Even serieus

Hein Tunnissen

Even serieus
Een vreemd verschijnsel doet zich voor. Sinds enige tijd zijn de oude vertrouwde merken van slotcars bij de leden van onze club een tikje uit de gratie. Als daar zijn NSR en Slot.It. Ik zal niet beweren dat er niet eentje meer is of dat er niet meer mee wordt gereden, maar nieuw gekocht is twijfelachtig. Het begon min of meer met de komst van zes slotcars, NSU Prinz 1000, van BRM in de schaal 1/24. Ze werden door Marcus Aurelius aangekocht als clubcars (CC). Daarnaast beschikken wij over zes Marcos van Revoslot, voor hetzelfde doel aangekocht. Nu zou je kunnen denken dat zij veel prettiger rijden omdat het CC-s zijn, maar dat bleek niet waar. Het rijgedrag bleek doorslaggevend, hoewel dat in den beginne helemaal niet zo gunstig was. Met als gevolg dat er her en der wat onderdelen op de baan achterbleven. Veel tijd verloren dus voor Marcus Aurelius die aan de slag kon met de secondelijm.
Omdat het natuurlijk gewoon bespottelijk is de hele avond met dezelfde auto (lees: merk) te rijden kwam na de clubwedstrijden al dra een bonte stoet van particuliere auto’s tevoorschijn. Ik zelf introduceerde een Revell Corvette op een Schöller-chassis en niet veel later kwam Marco van Evert met een spiksplinternieuwe Ferrari, merk BRM, en die auto gaat werkelijk als de brandweer dankzij een aluminium chassis. En enige aanpassingen van clubleden, dat moet ook gezegd worden. Maar ik durf er wat onder te verwedden dat juist die Ferrari iedereen onbeschaamd de poeplap deed trekken.
En dat is ontzettend snel gebeurd sinds Marcus Aurelius subdealer is geworden. Je hoeft alleen maar te zeggen wat je wilt en het wordt voor je besteld. Dit nu, is een tussenstadium, want het is de bedoeling dat met name de gangbare kleine onderdelen in een soort vitrine komen te liggen zodat je je ze maar hoeft aan te wijzen. “Dat, en dat, en dat!” Tineke pakt het er dan uit, stopt de hele meuk in een nieuw boterhamzakje en wenst je veel succes. Later af te rekenen bij Marcus als hij weet wat het kost. In feite gaat het met een nieuwe auto precies zo, zodat het eigenlijk financieel veel minder pijn doet omdat de aankoop eigenlijk indirect is. Tel daarbij hun onwaarschijnlijke balans, wegligging afstelmogelijkheden en snelheid en je kunt je voorstellen dat Slot.It is afgezakt naar een soort Ninco-niveau. En u kunt zich vast nog wel herinneren dat ik dit merk graag een beetje mocht afzeiken, totdat wij allemaal huilende hoofddealers aan de deur kregen. Over Ninco wordt sindsdien eigenlijk niet meer gesproken. Wat vermoedelijk een veel effectievere manier is om dit kinderspeelgoed om zeep te helpen. Als dat tenminste nog kan, want naar het schijnt zijn de fabriekspoorten al voorgoed gesloten. Ja, ja, de pen is een machtig wapen!
Maar met de komst van het wat duurdere segment, is toch die zunige Ollander boven komen drijven, want steeds vaker moeten wij auto’s bewonderen die door de eigenaar zelf van een fris verfje zijn voorzien. Kortom, het nieuwe rijden behelst een duurder chassis met daarop een white kit die in de avond wordt gespoten, afgeglansd en versierd met al dan niet gekochte of zelfgemaakte decals. In de volksmond (we zijn in het Noorden) ook wel stickers genoemd.
Maar leidt dit ook tot iets? Ik denk van wel. Onze club, ooit begonnen als een kluppie, groeit snel in ledental en ook het niveau van rijden spiraalt gestaag omhoog. Het kan niet anders of dit levert straks wedstrijdrijders op die zich gaan manifesteren op andere banen van andere clubs. Ik vrees dat het niet lang zal duren of er wordt in Almere of in Best gezegd ‘Komen die lui uit Drenthe ook, want in dat geval ben ik weg!’ Begrijpelijk als je op je eigen baan na tien ronden al tegen een ronde achterstand zit aan te kijken of dat je baanrecord tijdens de vrije training al volledig aan flarden wordt gereden. Allicht mag je dan bang zijn dat dit record onbereikbaar wordt als die gekken gaan deelnemen aan de kwalificatie. ‘Even serieus, jongens!’
Het doet een beetje denken aan de Bonzo Dog Doo-Dah Band, een groepje uiterst deskundige, super muzikale, technisch perfect spelende musici, die zoveel gekheid in hun teksten en muziek stopten dat menigeen dacht dat ze werkelijk stapelgek waren. Zo zie ik de leden van onze club eigenlijk ook een beetje. Briljante slotcarracers die dat voortdurend verbergen achter een ongelooflijke dosis humor en gekkigheid. Je zou er tureluurs van worden. KAN HET DAN NOOIT EENS EVEN SERIEUS, JONGENS? “Nee. Want weet je wat, ik denk dat ik maar eens een nieuwe BRM ga kopen! En ik wil een koekie! Ik ook! Ik ook! Ik ook!”
Wat een club, om gek van te worden! Nederland, je bent gewaarschuwd!

