Club

Hein Tunnissen

Club

Met onze krap dertien leden, de niet-betalende kinderschare van Markus en Tineke niet meegerekend, stellen wij natuurlijk niet zoveel voor in slotcarracebaanland. Wij stellen ons terecht zeer bescheiden op tegenover andere clubs die op allerlei fronten op veel meer ervaring kunnen bogen. Zo weet ik nog dat Klaas Bos in 2003 tegen Markus zei: ‘Als de 24-ers binnen komen, krijg je heibel in de tent.’ Wij waren toen met zijn tweetjes en om het toch nog een beetje interessant te maken reden wij allebei met twee auto’s tegelijk op onze viersporenbaan ‘Amazingslotcarracing’, maar we hadden nog nooit bedacht dat we ieder één van die auto’s zouden kunnen vervangen door een olifant, want zo groot waren 24-ers in onze ogen wel.

Onze wedstrijden waren dus eenvoudig, zoals wij dat gewend waren. Markus reed met zijn Slot.It-Lotus met Zwitserse vlag in baan 3 en met zijn zwarte Mosler in baan één. Ik reed dan bijvoorbeeld met een groene Renault Megane op sillys op baan 2 en met een Audi R8 LMP op NSR supersofts op baan vier. Ondertussen stonden we gewoonweg wat te filosoferem over de kwestie meer of minder lood, voor de as, in het midden of juist een klein brokje onder de achteras, voor meer grip. Om de ruzie-kwestie van Klaas moesten wij lachen.

Of die keer dat wij in Leeuwarden waren en daar volledig werden ingelicht over wat die club meegemaakt heeft, nadat iemand een opmerking had gemaakt over de oploskoffie en de melkcupjes. Echt waar, want die bleken dus niet van Friesche Vlag te zijn! En dat werd toen wel een puntje. Van de weeromstuit begon toen een ander wat te zeiken over de kantkoek, een echte Friesche lekkernij die vooral langs de waterkant aan watersporters wordt verkocht omdat je er ontzettend kiespijn van kunt krijgen. Ik zag Markus noteren: Geen kantkoek! Sindsdien is Leeuwarden geen club, maar men heeft wel een bestuur als een soort adviserend lichaam. Als de leden dat willen kan dat bestuur iedere vergadering worden afgezet of gedwongen worden op te stappen, waarna het automatisch pauze is. Daarna wordt het bestuur herkozen, waarna de vergadering automatisch afgelopen is, zodat iedereen kan aanschuiven aan de bar.

Dergelijke adviezen en tips gaan er bij ons in als Gods Woord in een ouderling. Prachtig gewoon. Tom Peters bijvoorbeeld, die min of meer moet leven van de slotcarracerij, gooit pas omstreeks half tien ’s avonds de stroom op de baan. Eerst verplicht met zijn allen gezellig koffiedrinken, vulkoeken, broodje hamburger, croquettes mosterd en veel tostis want daar krijg je zo lekkere gruwelijke dorst van. Daarna gaat iedereen lekker het autootje poetsen, biertje bij, en dan pas een beetje de baan verkennen. Hij zei het niet letterlijk, maar wij begrepen wel dat dit de juiste tactiek is wil je nog een beetje omzet draaien in deze achterlijke sport!

Andere veel voorkomende tips die ik hier niet allemaal zal boekstaven, zijn ook te vinden in het boek van JeeWee van Capelleveen, die in dat boek vooral betoogt dat de rode draad gezelligheid is. Hij breekt echt een lans voor de parasitaire vorm van slotcarracen, namelijk met een paar leuke vrinden de baan van een willekeurig slachtoffer met een interessante baan in de kelder, gaan bewonderen. Hoe enthousiaster, hoe rijker het onthaal. Sharp thinking!

Nu wij met dertien leden zijn (het eind is nog niet in zicht), vragen wij ons af wat wij met die tactieken moeten. Wij hebben namelijk een club van goedlachse en humoristische mannen die er een sport van maken hun autootjes en vooral zichzelf flink te bagatelliseren. Bij ons is bijvoorbeeld de belangrijkste vraag ‘Is er nog koffie?’ De kans dat iemand een discussie begint over de wenselijkheid van oploskoffie, lijkt mij minimaal. Zo ook melkcupjes. Ik weet niet eens of wij die hebben op onze koffietafel, want het enige dat ik hoor is: ‘Mag ik even de melk?’ Maar dat zal wel typsch Drents zijn om dat gewoon te vragen.

Daarmee zou je denken dat al die goed bedoelde raadgevingen boter aan de galg zijn, maar dat valt te betwijfelen. De Nordschleife was nauwelijks een uurtje in gebruik of er kwamen steeds meer 24-ers de baan op. Fokko reed voorop met een of andere peperdure slettenbak. En zo godsongenadig hard rondslierend, dat de één na de andere 32-er vertrok. Dit was het dus! De koningsklasse is gearriveerd: de dag die je wist dat zou komen!