Witmarsum

Hein Tunnissen

Witmarsum
Voordat wij ons huis kochten, kwamen wij langs voor een uitgebreide bezichtiging zoals dat gaat. De dochter des huizes was juist met een vriendin aan het bellen en zij vond het niet beleefd daarmee door te gaan omdat wij waren gearriveerd. Met een vrolijk “Pijp ze!”, nam zij afscheid van naar vriendin. Wij slikten hoorbaar. Waren wij hier in de provincie? Dergelijke taal werd niet eens in Amsterdam uitgeslagen! Hoe dan ook, het bleek een alleraardigste meid van 18 die ons aankeek of wij niet uit Ouderkerk a/d Amstel maar van Mars kwamen. Bij de koffie bekende zij dat haar vakantie dit jaar naar Bergen (NH) zou gaan en triomfantelijk meldde zij daarbij: “Ja, en dat is over de Afsluitdijk!” We lachten om zoveel humor. In Groningen, nota bene!!!
Enige weken geleden togen Markus, Fokko en ik tot bij die Afsluitdijk. Allemachtig, die meid had wel gelijk: wat een klere eind rijden is dat als het einddoel Witmarsum is. Het ging natuurlijk allemaal om de Classic Cup waarvoor wij ons op het nippertje aangemeld hadden om daar de rest van Nederland eens flink de oren te wassen met onze, tot het uiterste getunede & getergde Fleischmann-bolides, de Lotussen, waarvan er in elk huis in Nederland dat ouder is dan 20 jaar nog wel een paar rondslingeren. Is het niet in het gootsteenkastje, dan is het wel achter die kist gematteerde Agio sigaren die opa in zijn crapaud op zondagmiddag behaaglijk wegstoomde.  U heeft geen idee? Ze zijn of groen, of oranje. Een enkeling blauw met Caltex-stickertjes. Veel coureurtjes zijn onthoofd.
De nacht voordat wij TE verlieten, had onze chef-monteur nog de hele setting omgegooid, omdat hij toch niet helemaal zeker van zijn zaak was. Andere voorassen, met min of meer speling, nieuwe voorbanden die waren gefabriceerd van afgekeurde oude achterbanden, maar waarvan wij dus zeker wisten dat wij daarmee aan het gruwelijk strenge regelement van de CC zouden voldoen. En zo snorden wij des zondags door Friesland met achter in mijn auto de racekist met drie Classic Cup-moordenaars.
Er was echter één klein puntje waarmee wij niet zo goed raad wisten en dat is die verdomde Ninco-baan die daar in Witmarsum ligt uitgestald als het met gras overgroeide circuit van Zandvoort. Wel een baan waar heel veel zorg aan is besteed, daar niet van. Bijvoorbeeld overal, maar dan ook werkelijk overal kerbstones. Hoe vreemd! Ook een paar uitgebrande wrakken tegen elkaar voor een meer levensechte circuitlook, wat wel een vreemde constatering is als je weet dat het coureurtje ligt te verbranden in zijn cockpitje. Maar afgezien daarvan: wat een baan! Op de aansluitingen van de baanstukken onderling voortdurend een wegversmallinkje, waardoor je je op een spoorbaan waant met karakteristiek kedeng-kedeng-kedeng. Ben je een houten baan gewend met ultra strakke lange sleuven zonder enige spikkeltje, dan denk je meteen aan de Middeleeuwen. Daarbij komt nog dat het plestic golft als onze pijlsnelle rijkswegen op Zuid-Hollands zompig veen. Zo’n cakewalk was ook al helemaal nieuw voor ons.
En dan het wegdek zelf! Puur Macadam! Ooit (1834) ontwikkeld door de Schot John McAdam. Ninco bestaat feitelijk uit drie lagen verschillende steenslag. Eerst grove steenkorrels voor de stabiliteit als basis, waarna de weg (??) wordt afgestrooid en ingewalst met twee kleinere types grind. Als je struikelt en je schiet met je gezicht over een Nincobaan dan is je hele gezicht ontveld.