Schuim

Hein Tunnissen

Schuim
No hoof, no horse! Het is één van die aardige Britse uitdrukkingen waarmee de eilanders de spijker op zijn kop slaan. Een andere is bijvoorbeeld ‘Go backwards, to go forward’ en ik moet eerlijk bekennen dat ik van deze wijsheid vaak gebruik maak en vrijwel altijd met succes. Met de hoeven van de paarden stonden de Britten natuurlijk nog met twee voeten in het tijdwerk van William the Conqueror (some say: The Bastard), maar meer modern denken wij slotracers natuurlijk meteen aan de banden onder onze kleine voertuigen die uiteindelijk alles bepalend zijn voor roem, eer en glorie!
Wij, de echte diehards van Amazingslotcarracing te TE, hebben al heel lang geleden gekozen voor hoeven van schuim. Ondergetekende heeft het nog enige tijd geprobeerd met silly’s, maar uiteindelijk moest ook ik in het zand bijten: op onze MDF-baan zijn schuimbanden onverslaanbaar. De grip is marvelous, terwijl het ook nog mogelijk blijkt om met bepaalde, daarvoor ontworpen modellen, heel redelijk te driften om aldus op hogere snelheid de bocht door te komen. Grip, wegligging, acceleratie, remmend vermogen, souplesse bij toenemende warmte en slijtvast: wat er allemaal niet komt kijken bij zo’n klein bandje! En dat vier keer!
Nu gaat het te ver om te zeggen dat we maar wat deden, maar onmiskenbaar was er een sterke voorkeur voor de banden met een rode streep. Totdat een of andere sukkel (misschien was ik het zelf wel) op de site van Klaas Bos een cijfertje verkeerd intikte en daarmee prompt wielen met een gele streep ontving. Het zou zomaar ook heel anders gelopen kunnen zijn (dat vertellen de historie en de annalen van Amazingslotcarracing te TE niet), bijvoorbeeld dat de rode bandjes gewoon waren uitverkocht en dat die snoodaard van een Klaas toen voorzichtig de gele heeft gesuggereerd als minstens zo goed. Want de klant weet het natuurlijk altijd beter en zeker als het om slotcarraceklanten gaat.
Enfin! Helemaal begrijpelijk begon deze loser meteen te roepen dat zijn gele streep-bandjes van ScaleAuto veel beter waren dan de roodgestreepte nichten die de buurman kennelijk had gemonteerd. Over het gelijk van de één of de ander kunnen we het hier moeilijk hebben, maar een fact is dat de twijfel was geboren. En hoe!
Binnen die consternatie kwamen toen ook nog plotsklaps groengestreepte exemplaren op de baan en daarmee was de verwarring wel compleet. Nee, integendeel! Want no hoof, no horse, komt Markus Aurelius plotseling met een Mosler op bandjes met een witte streep, in Gulf-livery en daarom dus sowieso al een geduchte tegenstander die ontzag in boezemt. Daarbij komt nog dat de vorige eigenaar de vreemde gewoonte had deze auto met kracht in het slot te drukken, waardoor hij zeker 4 mm lager ligt dan een normale van fabriekswege verlaagde Mosler. Kortom, het valt te begrijpen, van enige eendrachtige samenwerking is geen sprake meer binnen ons cluppie omdat iedereen het beter denkt te weten.
Persoonlijk vind ik dat bijzonder jammer. Die klerebandjes kosten ex verzendkosten toch nog zo’n 9 euro nog wat en je koopt ze natuurlijk niet voor het binnenharken van de tweede prijs. Ongetwijfeld staat één kleur voor de beste band zodat we van die andere kunnen zeggen ‘no hoof, no horse’! Ooit verrasten de collega’s in Best (zij zeggen Eindhoven) ons met een bandentest die in de Consumentengids niet zou hebben misstaan. Het lijkt mij dat wij, de leden van de beste & leukste slotcarracebaanclub van Nederland het aan onze stand verplicht zijn definitief te bepalen met welke kleur je op MDF moet rijden om te winnen. Rood, geel, groen, wit of lichtblauw want die flauwe jongenskleur is er godbetert ook nog.
Ik heb hierover met ScaleAuto gebeld, want het is natuurlijk te gek voor woorden dat wij het wiel gaan uitvingen, terwijl het al lang bestaat. Leg ik het probleem voor en dan zegt die snuggle met een stalen gezicht: Als het regent of de baan is nat, dan zijn de rode beter! Ik doe het nooit, maar deze keer heb ik het echt gedaan: I threw the horn on the hook!, hetgeen sindsdien een typisch Brits gebaar is.
‘Threw the horn on the hook’: vrij naar Bob Dylan,  I threw it all away (Nashville Skyline, 1969)