Dienstbaar

Hein Tunnissen

Dienstbaar

Dankzij Facebook las ik een column van Slipstreams Herman Joey. Whats in a name? De heer Joey legde nog maar eens het probleem van de marshalls op tafel. Ik dacht: nu gaat het gebeuren, maar niks daarvan. Ging uit als een nachtkaars want de ruzies komen meestal weer goed met een borrel en wat gelach aan de bar. Gemiste kans!

Ik vertel even over mijn eigen leven. Er zijn bijzonder relaxte dagen, maar er zijn ook weken dat het knettert van de spanning. Dan kijk ik bijvoorbeeld non-stop 12 uur op mijn scherm om teksten van anderen te redigeren. Dagen achtereen en ik mag niks missen! Van die concentratieboog word je hondsmoe en dan ben ik blij als het vrijdagavond is en ik een potje kan racen met mijn slotcarretjes. Lekker, effe niks aan de kop.

Nog meer over mijn eigen leven, dat ooit in Brabant begon. Dat is relevant, want Brabanders houden van het leven en doen hun best om er wat van te maken. Lekker eten, potje bier en flink relativeren. Als ik mijzelf dan ook de vraag stel: ‘Wil ik dit wel?’, dan rolt meestal het antwoord er direct achteraan: ‘Nee, dat wil ik niet!’ Mijn vrouw die van boven de grote rivieren is (één koekje bij de thee en vlug de trommel weer dicht) moest wel even wennen aan het idee dat ik ons leven vooral leuk wil maken. Dat van haar, dat van onze kinderen en ook het mijne.

Goed, dat gezegd hebbende voer ik even een voorbeeldje op. Op een kruising gebeurt een klein ongelukje en één van de chauffeurs begint de toegesnelde agenten op een onwaarschijnlijke manier de mantel uit te vegen. De man raast en tiert en dreigt zelfs met geweld. De omstanders spreken er schande van en vinden dat de ruziemaker zich bijzonder onfatsoenlijk gedraagt. De term is dus: ‘Wat een lul!’

Toen wij nog een klein en onbeduidend clubje waren, gingen wij op een dag naar een veel grotere club om eens een beetje mee te rijden met de grote jongens. De consequentie van die grenzeloze gastvrijheid is natuurlijk dat je nog geen tijd hebt om je boterham op te eten, want je moet marshallen. Twee van onze leden kregen in die functie zo ongenadig onder uit de zak van de gastheren (niet snel genoeg, verkeerde baan, auto verkeerd om), dat wij er op de terugweg nog helemaal stil van waren. Of eigenlijk niet, want iedereen schreeuwde in die Volkswagenclubbus om het hardst door elkaar van bozigheid, opwinding en verontwaardiging.

Wat ik miste in die column van de heer Herman is de eindconclusie: iedere coureur die scheldt of schreeuwt, wordt onmiddellijk gediskwalificeerd. Ik ben niet van de regels, maar ik houd wel van fatsoen. En dat tomeloze gekanker op mensen die jouw spelletje mogelijk maken, dat moet eens afgelopen zijn.  Het meest gruwelijke is nog dat die ongecontroleerde agressie wordt gebagatelliseerd met zinnetje als ‘Ja, hij is nogal fanatiek!’. Of er wordt beweerd dat de adrenaline zo opspeelt dat het daarom niet erg is.

Allemaal larie! Zo’n schreeuwlelijk ontbeert iedere vorm van zelfbeheersing en je mag ook wel zeggen dat zijn opvoeding gaten vertoont waar je een olifant doorheen kunt jagen. Niet fijn, dus. Regels in de slotcarracerij, ik houd er niet van. Ik vind ze veelal vergezocht en vaak in strijd met het doel: heel hard (racen) of heel beweeglijk zijn zonder verlies van controle (rally). Naarmate je fatsoenlijker met elkaar omgaat, heb je minder regels nodig. En heb je meer plezier. En dat is toch de kern van de zaak.

Uit de Formule 1 kun je verschillende dingen opmaken. Kijk naar de start met 22 coureurs stijf van de adrenaline en een hartslag rond de 180. Voor twee is het minder dan drie seconden later volledig afgelopen, auto’s zijn wrakken, blij dat we nog leven. Er valt geen onvertogen woord, er gaat niemand met een ander op de vuist. Het kan dus wel! En laten we wel wezen, die hoeveelheid adrenaline is alleen maar toegenomen, de hartslag ruim boven 220 slagen per minuut. Secundo: F1-bolides worden na de wedstrijd gekeurd, want we vertrouwen elkaar. Heel anders dan in de argwanende slotcarwereld waar ieder autootje voor de wedstrijd minutieus moet worden gecontroleerd. Doe dat toch achteraf en begin dan met de nummers één, twee en drie. Spaart reusachtig veel tijd en als nummer twee zich niet aan de regels heeft gehouden (79,5 gram in plaats van 80) dan volgt automatisch diskwalificatie. De rest kunnen jullie zelf wel bedenken, zelfs dat marshalls aardige en bereidwillige mensen zijn. Dienstbaar zelfs! En de kleurenblinde seniele variant die niet meer tot vier of zes kan tellen, moet gewoon een vrijstelling krijgen. Zeker geen verbaal pak slaag!