Witmarsum (2)

Hein Tunnissen

Witmarsum (2)
Een beetje professioneel driften is dus absoluut uitgesloten. Ik herhaal: Absoluut! Banden slijten zó hard, dat bij Markus al tijdens de tweede heat het tandwiel over de baan kraste. Mijn Fleischmann, uitgerust met vuistdikke F22 banden, sprong als een blinde bronstige pad over de kiezels. Het werd dus een totale deceptie. Nu moet ik meteen erbij zeggen dat ik zelf voor die dikke banden koos, want in het ultra strenge regelement van de CC staat namelijk dat slijpen is toegestaan. Dus doe de dikke maar! Niet dus, want na montage werd mijn autootje gearresteerd en mocht ik er helemaal niets meer aan doen. Stond ie daar met zijn kont triomphantelijk de lucht in te wijzen. Ik voorzag dat er heel slecht weer op komst was…
Maar wel veel geleerd. Zagen wij verleden jaar in Drachten nog hoe er steeds na iedere heat baanstukken werden geteld waarna er met een afgrijselijk ingewikkelde formule werd berekend wie welke plaats in het klassement had bereikt, in Witmarsum schoven de auto’s simpelweg een baantje op (in de ontstekingsvolgorde van een 4-cilinder – conclusie Fokko) met een nieuw nummertje dat correspondeerde met die nieuwe baan, zodat de baancommissarissen effectiever hun werk konden doen. Afgezien van die ene sukkel die steeds naar andere bochten keek dan de zijne! Desondanks, hulde voor dat systeem!
Omdat het toch een leuke dag moest worden, gingen Markus en ik oude autootjes kijken die overal stonden uitgestald. Schappen vol. Veel shit, maar ook hele leuke modelletjes zoals warempel een heel rijtje Deux Chevaux-tjes. Af en toe om ons heen kijkend ontwaarden wij Fokko in de winkel van Slotracing2Go en na verloop van tijd was zijn gezicht helemaal opgeklaard. Hij had een nieuwe bolide gekocht en daarmee kroop hij achter zijn racekist. Zonder enige vorm van beleefdheid schroefde hij de nagelnieuwe slotcar uit en nadien weer in elkaar en toen hij daarmee klaar was, was de wedstrijd godzijdank wel afgelopen. Hij klikte zich vast aan die vermaledijde martelbaan, zette zijn full electronic controller een paar streepjes scherper en plaatste zonder mankeren glashard zijn handtekening op het Nincoasphalt in Witmarsum. Sodeknetter, wat liep dat ding meteen gruwelijk hard.
Jaja, dat is onze Fokko! Kwaad is kwaad en we gaan natuurlijk niet naar huis voordat iedereen heeft begrepen dat wij niet bang zijn voor zo’n Ninco-baantje met raar slingertje en op track drie zelfs een stuk zonder stroom. Wij, zijn clubgenoten, moesten er wel een beetje om lachen, want hij keek echt heel verbeten en ik maak me sterk dat hij in staat was die nagelnieuwe Ford desnoods in één klap rokend en met ontplofte motor over de meet te jagen als hij maar zijn visitekaartje kon afgeven: MET ONS VALT NIET TE SPOTTEN.
Op weg naar huis konden we alweer grapjes maken en we zeiden telkens om de beurt “Wat was het toch een leuke dag! Veel geleerd en aardige mensen ook!” Net na de grens met Friesland en weer op eigen bodem was het Markus die de oorlogsvlag hees door zich hardop af te vragen hoe we het een volgende keer aan zouden moeten pakken. Fokko schudde het hoofd. We gaan dit jaar niet naar Houten, maar wel naar Oberhausen. Da gibt es eine Messe van 12 vierkante kilometer of daaromtrent met alles op slotracebaangebied dat ooit door mensen is bedacht of gemaakt.
Het walhalla, het paradijs! Daar zouden wij onze slag slaan en een auto kopen om die hele vermaledijde Classic Cup naar het autokerkhof te jagen zodat alle andere deelnemers allemaal huilend en snotterend naar huis zouden gaan. Met uitzondering natuurlijk van onze goede vriend Alphons uit Delfzijl, die wij ook op het ereschavot zullen trekken met zijn rode Ferrari. Dat heeft hij nou onderhand wel eens verdiend, Frank! Er kon niet eens een medalje voor hem af. Alphons, vriend, in ons oergezellige clubhuis staat een BEKER voor je klaar!

