ninco DTM baan stelde mijn dochter vast dat zich in deze doos een Mercedes (lees: taxi) en een Audi (lees Volkswagentje) bevonden. Daar wil een - toe nog - 7 jarige niet mee gezien worden, dus werd de spaarpot omgedraaid en weer een bezoek gebracht aan de plaatselijke detailhandel, er moest een BMW komen! Het spreekt voor zich dat ze zich hiermee uitgeleefd heeft, rechts inhalen, bumperkleven, botsen en dat allemaal terwijl er ook niet handsfree getelefoneerd werd.
    Als vader kan je dan niet achterblijven, en dus ging ik op de fiets naar meneer Woudt in Koog aan de Zaan voor een vergelijkbaar snelle bolide. Daar stond in de vitrine een Scalextric Maserati MC12, werkelijk een schoonheid. Die bolide mocht mee naar huis, maar iedere keer als hij door een minderjarige BMW rijdster van de baan gereden werd deed dat pijn, er zou toch geen krasje in de lak zijn gekomen? De Maserati is snel in de vitrinekast beland en staat daar dus al lang, heel lang, mooi te zijn, tussen de modeltreintjes. Ter vervanging zijn er Porsches (Volkswagentjes), Moslers (Corvettes), Ferrari’s (Fiatjes), lelijke Japanner (Nsx en Supra) en zelfs een BMW gekocht. Auto’s zonder emotionele waarde waar je een deuk mee of minder niet voelt. Anders dan bij de Maserati.....

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoe jij toch iedere keer de 'hoogleraar in slotracen' in je verhaal weet te brengen is op zich al een gouden griffel waard.

    BeantwoordenVerwijderen