Airborn

Hein Tunnissen

Airborn
Alphons van de Meerendonk, in het leven een hele aimabele man die je niet gemakkelijk kwaad krijgt, was laatst op Amazing Slotracing Clubforum maatschappelijk behoorlijk onaangepast want hij was op zijn Gronings kwaad op DHL. Hij schreef bijvoorbeeld: “Zoals ik hoopte levering dinsdag, en zoals verwacht laat die andere gele organisatie het voor de zoveelste keer afweten. Het is niet de eerste keer via deze lijn dat er enkele dagen vertraging in zit. Vanaf andere locaties gaat het wel goed. Nu ben ik er zo flauw van dat ik een klacht heb ingediend bij DHL.”
Als ik deze scheldkanonnade goed interpreteer, moest het gewraakte pakje uit Swifterbant komen. Voor de wat jongere lezertjes onder u die a) nooit topografie hebben gekregen (bezuiniging op onderwijs) en zich dus b) alleen kunnen voortbewegen met behulp van een TomTom, een kleine toelichting. Dit gat ligt ongeveer zes meter onder de zeespiegel op de bodem van het IJsselmeer, min of meer in het midden van Nederland als we Brabant en Limburg afstoten naar België, wat trouwens ook een goed idee is. Maar dat terzijde. De kwestie is dat zelfs de post niet naar Swifterbant wil, vandaar dat DHL dat tegenstribbelend doet. In het gat echter woont een aardige man die Frank Goyaerts heet, in de wandeling FrankSlot. Omdat hij daar een webshop drijft, moet DHL dus weleens tussen de waterplanten door naar dat merkwaardige plaatsje zwemmen. Kost tijd, helaas pindakaas Van de Meerendonk.
Begrijpelijk is zijn nijdige houding natuurlijk wel, want ongemerkt begin je je toch een beetje af te vragen of je centjes daar niet ergens onvindbaar op de zeebodem terecht zijn gekomen. Ai, ai, ai! Maar het kan veel erger! Veel, veel erger! Zo zeer zelfs dat het lachwekkend wordt. Het overkwam mij en ik moest steeds harder lachen, zo erg was het! Ik bestelde wat in de United States, bij http://race.cincyslots.com/ dat is gevestigd in Cincinnati (Ohio). Het is een dealer van die grote Amerikaanse bakken, die er slotcars bij doet om in leven te blijven. Hij heet Bruce. Mijn pakje kon ik dankzij de digitale inspanningen van USPS vrij gemakkelijk volgen, a) omdat ik heel erg goed in de Amerikaanse topografie ben en b) naar school ben geweest voordat onderwijs synoniem werd met de kunst van knippen en kleuren. Enfin, van Cincinnati ging mijn pakje als een speer naar Indianapolis Airport (!) en ik verwachtte niet anders dat het dan Speedy Gonzalez via New York naar Amsterdam Airport zou gaan. Handenwrijvend mikte ik op drie dagen. At the most!
Nu moet ik vlug vertellen dat het toen februari was en dat ik in juli jarig ben. Ik zeg: dat komt op tijd! U weet nu al: Dat gaat niet gebeuren! Inderdaad, USPS blijkt een DHL tot de zestiende macht in het kwadraat te zijn waarbij alles dat fout kan gaan, fout zal gaan. Dat is dus de eerste Wet van Murphy. Tot mijn niet geringe verbazing ging mijn pakje westwaarts. Nu kan het natuurlijk zo zijn dat zo’n firma, toch een van de grootste verzendbedrijven ter wereld, een computer heeft die op basis van alle aangeboden slotcarpakjes precies berekent welke de route het meest economisch is. Terwijl mijn pakje vrolijk door het Amerikaanse luchtruim dartelde (in mijn onnozelheid had ik de berichtgeving op zesmaal per dag gezet), rekende ik uit dat over de Grote Oceaan naar Wladiwostok, dan wel Tokio richting Moskou, de planning van drie dagen niet gehaald zou worden. Mijn pakje landde in San Francisco en bleef daar ergens haken op de band. Of zoiets. Dagen verstreken, het werden weken. Steeds kreeg ik weer meldingen dat ‘Your item arrived at our USPS facility in SAN FRANCISCO CA NETWORK DISTRIBUTION CENTER on May 26, 2018 at 5:06 pm. The item is currently in transit to the destination.’
Ik moest potdorie mijn postbus op gaan schonen, zo vaak kreeg ik die melding. Maar opschieten ho maar! Misschien had ik dit verhaal eerder aan de grote klok moeten hangen, maar na enige tijd besloot ik USPS een verzoek tot opsporing te sturen. En dat is dan wel weer aardig van die Amerikanen, ze doen dat direct heel serieus. Waarop ik zes keer per dag de melding kreeg dat ze het nog niet hadden gevonden. Maar terwijl de postale recherche nog druk aan het zoeken was, zag ik in mijn andere meldingen dat mijn slotcar weer het luchtruim had gekozen naar Cincinnati (Ohio). Daar aangekomen kreeg ik van Bruce het bericht dat hij opnieuw ging verzenden. De postale recherche van USPS gaf het ondertussen op en bood mij een schadevergoeding aan, mits ik niet zou procederen. Ik dacht laten we eerst maar eens even wachten tot dat vermaledijde pakje er is.
Het ging goed, want USPS besteedde de klus uit aan DHL dat op zijn beurt FedEx inschakelde die op Schiphol met enig vertoon het doosje aan Post.nl overhandigde. Zodoende vond ik het vlak voor mijn verjaardag ’s middags op mijn bureau omdat onze postbode gewoon naar binnen loopt en alles op mijn bureau legt. Bij voorkeur op het toetsenborddddddddddddddddddddddddddddddddd!