Witmarsum

Hein Tunnissen

Witmarsum
Voordat wij ons huis kochten, kwamen wij langs voor een uitgebreide bezichtiging zoals dat gaat. De dochter des huizes was juist met een vriendin aan het bellen en zij vond het niet beleefd daarmee door te gaan omdat wij waren gearriveerd. Met een vrolijk “Pijp ze!”, nam zij afscheid van naar vriendin. Wij slikten hoorbaar. Waren wij hier in de provincie? Dergelijke taal werd niet eens in Amsterdam uitgeslagen! Hoe dan ook, het bleek een alleraardigste meid van 18 die ons aankeek of wij niet uit Ouderkerk a/d Amstel maar van Mars kwamen. Bij de koffie bekende zij dat haar vakantie dit jaar naar Bergen (NH) zou gaan en triomfantelijk meldde zij daarbij: “Ja, en dat is over de Afsluitdijk!” We lachten om zoveel humor. In Groningen, nota bene!!!
Enige weken geleden togen Markus, Fokko en ik tot bij die Afsluitdijk. Allemachtig, die meid had wel gelijk: wat een klere eind rijden is dat als het einddoel Witmarsum is. Het ging natuurlijk allemaal om de Classic Cup waarvoor wij ons op het nippertje aangemeld hadden om daar de rest van Nederland eens flink de oren te wassen met onze, tot het uiterste getunede & getergde Fleischmann-bolides, de Lotussen, waarvan er in elk huis in Nederland dat ouder is dan 20 jaar nog wel een paar rondslingeren. Is het niet in het gootsteenkastje, dan is het wel achter die kist gematteerde Agio sigaren die opa in zijn crapaud op zondagmiddag behaaglijk wegstoomde.  U heeft geen idee? Ze zijn of groen, of oranje. Een enkeling blauw met Caltex-stickertjes. Veel coureurtjes zijn onthoofd.
De nacht voordat wij TE verlieten, had onze chef-monteur nog de hele setting omgegooid, omdat hij toch niet helemaal zeker van zijn zaak was. Andere voorassen, met min of meer speling, nieuwe voorbanden die waren gefabriceerd van afgekeurde oude achterbanden, maar waarvan wij dus zeker wisten dat wij daarmee aan het gruwelijk strenge regelement van de CC zouden voldoen. En zo snorden wij des zondags door Friesland met achter in mijn auto de racekist met drie Classic Cup-moordenaars.
Er was echter één klein puntje waarmee wij niet zo goed raad wisten en dat is die verdomde Ninco-baan die daar in Witmarsum ligt uitgestald als het met gras overgroeide circuit van Zandvoort. Wel een baan waar heel veel zorg aan is besteed, daar niet van. Bijvoorbeeld overal, maar dan ook werkelijk overal kerbstones. Hoe vreemd! Ook een paar uitgebrande wrakken tegen elkaar voor een meer levensechte circuitlook, wat wel een vreemde constatering is als je weet dat het coureurtje ligt te verbranden in zijn cockpitje. Maar afgezien daarvan: wat een baan! Op de aansluitingen van de baanstukken onderling voortdurend een wegversmallinkje, waardoor je je op een spoorbaan waant met karakteristiek kedeng-kedeng-kedeng. Ben je een houten baan gewend met ultra strakke lange sleuven zonder enige spikkeltje, dan denk je meteen aan de Middeleeuwen. Daarbij komt nog dat het plestic golft als onze pijlsnelle rijkswegen op Zuid-Hollands zompig veen. Zo’n cakewalk was ook al helemaal nieuw voor ons.
En dan het wegdek zelf! Puur Macadam! Ooit (1834) ontwikkeld door de Schot John McAdam. Ninco bestaat feitelijk uit drie lagen verschillende steenslag. Eerst grove steenkorrels voor de stabiliteit als basis, waarna de weg (??) wordt afgestrooid en ingewalst met twee kleinere types grind. Als je struikelt en je schiet met je gezicht over een Nincobaan dan is je hele gezicht ontveld.

