Witmarsum (2)

Hein Tunnissen

Witmarsum (2)
Een beetje professioneel driften is dus absoluut uitgesloten. Ik herhaal: Absoluut! Banden slijten zó hard, dat bij Markus al tijdens de tweede heat het tandwiel over de baan kraste. Mijn Fleischmann, uitgerust met vuistdikke F22 banden, sprong als een blinde bronstige pad over de kiezels. Het werd dus een totale deceptie. Nu moet ik meteen erbij zeggen dat ik zelf voor die dikke banden koos, want in het ultra strenge regelement van de CC staat namelijk dat slijpen is toegestaan. Dus doe de dikke maar! Niet dus, want na montage werd mijn autootje gearresteerd en mocht ik er helemaal niets meer aan doen. Stond ie daar met zijn kont triomphantelijk de lucht in te wijzen. Ik voorzag dat er heel slecht weer op komst was…
Maar wel veel geleerd. Zagen wij verleden jaar in Drachten nog hoe er steeds na iedere heat baanstukken werden geteld waarna er met een afgrijselijk ingewikkelde formule werd berekend wie welke plaats in het klassement had bereikt, in Witmarsum schoven de auto’s simpelweg een baantje op (in de ontstekingsvolgorde van een 4-cilinder – conclusie Fokko) met een nieuw nummertje dat correspondeerde met die nieuwe baan, zodat de baancommissarissen effectiever hun werk konden doen. Afgezien van die ene sukkel die steeds naar andere bochten keek dan de zijne! Desondanks, hulde voor dat systeem!
Omdat het toch een leuke dag moest worden, gingen Markus en ik oude autootjes kijken die overal stonden uitgestald. Schappen vol. Veel shit, maar ook hele leuke modelletjes zoals warempel een heel rijtje Deux Chevaux-tjes. Af en toe om ons heen kijkend ontwaarden wij Fokko in de winkel van Slotracing2Go en na verloop van tijd was zijn gezicht helemaal opgeklaard. Hij had een nieuwe bolide gekocht en daarmee kroop hij achter zijn racekist. Zonder enige vorm van beleefdheid schroefde hij de nagelnieuwe slotcar uit en nadien weer in elkaar en toen hij daarmee klaar was, was de wedstrijd godzijdank wel afgelopen. Hij klikte zich vast aan die vermaledijde martelbaan, zette zijn full electronic controller een paar streepjes scherper en plaatste zonder mankeren glashard zijn handtekening op het Nincoasphalt in Witmarsum. Sodeknetter, wat liep dat ding meteen gruwelijk hard.
Jaja, dat is onze Fokko! Kwaad is kwaad en we gaan natuurlijk niet naar huis voordat iedereen heeft begrepen dat wij niet bang zijn voor zo’n Ninco-baantje met raar slingertje en op track drie zelfs een stuk zonder stroom. Wij, zijn clubgenoten, moesten er wel een beetje om lachen, want hij keek echt heel verbeten en ik maak me sterk dat hij in staat was die nagelnieuwe Ford desnoods in één klap rokend en met ontplofte motor over de meet te jagen als hij maar zijn visitekaartje kon afgeven: MET ONS VALT NIET TE SPOTTEN.
Op weg naar huis konden we alweer grapjes maken en we zeiden telkens om de beurt “Wat was het toch een leuke dag! Veel geleerd en aardige mensen ook!” Net na de grens met Friesland en weer op eigen bodem was het Markus die de oorlogsvlag hees door zich hardop af te vragen hoe we het een volgende keer aan zouden moeten pakken. Fokko schudde het hoofd. We gaan dit jaar niet naar Houten, maar wel naar Oberhausen. Da gibt es eine Messe van 12 vierkante kilometer of daaromtrent met alles op slotracebaangebied dat ooit door mensen is bedacht of gemaakt.
Het walhalla, het paradijs! Daar zouden wij onze slag slaan en een auto kopen om die hele vermaledijde Classic Cup naar het autokerkhof te jagen zodat alle andere deelnemers allemaal huilend en snotterend naar huis zouden gaan. Met uitzondering natuurlijk van onze goede vriend Alphons uit Delfzijl, die wij ook op het ereschavot zullen trekken met zijn rode Ferrari. Dat heeft hij nou onderhand wel eens verdiend, Frank! Er kon niet eens een medalje voor hem af. Alphons, vriend, in ons oergezellige clubhuis staat een BEKER voor je klaar!