Oven

Hein Tunnissen

Oven

Laatst zei mijn vrouw (we lagen nog in bed wat uit te rusten): “Zullen we dan samen koken?” Prima idee, antwoordde ik. “Dan maak ik wat in de oven”, en dat vond zij weer een prima idee. Kortom, ons huwelijk is nog helemaal shiny. Natuurlijk staat het verbond weleens wat onder druk, want als je niet oplet, ben je voortdurend voor die kinderen aan het zorgen en daardoor heb je geen aandacht meer voor elkaar. Lastig, als je dan op vrijdagavond ook nog gaat slotracen; voordat je het weet heb je elkaar dat hele weekend weer niet gezien. Daarom spreken wij op zaterdagochtend altijd even de agenda door.

In dit geval kwam het voorstel wel erg goed uit, want ik had op de website van Slot.It een trucje gevonden over het rekken en strekken van plestic chassis. Maar omdat ik journalist ben, ben ik altijd heel kritisch en als het Italianen betreft, gooi ik er meteen nog een flinke schep kolen bovenop. Italianen zijn maatschappelijk bijzonder onaangepast, wat al blijkt uit hun rare voorliefde om proactief toeterend door hun land te rijden. Maar in dit geval, moet ik toegeven, hebben ze wel een punt. Want lees maar een artikel over het optunen van een slotkarretje en het gaat altijd weer over die vermaledijde lagertjes, de kromme asjes, evo-dit en evo-dat, terwijl het probleem vrijwel altijd in het chassis schuilt. Krom! Getordeerd! Kattenrug! Slechts een enkele keer wordt er in een artikel wat gemompeld over de noodzaak van een recht chassis, maar ik geef u de verzekering dat dit een volslagen onderschatting van het probleem is. Ze komen gewoon krom uit de fabriek. China dus!

En een krom chassis rijdt niet. Dit kan ik aantonen. Fabrikanten als Plafit en Scaleauto brengen chassis van metaal op de markt en die hameren in hun zeer beknopte bouwhandleiding maar op één ding en dat is recht! Zorg dat het bouwsel recht is! Zo vlak als een pannenkoek op een hete Tefalbodem! Welnu, voor de plestic varianten geldt precies hetzelfde. En nu blijkt dus dat Slot.It op de website een bewonderenswaardige knieval richting consument doet door dit probleem uit de taboesfeer te trekken en, nog beter, door er een oplossing voor aan te dragen.

Die avond zette ik de oven op 120 graden, terwijl mijn vrouw de piepers stond uit te kleden. Zij fronste lieftallig de geëpileerde wenkbrauwen omdat ze wat verwonderd was. Ik was toch degene die de salade zou maken? Ik lachte haar zo charmant mogelijk toe en keek daar een beetje geheimzinnig & samenzweerderig bij, wat altijd een geweldig effect heeft als de liefde nog in de lucht hangt. Godzijdank, waren de kinderen nergens te bekennen, zodat ik het effect volledig kon uitbuiten. Ze schudde haar blonde haar en ik zag haar denken: “Mannen!”

Nu had ik die middag de salade uit de oven al goed voorbereid. Het chassis van mijn favoriete Mosler zag met magneten mooi op een strakke vlakke metalen plaat geklemd en die legde ik in een vuurvaste ovenschotel. Juist toen de oven zijn werktemperatuur bereikte, kookte ook het water in de ketel dat ik in de schotel schonk. Het geheel plaatste voorzichtig in het midden van de oven die ik meteen uitdraaide. Ook het lampje! Het Italiaanse wonder voltrok zich nu in stilte en in diepe duisternis. Omdat onze oven lekker strak is ingebouwd en ook onze spouwmuur daarachter goed geïsoleerd is, koelt de oven maar heel langzaam af. En dat is precies de chemie die nodig is. Neem de tijd en doe het langzaam! Het lijkt wel seks op zaterdagochtend!

In de magnetron verbrandde ik een handvol walnoten, zodat de keuken begon te meuren als de notentent in Hoog Catharijne vlakbij de hoofdingang van Utrecht CS. “Oh,” zei mijn vrouw, “je maakt echt wel iets bijzonders van die salade!” Hierdoor aangemoedigd flikkerde ik ook nog een kant-en-klaar mosterdsausje in een steelpannetje dat ik lauwwarm bij de salade serveerde. Iedereen razend enthousiast over Barbapapa, le chef. Enfin, de volgende ochtend haalde ik terwijl iedereen nog sliep, de ovenschaal tevoorschijn. Ogenschijnlijk was er niks veranderd, maar toen ik het water had afgegoten en de magneten had losgepeuterd, kwam de aap uit de mouw. Het chassis van mijn Mosler lag als een dooie platgereden kat op een winterse zondagmorgen op de metalen plaat. Wat een enorm succes! Slot.It claimt nu dat de structuur van het chassis dusdanig veranderd is dat het chassis ook tijdens het gebruik vlak blijft. Heeft iets te maken met het opschudden van de moleculen door verhitting, waarna stabilisatie volgt (En dit is heel belangrijk!) door heel langzaam afkoelen. “Gottegot, wat een leuk weekend!”, zei mijn vrouw ’s avonds toen ik deze blog aan het schrijven was. “Fijn!”, zei ik, “dan doen we nog een keer salade uit de oven!”