Varilux

Hein Tunnissen

Varilux

Als je een wolf tegenkomt, zoals mij gebeurde, dan heb je een probleem. Zo vlak bij de Duitse grens rennen die beesten gewoon van hot naar her wat gemakkelijk kan sinds de EU dat mogelijk maakte. Vrij verkeer van personen, goederen en wolven. Het probleem is natuurlijk dat die wolf beschermd is en ik niet. Kun je om lachen, maar als dat beest naar je kuiten hapt en je geeft hem een ram voor zijn harses, tien tegen één dat je door Bromsnor wordt ingerekend! Tja! Gelukkig vreten wolven vooral schapen half op en dat is een dingetje dat mij op het juiste been zette! Subsidie!

Kijk, een boer beziet de lucht, het is gruwelijk droog, of gruwelijk nat. Het vriest of het dooit, de zon schijnt niet of tussen de wolken door, maar altijd is er wel een meteorologische reden om subsidie aan te vragen. En nu dus de wolf. De boer moet zich beschermen tegen de beschermde wolf en dat begint dus met subsidie. Zeg je bijvoorbeeld tegen een boer dat hij met zijn spuitmachine zes meter uit de kant van de sloot moeten blijven, dan hoest hij meteen “Subsidie!” En sinds de komst van de wolf is deze agrarische Pavlov weer helemaal opgebloeid.

Slotcarracers daarentegen zijn van die mannetjes die altijd denken dat zij zelf hun broek op moeten houden. Met het onderhoud van hun clublokaal, de energierekening, de aanschaf van nieuw meubilair of zelfs de huur van het clubhuis, dan wel die in gebruik genomen etage van het Parochiehuis in de Kerkstraat. Welnu, een boer moet ontzettend hard lachen als hij zoveel domheid gewaar wordt. Dat flitste door mijn kop toen ik bij Nieuw-Weerdinge die verdomde wolf tegenkwam. Die zak liep er gewoon wat te flierefluiten en ik ben ervan overtuigd dat hij niet veel meer te doen had dan een ommetje maken omdat de wolvin het nest een goeie beurt wilde geven. Terwijl hij juist zin had om haar eens een goeie beurt te geven. Een beetje nijdig was ie dus wel, dat zag ik meteen.

