Hachelijk

Hein Tunnissen

Hachelijk

Zojuist las ik het commentaar van Frank103 op mijn blog ‘Krachten’. Ik heb hem toegezegd dat mijn volgende project een spoorbaan betreft. Een soort Railaway, maar dan in het echt. Nu, nauwelijks 5 minuten later, heb ik een beetje spijt van die toezegging. Niet omdat dit project te moeilijk zou zijn of omdat treintjes mij helemaal niks zeggen, maar gewoon vanwege het simpele feit dat ik überhaupt niet van plan ben om ooit zo’n baan te bouwen. Dat heeft een achtergrond uit mijn jeugd.

In het katholieke Brabant had je net als in zoveel andere plaatsen in Nederland de roestige gewoonte van de benoeming van een peter en een meter. Ik heb me laten vertellen dat die vooral tot taak hadden te controleren of de ouders de snotaap in de wieg wel godsvruchtig en -vrezend op lieten groeien. Welaan, dat is bij mij volledig mislukt. Ik kreeg de Hompie’s toegewezen. Hem heb ik helemaal nooit gezien en zij bestond het om mij achttien jaar lang bij wijze van verjaarscadeautje een bosje fresia’s te geven, een zo godsgruwelijk pinnige actie dat mijn vader zich verplicht voelde de zure zuinigheid van zijn zus zesvoudig goed te maken met evenzovele cadeaus door het jaar heen. Op een dag zaten mijn vader en ik samen aan de eettafel. De geur van Keuls Water van de zojuist vertrokken tante Miesje hing nog in de lucht en tussen ons in stond een vaasje met 7 fresia’s. Zo oud was ik die dag geworden. Nadat we ons eerst helemaal suf hadden gelachen, zei mij vader: “Het is toch bij de wilde spinnen af!”, en ik begreep uit deze uitdrukking dat er wat in de lucht hing.

Enige tijd later gingen mijn ouders bij de Hompie’s op bezoek en naar het schijnt heeft mijn vader toen de fresia-kwestie aanhangig gemaakt. Hij deed dat in de keuken, buiten het gehoor van de andere gasten en naar het schijnt heeft hij toen zijn zus net zo lang met haar gezicht in de spoelbak geduwd tot zij beloofde dat mijn broer en ik de spoorbaan van haar zoons Hans en Harry, ook aangeduid met ‘de Hompies’, zouden krijgen. De grote overdracht zou plaats vinden als ik de plechtige communie zou doen. Hoewel ik op die leeftijd al helemaal klaar was met de RK Kerk, zegde ik mijn moeder toe braaf op de knietjes te gaan zitten om de duivel te verzaken, mits die vermaledijde trein na de feestmis in de kamer zou staan.

Inderdaad, die was er bij thuiskomst dus niet. Mijn vader heeft zijn zus toen gedreigd haar in de Maas te verzuipen en hij vloekte daarbij zo godsliederlijk dat tante Miesje ter plekke besloot, tot twaalf novenes (A novena - from Latin: novem, "nine" - is an ancient tradition of devotional praying in Christianity, consisting of private or public prayers repeated for nine successive days or weeks. During a novena, the devotees make petitions, implore favors, or obtain graces by worshiping Jesus Christ, and asking for intercessions of the Virgin Mary or the saints of the faith. Individuals may express love and honor by kneeling, burning candles or placing flowers before for the person represented by a statue) en zij richtte in de woonkamer een soort van altaar rond een gipsen beeld van de Heilige Anthonius op, want daar had ze wat mee.

Tegen de tijd dat ik zestien werd, was ik er geestelijk wel overheen, maar riep ik wel te pas en te onpas ‘Fuck the train’ waaruit mijn vrienden begrepen dat het heel diep zat. Onder dat trauma werd nog weer eens een hele dikke streep gezet door twee neefjes die daar in de buurt woonden, namelijk in Helmond. Hun vader was tandarts en dus onze tandarts. Wij spraken nooit anders over hen als ‘Hel Mond’; misschien wisten we niet eens dat zij Rooijackers heten. Hoe het ook zij, tijdens een van de halfjaarlijkse bezoekjes, mijn moeder lag nog in de stoel te schreeuwen, werden mijn broer en ik mee naar boven getroond om de elektrische trein te bezichtigen. Ze hadden daar een aparte kamer voor en wat wij zagen was adembenemend. Tientallen treinen, huisjes, lampjes, spoorbomen, perrons en enorme rangeerterreinen. De broers drukten ergens op wat knoppen en alles begon te bewegen. Soms stopte een trein om een andere voor te laten. De oudste vertelde dat alles automatisch ging (dat vonden wij een beetje sloom) en dat alles beveiligd was (dat wilden wij wel eens zien).

Maar niks daarvan. Dat bleek geheim te zijn. Geheim!!, en er werd door de twee neefjes uiterst mysterieus geglimlacht. Mijn broer en ik stonden op en trokken de deur hard achter ons dicht. Halverwege de trap wisten we onafhankelijk van elkaar dat we hier een boek definitief dicht hadden geslagen. Fuck the train! Ofwel: Hachelijk^*)!

^*) Hachelijk is een uitdrukking die met treinen is verbonden. Wikipedia heeft hiervoor geen verklaring. De uitdrukking betekent zoveel als: Ik weet het ook niet meer, de trein valt niet te missen, liever een loc op de baan dan een vrouw in bed, iedere verjaardag is een nieuwe kans, er zijn meer treinen door de mens dan door God geschapen. Etc.