Sjompen

Hein Tunnissen

Sjompen

Mijn Mosler kreeg ik van mijn vrouw, maar die deed net of het een cadeautje van Sinterklaas was. “Ik weet van niks!”, en daar trok ze een gezicht bij of ik haar zwager ben. Enfin, we hadden dat jaar een pakjesavond zonder Piet Z, want er was toch niemand meer die erin geloofde en wat moet je dan met zo’n sukkel met roodgestifte lippen, een malle pofbroek en plestic ringen in de oren die er dus helemaal niet echt doorheen geslagen zijn, zoals je vroeger in de tijd van de slavernij nog weleens zag.

Daarom zat het autootje mooi verpakt in een vitrineboxje met daaromheen bubbeltjes plestic (Dank u Klaas!) en daaromheen weer een doosje dat ik herkende als de giftbox die mijn vrouw een paar maanden eerder ten tijde van haar verjaardag van mij had gekregen en daaromheen weer een Sinterklaasinpakpapiertje, dat kennelijk hoog mode was, want alle cadeautjes op, onder en rond de tafel zaten in zo’n camouflage. Nu was het inderdaad zo, dat ik niet meteen wist wat er in de surprise (!) zat, maar toen ik het gewicht voelde, wist ik direct dat ik een auto te pakken had. Omdat ik m zelf had besteld om Sinterklaas wat te ontlasten, wist ik ook dat het precies de auto was die ik wilde.

Nu ben ik me er wel eentje! Want eigenlijk kan het me geen fluit schelen hoe dat ding eruitziet, hoewel ik diep onder de lakens nog wel eens toe wil geven dat ik bijvoorbeeld zo’n blauwe Mosler van Heer Fokko erg mooi vind of anders wel één van de zes Gulf Moslers van Markus, die hij in een gulle bui kocht om de club met enige snelheid in het zadel te helpen. Daarnaast heb ik een gele die ik kocht van ene Bianca in Groningen, die later plotsklaps een man bleek te zijn. Jaja, dat is me er ook al eentje, die Teun! Dan is er nog een grasgroene die uit de Grootspoor-collectie komt. Maar hoe je het ook went of keert, het is niet de livery of de kleur die het ´m doet.

Hooguit heeft die kleur een functie als een oud Afrikaans masker zoals je die wel in het Afrikamuseum in Berg en Dal aantreft met als enige bedoeling angst aanjagen. Markus heeft de zijne aldus zwart gespoten met een lichtroze lichtgevende hanekam over het midden. Niet echt het strakke Zwitserse spuitwerk dat wij van hem gewend zijn, maar het effect is er niet minder om: dat dingt spuit zo meedogenloos hard over de baan (alles onder die NSR-kap is van Slot.It) dat je de neiging krijgt effe opzij te gaan als hij komt aandenderen, want natuurlijk helemaal niet kan met een slotcar! Je wordt er gewoon bang van!

In de loop der jaren hebben wij het finetunen van Moslers tot een grote kunst verheven en in onze clubje ligt dan ook altijd het Mosler-virus op de loer, omdat wij eigenlijk van mening zijn dat er geen auto is die zo afschuwelijk hard kan blèren als dat strijkijzer van NSR. Wij vinden het eigenlijk een schande om langzaam te rijden met een Mosler, als dat al mogelijk is. Regels kennen wij niet, in dit geval. Je fantaseert er maar lekker op los en je gaat je gang maar. Zo heeft Alphons een muisgrijze silvershadow, die lawaai maakt als een gecastreerde haan in een hok met geile kippen en dus rijdt als de duivel. Doet nog het meeste denken aan de rode Mosler van Raymond die altijd een spoor van messingvijlsel achterliet, zo venijnig ging dat mannetje op het gas. Eén avond rijden en er zat geen tandwiel meer in. Wel lachen, natuurlijk!

Zo hadden we ook een periode dat we eerst de sterkste motoren uitzochten die de markt maar te bieden had (Apache!), om daarna het vooronder helemaal vol met lood te gooien om dat geweld nog een beetje in toom te kunnen houden. Wel zeiden wij tegen elkaar alsof we een groot geheim doorgaven: een stille Mosler, is een snelle Mosler! En dat is nog steeds zo, hoewel deze claim vooral voor de AW-versie geldt. Net iets kritischer in de afstelling (22,371° tov achteras) en vooral beter in balans met die motor een stukje verder naar voren dan de SW-uitvoering die toch vooral voor de thuisbanen is bedoeld.

Inmiddels zijn we er een beetje vanaf, van die grote motoren. Een enkeling weet nog van geen ophouden, maar de anderen experimenteren vooral met tandwielen, banden en EVO één tot en met vijf. Daarnaast wordt er flink gedremeld en geboord. Maar een Mosler met licht bijvoorbeeld, heb ik nog nooit gezien en dat spreekt boekdelen.  Dankzij die hang naar snelheid doet die kap er gewoon niet toe. Staan wij met zijn vieren aan de start dan is dat een prachtige verzameling sjompen, nog net niet haveloos. Daarom is iedereen ook altijd heel blij als de lichten uitgaan, want dan doet dat er niet meer toe. Je ziet er niks van, als je ze ziet vliegen!