Reparatie

Hein Tunnissen

Reparatie

Chemie is een schone zaak. Je kunt er vaak kleine dingetjes mee repareren, waarbij je later soms ook nog kunt zeggen: beter dan het origineel! Kijk, als je een beetje slotracer bent die zijn gezicht langs de baan durft te laten zien, dan krijg je vroeg of laat schade. Is het niet door je eigen schuld, dan komt het wel door een andermans rijkunsten. Of door de constructie van de baan, want dat kan natuurlijk ook nog. Zo hebben wij te TE (geen kwaad woord over deze fantastische baan overigens) een boarding van kunststof ofwel een muur van plestic. Als ik het goed weet zijn het Luxaflex® lamellen. Uiteraard van de zaak met een beperkte hoogte, sterk, buigzaam en zo scherp als een mes.

Natuurlijk is het prettig als je autootje na een inschattingsfout of door domme overmoed niet pardoes het ravijn in schiet, maar ternauwernood blijft hangen op overmaatse vangrail. Poeh!, dat scheelde maar een haartje. Maar kom je dan later thuis en weer tot bezinning, dan zie je dat er aan de achterzijde, net achter het achterwiel een forse carrosserieschade is ontstaan. Juist Moslers zijn enorm gevoelig voor dit soort crashes. Misschien omdat ze zo laag zijn en mogelijk ook doordat ze meestal hard rijden. Hoe dan ook, er wil nogal eens een stukje van het spatbord afbreken omdat de boarding zich tussen kap en wiel wringt.

Dergelijke reparaties zijn niet eenvoudig, tenzij je de chemie te hulp roept. Ik doe dat steeds vaker dankzij mijn vrouw. Die doet namelijk boodschappen in de vorm van een tweetrapsraket. Ze koopt wat nodig is en speurt ondertussen ook de winkel af naar leuke dingetjes, gadgets heet dat tegenwoordig, handige hebbedingetjes of uiterst praktische zaken, de zogenaamde ‘must haves’. Zoals tiewraps. Die zijn bijvoorbeeld regelmatig bij Aldi in de aanbieding en strijk en zet brengt ze dan voor mij een bus mee. Of ze vindt een aanbieding WD40® bij Action. Hoppa, een hele doos inslaan voor de racebaan! Of ze koopt ettelijke giga voorraadflessen Dasty® bij Wibra die zowel thuis als in de buurt van de racebaan goed van pas komen. Je hebt van die figuren die alles ontvetten met remmenreiniger, maar ik prefereer Dasty®.

Ik had het over chemie en Dasty is pure chemie, precies zoals WD40® dat is. Laatst kwam mijn vrouw terug met alweer iets nieuws: epoxy  kneedpasta van Tesa. Wat Lidl bezielt omdat spul in het assortiment op te nemen, weet ik niet maar het is echt iets voor de kleine knutselaar. Zelf komt de fabrikant met nogal wat idiote voorbeelden (gaatje in de muur opvullen bij wijze van plug, schroef vastzetten) en daarmee wordt geen recht gedaan aan dit wonderlijke spul. Je kunt bijvoorbeeld ook een klein bolletje kneden, plat duwen en daarmee dat kleine stukje carrosserie van de Mosler dat afbrak, weer vastzetten. Onzichtbaar, sterk en snel. Uitgehard kan het spul zelfs met de Dremel® bewerkt worden. Voorbewerken met Dasty, natuurlijk voor maximale hechting.

Ik vind dat één van de mooie dingen van deze tijd. Eenzelfde soort euforie herinner ik me na de eerste Apollo-vluchten. We kregen plotsklaps handschoenen waarin niet na tien minuten de vingers waren afgevroren dankzij Thinsulate®. En ik herinner me nog opperbest dat mijn vader helemaal in zijn nopjes was met de reddingsdeken, waarmee hij uit elkaar gerukte verkeersslachtoffers warm kon houden. “Want ze gaan niet dood aan hun verwondingen, maar door shock!” Stond mijn moeder ondertussen in de keuken fluitend eitjes te bakken in haar Tefal®-pannetje. Een golf van nieuw elan over de wereld.

Enige tijd geleden hadden wij op de club een workshop die was gericht op de fabricage van onafhankelijk draaiende voorwielen. Of dit een verbetering is, kan ik niet bewijzen maar ik geloof er wel in. Chemie laat alles samenwerken, maar voorwielen moeten dat vooral niet doen. En onze docent van die avond roept altijd: “Het gaat om gelijkmatig rijden en balans. Remmen is in alle opzichten verlies.” Kijk, daar heb je wat aan! Het was een gedenkwaardige avond, waar ik met veel plezier aan terugdenk. Omdat je er wat van opsteekt! Stapje verder.

Zo las ik laatst in een blad voor onze oosterburen de aankondiging van een workshop metaalbouw. Die duurde de hele dag (09.30-17.00 uur) voor de luttele somma van €18,- en voor dat bedrag kreeg je dan ook nog een ontbijtsnack, een lunch, onbeperkt frisdrank, koffie en/of thee. Ik noem alles maar, om te voorkomen dat u denkt: “Tjee, da’s ook duur!”

Hoe bouw je eigenlijk een metalen chassis en hoe stel je dat af? Dat is slotcarracerschemie waar ik stik jaloers op ben. Dat maakt dat die Duitsers veel beter zijn. Ze hebben de chemie in hun vingers, letterlijk en figuurlijk!