Racekist

Hein Tunnissen

Racekist
Welbeschouwd is het praktisch onmogelijk een goede slotracer te zijn (of dat te willen worden) zonder in het bezit te zijn van een racekist, niet te verwarren met de vroeger bij jongens zo populaire zeepkist, die dan, zo wilde de traditie, des zondags na de kerkgang door een pijprokende vader in wit overhemd met mouwophouders en stropdas in elkaar werd gejast op basis van het oude onderstel van de kinderwagen. Nee, de racekist is een box die alle geheimen herbergt van de eigenaar, besloten in speciaal gereedschap en natuurlijk de automobielen zelf. Nu is er één probleem: is de kist eenmaal daar, dan gaat het verzamelen als vanzelf.
Kunnen de autootjes eerst nog ruimhartig opgeborgen worden volgens het systeem in iedere lade of bakje een auto, al snel slaat de flatneurose toe en moeten de autootjes op hun zijkant per lade worden gestapeld. Ook dat is grappig, want waar de automobilist in de 1:1-wereld bijna panisch is over krasjes en deukjes in de zijkant, zo laconiek zet de slotracer zijn auto’s gewoon op de portieren en wielkasten. Het schoonhouden van de banden ligt hieraan ten grondslag en wij, van Amazingslotcarracing te TE, zagen dit fenomeen voor het eerst op grote schaal en consequent doorgevoerd worden door Buurman & Buurman uit Delfzijl. Weer wat geleerd!
Een bepaald soort kist is erg populair onder slotracers en dat is de kist die je als een soort Berlijnse Muur tegenover je op tafel kunt zetten, waarbij je dan zelf het genoegen hebt achter een kast te zitten om de laden en bakjes naar believen te openen of te sluiten. Of om die halfopen te laten staan. Een raar fenomeen dat we terugzien bij hengelaars die altijd tijdens het gevis de klep van de kofferbak open laten staan. Mogelijk is het een soort bijgeloof en vergroot het de kans op winnen.
Zelf vond ik al vrij snel nadat ik door de ballotage van Amazingslotcarracing was gerold dat het tijd werd voor een kist. Niet gehinderd door enige kennis, rommelde ik wat door onze schuur en vond daar nog een aluminiumkoffer zoals die ooit door fotografen werd gebruikt om hun objectieven, paramenders en andere attributen in op te bergen. Maar toen ik nog eens goed keek zag ik dat het aluminium bestond uit hardboard met een pseudolaagje metaal, maar de hoeken waren versterkt zoals dat hoorde bij zo’n dure kist die ik overigens van mijn zwager Kees uit Castricum kreeg.
Ik stortte mij op één van de leukste projecten van de slotracerij: de inrichting van de kist. Om kort te gaan, het werd een enorm geknutsel en het leidde tot een fenomenale zoektocht naar passende assortimentsdozen en nog slimmere oplossingen voor het opbergen van de auto’s. De eerste klap was een daalder waard, want ik vond ook nog de wijnkist terug waarin de flessen Bourgogne hadden gezeten waarmee ik mijn vrouw definitief tot het krijgen van kinderen (2) heb verleid. Na wat gefiguurzaag stonden de eerste auto’s in hun garage, waarbij meteen opviel dat er geen sprake is van door de EU gestandaardiseerde afmetingen. Schaal één op circa tweeëndertig.
Op de club merkte ik wel dat mijn clubgenoten met toenemende nieuwsgierigheid in mijn kist probeerden te gluren, vooral omdat ik een apart, uitneembaar wit bakje had gemaakt waarin ik kon knutselen, zodat ik niet elke vijf, zes minuten als een halve randdebiel over de vloer hoefde te kruipen om dat gevallen schroefje terug te vinden. Daarbij kocht ik bij Action een hoofdledlamp op batterijtjes om mijn gepruts te verlichten, want de gezellige verlichting van onze Racebaanvertrekken heeft niet precies de allure van een tandartslamp, terwijl de precisie die wel vereist. Het was een goede hint, want een paar weken later stonden er vier fijne halogeenleeslampjes op tafel. Voor ieder lid één. Dat was precies op tijd want mijn kinderen hadden mijn hoofdledlamp al gejat (zij: geleend pap!), zodat ik op vrijdagavond vooral op de tast moest werken.
(Wordt vervolgd)