Racekist-3

Hein Tunnissen

Racekist-3
In de loop der jaren heb ik ontdekt dat persoonlijke kwesties in een racekist bij elkaar kunnen komen. Neem bijvoorbeeld mijn afschuw voor graffiti. Afgezien van het amateuristische gepruts vind ik het ronduit lelijk. Natuurlijk kun je twisten over de schoonheid van architectuur, maar graffiti maakt het ontwerp in ieder geval niet beter. Zo ook met stickers. Veel racekisten worden door de eigenaars opgefleurd met stickers. De randjes laten los en worden vies, ze zitten net scheef of nog erger met een vouw erin of een platgeduwde blaas. Vreselijk! Die stickers moeten kennelijk een link leggen met de werkelijkheid van het circuit. Een grotere misvatting is nauwelijks denkbaar!
Maar omdat ik niet van die smeerlapperij houd, wil dat niet zeggen dat een ander niet zijn hele kist vol mag kliederen. Tant pis! Evenmin kan ik hier verordonneren (hoewel ik het wel graag zou doen!) dat er eens wat meer opgeruimd moet worden. Juist door die half openstaande bakjes en laatjes, kun je goed zien dat de hele meuk er in is gedonderd en dan ook nog vooral alles door elkaar. Onderdelen en gereedschap, brokstukken die goed voor de prullenbak zijn, alles ligt door en op elkaar. Niet erg inspirerend. In mijn verhalen die ik voor de bouwnijverheid schreef, hamerde ik altijd op netheid. Een nette bouwplaats spaart geld, verhoogt de kwaliteit, is veiliger en maakt ook dat het werk op tijd af komt. Geen speld tussen te krijgen en voor de slotracerij geldt exact hetzelfde. De eigenaar met een racekist vol meuk, wordt nooit een winnaar.
Ondertussen moet ik wel toegeven dat mijn tic om op te ruimen aan het ziekelijke grenst. Ik begin bijvoorbeeld altijd met het openzetten van de Kliko en als ik mijn schuur opruim, koppel ik om te beginnen mijn aanhanger achter de auto. Die neiging heb ik al sinds mijn jongste jaren. Toen riep mijn moeder soms vertwijfeld: ‘Ga vlug kijken, Hein ruimt de garage op!’ Weliswaar had zij gelijk met haar opvatting dat je niet alles hoeft weg te smijten om een opgeruimd huis te bezitten, maar zij gaf mij ook wel gelijk in mijn overtuiging dat heel veel zooi tegen beter weten in wordt bewaard. Voor ooit, voor je weet maar nooit; ‘t kan nog wel eens van pas komen.
In principe is daar niks op tegen, mits je het zo opruimt dat je weet waar je het kunt vinden als je het nodig heb. Ik had ooit een vriend die zei dat je alle verhuisdozen die je een jaar later nog niet had uitgepakt, rustig ongezien kon wegsmijten. In de loop der tijd heb ik ervaren dat dit inderdaad zo is. Kennelijk is het belang van de inhoud verdwenen, kennelijk is de waarde uiteindelijk toch wat minder groot dan gedacht tijdens het inpakken. Het zorgzame gedrag van vrouwen (die daarbij hormonaal gestuurd worden zodat zij niet helemaal toerekeningsvatbaar zijn) komt extreem tot uitdrukking bij het bewaren van kleding. Soms worden er speciale zakken gekocht waarmee de kleding vacuüm opgeborgen kan worden, zodat er veel ruimte overblijft voor nog meer vacuüm getrokken kleding. Iedere vrouw weet natuurlijk dat die kleding nooit meer uit dat graf komt, omdat haar figuur dat niet toestaat.
Zo is het ook met racekisten die soms meer op een vuilnisbak lijken dan op de goed geoliede winkel van Klaas Bos, waar je op elk gewenst moment het juiste onderdeel tevoorschijn kunt toveren. Zie de moderne garage waar de magazijnmeester voor iedere auto die voor een grote beurt binnenkomt precies de juiste onderdelen voor de monteur klaar zet. Dat die man geen uren gaat zoeken waar hij wat heeft opgeborgen, moge duidelijk zijn. Iedereen die vindt dat de slotcarracerij niks meer te maken heeft met een kinderlijk spelletje, zal zich wat volwassener moeten gedragen om de beoogde en nagestreefde professionaliteit te bereiken. Tenzij je natuurlijk liever een amateur met racekist bent.