En subiet dacht ik dus: ‘Roest, subsidie!’ Thuisgekomen het fenomeen eens geGoogled en ja hoor, geld zat! Het enige dat je moet doen is een officieel clubje maken door een vereniging op te richten of een stichting. Ik zou het eerste doen omdat het ’t meest praktisch is. Daarna moet de secretaris een officiële oprichtingsvergadering organiseren, waarna de penningmeester van de club het geld op de rekening kan laten bijschrijven. Simple comme bonjour!

Hoe fijn kan het wel niet zijn! Het is bijvoorbeeld algemeen bekend dat wat oudere mannetjes net zoals ik ’s avonds wat meer moeite hebben met accommoderen. Dat is het vermogen van de ogen om zich snel aan te passen aan licht-donker situaties. Die leeftijdgebonden handicap valt gemakkelijk te omzeilen met meer licht en vooral een betere uitlichting van de racebaan. Onze baan bijvoorbeeld wordt sinds deze zomer uitgelicht door één bouwlamp van 1.200 watt en twee of drie staande booglampen van messing die vermoedelijk door de Kringloopwinkel in de vuilnisbak waren gegooid. Het gevolg is dat je het ene moment recht tegen de zon in moet kijken en meteen daarna met al die sterren en schitteringen nog op het netvlies, de schemering in rijdt die zich vooral kenmerkt door rode vlekken en snel geknipper van de ogen door een teveel aan traanvocht dat zich als matglas over het oog verspreidt.

Zo heb je onder ons ook de tobbers met de Varilux brillenglazen. Nou, dan heb je een probleem bij het slotcarracen. Sta je daar bij voortduring met je hoofd te knikken om het scherpste glasdeel te zoeken, mis je net op de barst je auto en dus die bocht! Vriend Evert Pluim maakt van zijn hart geen moordkuil als het om zijn Varilux gaat. Zachtmoedig, nooit een onvertogen woord, maar wel godverdomme die kutbril! Zo ook vriend Marco van Evert die alles en iedereen bij elkaar kankert naar goed Haags gebruik als het om die kleine kloteschroefjes gaat. Waar zit ie dan? Waar dan? Ik zie niks!

Mij kun je een hoop verwijten, maar gelukkig gaat het nog prima met de ogen. Maar ik onderken het probleem wel omdat een oogarts dat mij vertelde. Hij zei dat hij slapend rijk werd van dat leuke gezellige schemerlicht in de Hollandse huizen. Hij, Chinees van geboorte, was niet te beroerd om tegen een vorstelijk honorarium een leuk leesbrilletje van Kruidvat voor te schrijven. Hoe minder licht, hoe minder je ziet. Dat geldt voor iedereen, maar als je ouder wordt is het een graadje erger.

Wat weten we nu? Er is een club, een slotraceclub die voorziet in een maatschappelijke behoefte, maar waarbij zich een oplosbaar probleem aandient dat samenhangt met de uitgeoefende sport. Dientengevolge is subsidie de oplossing voor de kwestie. Dus heren, gebruik je boerenverstand en speel voor geldwolf!

  

Inserts

Hein Tunnissen

Inserts

Wat kunnen we vaststellen? Na een paar weken rijden, raggen en rossen op de Nordschleife te TE, weten wij als geen ander dan de zesspoors Carrerabaan, vooral een slotcarracebaan is waar je hard kunt rijden. Technisch niet echt lastig. Ook weten wij dat we nog wel een paar jaar vooruit kunnen want uit de data van de computer blijkt zonneklaar dat een rondje niet meer hoeft te kosten dan een seconde of vijf plus nog wat. Zitten de snelste rakkers van onze club in de acht, dan is duidelijk dat wij nog wat te doen hebben voordat wij Tom Peters de oren hebben gewassen. Drie seconden minder is een opgave, laat ik het zo zeggen.

De consequentie van dat harde rijden is schade en je mag blij zijn dat een flinke knalpartij bij wat krassen blijft of een afgebroken spiegeltje. Nu is het wel zo dan de diepe wens om nog harder te gaan bij ons allemaal leeft en gelukkig hebben wij het besef dat die snelheid geen verband houdt met het uiterlijk. Op de Facebook-pagina Slotcar Flohmarkt van Duitse komaf doet dat ongerepte er wel toe. Dat blijkt uit vrijwel iedere advertentie, ook als het om een licht beschadigde auto gaat. Denk aan twee minuscule putjes in een hoekje van het spatbord vlakbij de koplamp. De vergrootglas-app van je telefoon biedt uitkomst als je ze wilt zien. Direct veertig euro goedkoper en de eigenaar put zich uit in diepe verontschuldigingen. Want men wil: ‘Wie Neu!!’

