Magnetisme

Hein Tunnissen

Magnetisme

Enkele jaren geleden was ik in Nieuwe Pekela bij een verzameljunkie. Normale mensen kunnen zich zoiets niet voorstellen: kisten en grote verhuisdozen vol met slotcars. Honderden, misschien wel duizenden. ‘t Grappige is dat deze man ook echte auto’s verzamelt van een beroemd Italiaans merk. U denkt nu aan Fiat of Ferrari, aan Lamborghini of Maserati, Lancia of Autobianchi. Nee, Alfa Romeo! Hij verkeert daarmee in goed gezelschap want de CEO van onze slotraceclub, Marcus Aurelius Goetz, heeft ook een niet te temmen liefde voor die roestbakken. Hij had zelfs ooit zo’n Alfasud (1972-1983), waarvan werd gezegd dat je ‘m kon horen roesten. Hoe dan ook, ik landde met mijn auto op het erf van een ietwat vervallen Groningse boerderij en daar stond hij al in de deuropening. Op zijn verzoek had ik op de oprit eenmaal geclaxonneerd, want dat scheelt een bel bij de achterdeur.

De schuur helemaal vol met knisperende en mummelende Alfa’s, het huis helemaal vol met slotcars. ’s Mans woonkamer lijkt het meest op Intertoys for Old Boys en als je dan door een steenkoud gangetje schuifelt, kom je in een kamer die helemaal nokvol dozen staat. Ik dacht dat dit het restant van een verhuizing was, maar het bleek het magazijn. Geen model ooit gebouwd, of het is daar te vinden. Ook nog een enorme hoeveelheid baanstukken, waarmee je vlot een zesbaans clubbaan van pakweg 50 meter kunt bouwen. Ga ik nog ooit doen, denkt de eigenaar en wij schuifelden terug naar de woonkamer. Daar, tussen de torenhoge vitrines met slotcars, een oud dressoir helemaal volgepakt met slotcars, dozen met slotcars onder de crapauds en de laatste aanwinsten blinkend in het gelid in het zonnetje op het lage salontafeltje, dronken wij een kopje koffie en vertelde hij over Klaas Bos die hem zijn overdreven magnetisme had verweten. Zoveel magneetkracht is gekkenwerk had de goeroe gezegd en daar moest mijn gastheer zo hard om lachen dat hij alsnog een bijna fatale hoestbui kreeg.

Met Marcus, Tineke en Raymond (spreek uit: Raymon) was ik in Drachten. Wie wil daar nou zijn, vraagt u zich af? Correct! Maar wij waren daar in De Bunker, een onheilspellende ondergrondse betonnen kist met een knoerthard laag plafond onder onwaarschijnlijk lelijke hoogbouw, waar in weerwil van deze H. Potter-feiten een leuke slotraceclub is gevestigd. Aardige mannen die de gasten verwelkomden met honderd wegwijzerbordjes: Hierheen, Rechtdoor, Linksaf, Hiero, Je bent er bijna, Om de hoek, Ga hier rechts, etc. SRC De Bunker organiseerde die dag een soort Classic Race, naar een idee van Frank Slot. Mij viel meteen op dat de 4-sporen Fleischmannbaan glom als ZOAB en ook dat die net zo zwart was. Voor mij werk aan de winkel was, want mijn baan is dof zwart en oogt daarmee dus bijzonder sleets.

Nu heeft De Bunker onlangs het magnetisme afgeschaft. Dat was een nogal tricky besluit, zo begrepen wij van het bestuur. Gelukkig knallen de auto’s sindsdien niet direct tegen het beton, omdat het circuit bewerkt is met een mengsel van wasbenzine (1 liter) op één flesje Parmaplaksel dat je (wanhopig?) op je achterbanden kunt smeren voor meer grip. De baan zelf insmeren is een hersenspinsel van Dikke Leo. Tot onze verbijstering was het vroeger én magnetisme én Parmaplak. Wij, houten baanracers uit Drenthe, stonden daar raar van te kijken en wij gaan dit idee niet adopteren. Rijkswaterstaat smeert ook geen Bisonkit op de A10! Wel zal ik het idee overbrengen als mogelijk bruikbaar voor onze slotracecarjunk uit Pekela. Kan hij zijn baan aan het plafond hangen. Daar is nog wel ruimte.