Reparaties

Hein Tunnissen

Reparaties
Eén van de dingen die wij, de clubleden van Amazingslotcarracing te TE gewoon leuk vinden, zijn de sporen op onze vier tracks. Zeg maar die zichtbare ideale lijn, de routing met de meeste grip en de minste marbles. Met name baan twee en drie staan in het hout geslepen. Op sommige plekken licht glimmend, op andere plaatsen dof glanzend op het matte af. Daar remmen wij alsof ons leven er vanaf hangt. En vaak is dat ook zo en anders wel dat van onze autootjes.
Nu zijn er heel veel clubbanen in Nederland, maar er is er niet één waar zo intensief mee wordt gespeeld als die van ons. Soms ook door regelrechte klunzen die dan op een onnavolgbare en totaal onbegrijpelijke manier te TE verzeild raken en dan hun onbetaalde aanwezigheid vaak verklaren met een binnensmonds gemompeld ‘familie’. Ja, ja, zo kennen wij er nog wel een paar.
Nu is het natuurlijk niet erg dat je eens een keer een paar gasten aan tafel hebt, maar er zit altijd wel een horkje bij. Eentje die het net wat bonter maakt dan je als familielid (al dan niet) zou mogen doen. En tja, dan krijg je toch schade! De laatste maanden bijvoorbeeld, hebben we nogal wat schade aan de koperen sporen. Markus heeft nog met NS gebeld, maar die kwam ook niet veel verder dan ’s nachts repareren. Een nogal dommig advies, vonden wij. Repareren is onzinnig als je de oorzaak niet weet! Die moet je aanpakken!
Aangezien de echte en betalende leden van Amazingslotcarracing te TE heel goed weten hoe duur alles is, rijden wij die schade dus niet! Blijven de familieleden over. En de vriendjes van Mynouk, want die kunnen er ook flink op losbeuken, zo heb ik me door haar laten vertellen. Fokko, die altijd onverstoorbaar is, opperde laatst een reparatiedagje. Op zondag, of nog beter gezegd op zondagochtend.

Markus en Tineke: Hahahahahahahahahahahahah!hahahahahahahahahahahahaaaa! Hahahahaaaaaaaahahahahahahahahaaaah! Hhhhhhahahahahaha; hahhaahahhhahah, ahahahaha! Haha! Haha! Hij keek wat beteuterd omdat Tineke meteen had begrepen dat het een kwestie van vlug plakken zou worden en vervolgens langdurig testen of de baan wel weer helemaal goed gerepareerd was! Ja, danku de koekoek, wij slapen uit op zondagochtend! Toch zal het er nog wel van komen want er ligt een reeks van herstelwerkzaamheden op ons te wachten. De pc draait nog op Windows for Workgroups (3.1) of zoiets en wij hebben regelmatig te kampen met een systeem dat spontaan uitvalt of blijft hangen. Dan staat die pop in de hoek die Michael Schumacher moet voorstellen, de godganselijke avond uit zijn onderbroek (daar zit de luidspreker) te blaten dat je 9 seconden nodig had om rond te komen. De laatste tijd is het zelfs zo erg met de storingen dat het wel lijkt of Michael opnieuw in coma is geraakt!
Een derde probleem zijn onze contacten. Soms sta je je helemaal blauw te knijpen en dan gebeurt er helemaal niks aan gene zijde van de baan. Dat is behoorlijk gênant, want er is dan kennelijk sprake van een los contactje. Tot groot vermaeck van iedereen duikt Markus dan onder het zwarte doek dat de baan als een rok omspant en wij luisteren naar zijn zachte gekreun om te kunnen vaststellen of hij alweer contact heeft kunnen maken. Soms is het extra grappig, want de onfortuinlijke coureur houdt in de hem meeslepende spanning het gaspedaal diep ingetrapt, zodat het succes van Markus direct zijn eigen doodvonnis wordt en het autootje aldus met volle snelheid tegen de muur te pletter slaat. Er is altijd iemand die net iets te enthousiast roept: “Ja, hij doet het weer!”
Het lijkt dus een kwestie van tijd of wij gaan aan de slag om de schade die door al die familieleden bij elkaar is gereden, te herstellen. In een moeite door geef ik ze nu ook maar de schuld van die ontregelde computer en van die losse contacten onder de baan. U zegt dat dit niet eerlijk is? Correct, maar daar denkt u anders over als ik u aan een Chinees wijsheid herinner: ‘Sla uw vrouw eenmaal per dag. Weet u niet waarom, dan weet zij het wel!’

