Massa

Hein Tunnissen

Massa
Af en toe kijk ik nog weleens op de website van Fleischmann Paradijs. Meestal wip ik dan ook even aan bij Fleischmann-Zutphen. Gewoon effe koekeloeren. Beide webshops hebben nog steeds heel veel materiaal en onderdelen van het roemruchte merk, dat nu alleen nog bestaat dankzij de elektrische trein. Ik blader door de verschillende webpagina’s met de nodige scepsis: ‘Wie wil dit nog?’
Maar als je dan de reacties leest van die tevreden klanten, dan krijg je toch het gevoel dat slotracen nog niet helemaal morsdood is. Van de andere kant is ook wel duidelijk dat de verkoop geen topinkomen oplevert, hoewel de prijzen soms best wel pittig zijn. Beide websites richten zich op de massa, de tapijtracer, maar is dat niet de hond in de pot? Mij doet het vooral denken aan Post.NL dat - met dank aan email en Messenger - gestaag op de afgrond afstevent en daarom de prijzen van de postzegels verhóógt.  Zelf zou ik dan meer de neiging hebben die prijzen juist te verlagen, zodat de consument eerder redeneert ‘Ach kom, laat ik nog eens een verjaardagskaartje sturen!’ in plaats van die valse Facebook-groet ‘Proficiat!’ of het synoniem ‘Gefeliciflapstaart!’
Op Marktplaats verschuilen zich een paar mannen die het economische verhaal een stuk beter begrepen hebben. Rob, Ralf, Sytze en Martin vragen hele redelijke prijzen voor hun racebaanartikelen waaruit je kunt afleiden dat zij ook wel begrijpen dat het geen booming business is. Of wordt. Neem nu Martin! Die bood onlangs de lange bochten (3112) van Fleischmann aan voor zeven vijftig pro stück! Je wilt niet weten hoeveel de grote jongens daarvoor vragen! Dat gaat in de richting van verdubbeling. De verdediging luidt dat het een zeldzaam baandeel betreft. Ach ja, al die duizenden jonge kinderen die een vier- of zesspoorsbaan onder de eettafel willen uitleggen moeten natuurlijk allemaal die 3112 hebben, want die zat nooit in de dozen! Flauwekul natuurlijk! De waarheid is dat de markt vrijwel is opgedroogd. Voor degenen die zonodig een wat grotere baan willen aanleggen: er zijn er nog zat!
Ik weet dat omdat ik sinds enige weken het tapijtracecircuit volledig ben ontstegen. Had ik eerst een tweespoorsbaan van Fleischmann onder het dakbeschot van bescheiden afmetingen (rechte eind 10 meter), sinds kort beschik ik over de grootste particuliere slotracebaan van Nederland. Niet mijn woorden, maar een uitspraak van een gast die zowat steil achteroversloeg bij het zien van die baan. Het is een kopie van De Bunker in Drachten (Fleischmann) en ik heb er de fouten uitgehaald, maar dat beweer ik dan weer zelf. Het aardige van het verhaal is dat het mijn tweede baan is en dankzij mijn eerste geknutsel is de tweede procenten beter. Kan dat dan? Ja! Natuurlijk is ieder baandeel gelijk en eigenlijk ook even oud, waar je het ook koopt. Maar de ondergrond en de manier van op elkaar aansluiten, maken het verschil. Neem nu het rechte eind van Drachten. Dankzij die enorme hoeveelheid delen 3100 kost het geen enkele moeite om er een bocht in te leggen. Of omdat stuk racebaan als een ruggengraat te laten slingeren, terwijl het toch de bedoeling is dat juist dit deel van die racebaan snaarstrak is. En het aardige is dat je dat hóórt! Sinds een paar jaar luister ik dan ook vooral naar banen. Zo hoorde ik, maar niet van horen zeggen, dat de baan van SRC Eindhoven één van de betere Nincobanen is. Het geheim wil ik wel verklappen: er moet massa zijn om de vibraties op te vangen. Hoe meer massa, hoe minder trillingen, hoe beter de baan.
Terwijl ik nog aan het bouwen was, sprak één van mijn oplettende FB-toeschouwers bewonderend: “Veel lijm!” En inderdaad onder de racetafel lagen overal witte druppels weggelekte houtlijm. Tientallen. Die steek ik straks wel weg, geen zorg daarover! Het punt is dus dat mijn slotracebaan vol en vet is gelijmd en daardoor een enorme massa heeft. Houten scheepsschragen met daarop 12 mm spaanplaat, waar dan weer 10 mm gipsvezelplaat op ligt. Het geheel staat op een vloer van B52-beton. Niks beweegt! En daarom beweegt het autootje zo mooi!