Delfzijl

Hein Tunnissen

Delfzijl

Gelukkig zijn wij niet van die mannen die de F1 een warm hart toedragen omdat Max Verstappen ineens in zo’n bolide zit te karten. God nee! Wij mogen ons liefhebbers uit de vorige eeuw noemen en wij gedenken ieder jaar op 4 mei in stilte alle doden die deze prachtige sport heeft geëist. Betrokkenheid en passie, dat is ons adagium! In ons midden, zou je kunnen zeggen, is Ayrton Senna dan ook nog springlevend. Soms wordt één van ons met hem vergeleken en diens avond kan dan niet meer stuk, kan ik u verzekeren!

Het was nog winter, de regen sloeg gemeen hard tegen de ruiten en er dreigde sneeuw. Wij dronken ter club gezellig een kopje koffie en keuvelden wat. Zei er iemand plots: “Ja, nog even en dan begint het weer!” Hoewel Kerst nog moest komen, begrepen wij allen wat spreker bedoelde. Van het één kwam het ander en wij besloten tot een verre reis in maart als de F1 in Melbourne van start zou gaan. Voor velen een ongekend spannende wedstrijd omdat alles nog open ligt en de teams van elkaar niet weten waar zij staan. Want dat zij in Barcelona tijdens de testdagen het achterste van hun tong laten zien, is wel zeer onwaarschijnlijk.

Voor het gemak vergaten we even dat Melbourne altijd behoorlijk vroeg Nederlandse tijd wordt verreden, zodat (lang verhaal kort) het feest niet doorging. Maar toen de laatste schimpscheuten wel waren verstomd, maakten wij een nieuw plan voor een gezellige middag met de club ten huize van JB Good, en zijn buurman Alphons P. Omdat alle andere clubleden van hun vrouw of vriendin (Nou ja, zeg!) niet mee mochten, reden Markus en ik op een zondagochtend richting het verre Delfzijl. In zijn cabrio met het dakje in de kofferbak. Omdat wij niet aan het slotracen waren reden wij lekker rustig door het Groninger landschap en zagen her en der een ingestorte of gestutte boerderij of een rijtje scheef weggezakte huizen.  Gottegottegot!

In Delfzijl scheen de zon weer en wij reden een keurige nette wijk in met veel parkeerruimte. Wij pleurden daarom de cabrio gewoon recht voor de deur en deden er enigszins argwanend het dekseltje op. Je weet maar nooit. De gastheer schonk een voortreffelijk kopje koffie en deed daar naar goed clubgebruik een flink stuk taart bij, zodat wij er stil van waren. Daarna togen wij naar boven. In de verte glom de Eemshaven, wij roken het zilt van de wadden en door het dakraam zagen wij een vliegende deur passeren. Voor ons lag de baan. Drie sporen, donkergrijs, glad en matglanzend. Prachtig, aan alles gedacht! Pitstraat, EHBO en parasols voor de coureurs in de brandende zon door het dakraam! Als gasten mochten wij de Slotfire testen en daarbij golden simpele regels: Markus kreeg de snelste baan, ik de veiligste en Alphons P voor straf de supergladde derde baan waar nooit op wordt gereden, wat wel logisch is als je meestal met zijn tweetjes bent.

Het was een enorm succes. Ik reed er lekker op los en ik trachtte in ieder geval mijn kompanen te laten leven door in de bochten of wat sneller te zijn of juist wat langzamer zoals bij ritsen soms gewenst is. Vanwege de leut komen op een Slotfire de sporen in de bochten naar elkaar toen en John heeft twee van dit soort probleemgevalletjes ingebouwd. Helemaal links, waarbij eigenlijk wordt bepaald wie als eerste het lange rechte eind bereikt en dan aan gene zijde als je nog vol door de bocht komt stomen na dat rechte eind. Hoewel het niet helemaal de bedoeling was, reed Markus maar meteen een uiterst scherp baanrecord. Godzijdank heeft de eigenaar dit ten koste van veel nachtrust en een vracht nieuwe onderdelen van Klaas Bos nog weer iets scherper weten te stellen, zodat die frustratie niet meer als een donderwolk boven ons clubje hangt.

Tegen tweeën begaven wij ons naar de televisiekamer, waar wij gevieren de verrichtingen van onze collega’s in Barcelona aanschouwden. Ook daar van die problemen in de bocht, precies zoals bij de Slotfire. Beetje duwen en wringen, het hoort er allemaal bij. Na afloop dronken wij ook nog wat bubbels, John werkte zijn Excel-bestand bij zodat alle uitslagen sinds 1937 weer mooi in het gelid stonden. Wij feliciteerden hem met dit mooie overzicht, zetten onze paraaf erop voor Gezien! en namen afscheid. Maar niet nadat wij Alphons nog hadden geroemd en geholpen met zijn nieuwe baan die toen in het verfstadium verkeerde. Nog twee delen te gaan. Wat een geweldige zondag: beetje F1-optocht kijken, racen op een Slotfire en filosoferen over de bouw van een nieuwe baan, met name over wat er allemaal fout kan gaan en wat je beter anders had kunnen doen. Over niet al te lange tijd reizen wij wederom af naar Delfzijl. Alphons, we bellen nog!