Op onze Nordschleife duurt ‘Wie Neu’ hooguit twee rondjes en als je helemaal geschuffeld bent en je nieuwe auto meteen inzet voor de wedstrijd, dan weet je dat de kornuiten hem wel even in elkaar zullen beuken. Ik heb de faam dat ik iedereen eruit wil tikken. Dat is beslist niet waar, maar ik kom niet naar de clubavond om te klaverjassen (waar ik trouwens een gruwelijke hekel aan heb, aan dat gekaart, laat ik het zo zeggen!). Nee, ik rij op het scherpst van de snede en niks mooiers dan in de bocht inhalen. Beetje drift en vol het gas erop! En dan is een piepklein tikje voldoende om de balans te verstoren. Niet zelden lig ik zelf met een knal tegen de boarding op apegapen, maar dat is natuurlijk het risico dat je moet incalculeren.

Als je ’t één bij het ander optelt, dan kun je concluderen dat de schoonheid van de slotcar alleen belangrijk is bij de aankoopbeslissing. Daarna is het een bijkomstigheid. Daarom trof het me zo dat er bij andere clubs enorm wordt geleuterd over allerlei details, die er bij ons echt niet toe doen. Ik geef een voorbeeld. Iemand zet een auto op de baan. Stikvol met lood, halve interieur weggeslepen, coureurtje verwijderd en nooit meer teruggeplaatst, spoiler ontbreekt (want die valt er toch maar af) en dankzij EVO-6 zo verlaagd dat de bodemplaat hoorbaar over de baan sleept. Bij ons allemaal geen punt! Rijden met dat ding!

Andere clubs gaan zo’n auto eerst keuren. Gaan ze met zo’n douanespiegeltje onder de bodemplaat kijken en ze tillen ‘m op tot ooghoogte om te checken of er a) remschijven zijn gemonteerd en b) inserts zijn gemonteerd. Zit het coureurtje in zijn stoeltje, brandblussertje onder handbereik? Heel belangrijk, laat ik het zo zeggen! Bij ons niks van dat alles en ik vind dat verdomd prettig en ik houd ook van het realisme. Een slotcar is op zijn allerbest een stukje speelgoed en op zijn aller-allerbest een slecht afgietsel van de werkelijkheid. Daarom vind ik het dus reëel, dat er naast de internationale verplichting tot inserts, ook duidelijk zichtbaar moet zijn of de bolide flippers aan het stuur heeft, schakelhandle aan het stuur of juist een zwengel tussen de voorstoelen. Kijk dat zijn details die er toedoen, laat ik het zo zeggen.

Op Marktplaats verkocht een mevrouw het speelgoed van haar ex. Wie was daar? Ik! Zij schreef met onverholen sarcasme: Coureurtje is hoofdje kwijt, zeker te hard door het bochtje gegaan! Even dacht ik dat zij de zus van Robert Doornbos was die ook alleen maar in verkleinwoordjes spreekt, maar dat was niet zo. Auto in kwestie was een Ford Lotus van Fleischmann, waarbij het inderdaad regelmatig voorkwam dat bij een crash de coureur werd onthoofd. (Oplossing: gaat boren, staafje lijmen, op elkaar drukken, klaar). Nu moet ik zeggen dat ik die auto kocht, maar dat is niet waar want toe we allebei uitgelachen waren, kreeg ik ‘m van haar cadeau. Maar wat bleek bij thuiskomst? Het binnenspiegeltje zat er nog in en zoals iedere slotcarcoureur wel weet zijn die slotcars van Fleischman (groen, rood, oranje of blauw) goudgeld waard als dat binnenspiegeltje nog op het raampje zit. Als daar honderdvijftig euro voor neergeteld wordt, dan vraag ik me af wat een auto met vier inserts wel niet opbrengt. Daarom gisteren mijn Mosler voorzien van loden remschijfjes achter inserts. Op de Nordschleife zie je die niet eens, maar wel volstrekt legaal het zwaartepunt omlaag gebracht, laat ik het zo zeggen!