Schuim

Hein Tunnissen

Schuim
No hoof, no horse! Het is één van die aardige Britse uitdrukkingen waarmee de eilanders de spijker op zijn kop slaan. Een andere is bijvoorbeeld ‘Go backwards, to go forward’ en ik moet eerlijk bekennen dat ik van deze wijsheid vaak gebruik maak en vrijwel altijd met succes. Met de hoeven van de paarden stonden de Britten natuurlijk nog met twee voeten in het tijdwerk van William the Conqueror (some say: The Bastard), maar meer modern denken wij slotracers natuurlijk meteen aan de banden onder onze kleine voertuigen die uiteindelijk alles bepalend zijn voor roem, eer en glorie!
Wij, de echte diehards van Amazingslotcarracing te TE, hebben al heel lang geleden gekozen voor hoeven van schuim. Ondergetekende heeft het nog enige tijd geprobeerd met silly’s, maar uiteindelijk moest ook ik in het zand bijten: op onze MDF-baan zijn schuimbanden onverslaanbaar. De grip is marvelous, terwijl het ook nog mogelijk blijkt om met bepaalde, daarvoor ontworpen modellen, heel redelijk te driften om aldus op hogere snelheid de bocht door te komen. Grip, wegligging, acceleratie, remmend vermogen, souplesse bij toenemende warmte en slijtvast: wat er allemaal niet komt kijken bij zo’n klein bandje! En dat vier keer!
Nu gaat het te ver om te zeggen dat we maar wat deden, maar onmiskenbaar was er een sterke voorkeur voor de banden met een rode streep. Totdat een of andere sukkel (misschien was ik het zelf wel) op de site van Klaas Bos een cijfertje verkeerd intikte en daarmee prompt wielen met een gele streep ontving. Het zou zomaar ook heel anders gelopen kunnen zijn (dat vertellen de historie en de annalen van Amazingslotcarracing te TE niet), bijvoorbeeld dat de rode bandjes gewoon waren uitverkocht en dat die snoodaard van een Klaas toen voorzichtig de gele heeft gesuggereerd als minstens zo goed. Want de klant weet het natuurlijk altijd beter en zeker als het om slotcarraceklanten gaat.
Enfin! Helemaal begrijpelijk begon deze loser meteen te roepen dat zijn gele streep-bandjes van ScaleAuto veel beter waren dan de roodgestreepte nichten die de buurman kennelijk had gemonteerd. Over het gelijk van de één of de ander kunnen we het hier moeilijk hebben, maar een fact is dat de twijfel was geboren. En hoe!
Binnen die consternatie kwamen toen ook nog plotsklaps groengestreepte exemplaren op de baan en daarmee was de verwarring wel compleet. Nee, integendeel! Want no hoof, no horse, komt Markus Aurelius plotseling met een Mosler op bandjes met een witte streep, in Gulf-livery en daarom dus sowieso al een geduchte tegenstander die ontzag in boezemt. Daarbij komt nog dat de vorige eigenaar de vreemde gewoonte had deze auto met kracht in het slot te drukken, waardoor hij zeker 4 mm lager ligt dan een normale van fabriekswege verlaagde Mosler. Kortom, het valt te begrijpen, van enige eendrachtige samenwerking is geen sprake meer binnen ons cluppie omdat iedereen het beter denkt te weten.
Persoonlijk vind ik dat bijzonder jammer. Die klerebandjes kosten ex verzendkosten toch nog zo’n 9 euro nog wat en je koopt ze natuurlijk niet voor het binnenharken van de tweede prijs. Ongetwijfeld staat één kleur voor de beste band zodat we van die andere kunnen zeggen ‘no hoof, no horse’! Ooit verrasten de collega’s in Best (zij zeggen Eindhoven) ons met een bandentest die in de Consumentengids niet zou hebben misstaan. Het lijkt mij dat wij, de leden van de beste & leukste slotcarracebaanclub van Nederland het aan onze stand verplicht zijn definitief te bepalen met welke kleur je op MDF moet rijden om te winnen. Rood, geel, groen, wit of lichtblauw want die flauwe jongenskleur is er godbetert ook nog.
Ik heb hierover met ScaleAuto gebeld, want het is natuurlijk te gek voor woorden dat wij het wiel gaan uitvingen, terwijl het al lang bestaat. Leg ik het probleem voor en dan zegt die snuggle met een stalen gezicht: Als het regent of de baan is nat, dan zijn de rode beter! Ik doe het nooit, maar deze keer heb ik het echt gedaan: I threw the horn on the hook!, hetgeen sindsdien een typisch Brits gebaar is.
‘Threw the horn on the hook’: vrij naar Bob Dylan,  I threw it all away (Nashville Skyline, 1969)