Liebe Gäste!

Hein Tunnissen

Liebe Gäste!

“Een hobby mag wat kosten!” Deze zin is geen constatering van een weldenkend mens, maar een uitspraak van een slimme vos die begrijpt dat zijn hobby eigenlijk te veel kost. En daar een excuus voor zoekt. Het kan mij niks schelen, maar ik zou de variant ‘mag wat tijd kosten’ eraan toe willen voegen. Een hobby mag wat tijd kosten. Veel vrouwen zullen dit beamen of hartgrondig met mij eens zijn. Hij, de man, kan wat hun betreft nooit genoeg tijd aan zijn hobby besteden. Hele weekenden weg, heerlijk! “Opzouten, sukkel!”

Maar zo bedoel ik het niet. Volgende week bijvoorbeeld, rijd ik met Marcus Aurelius en mogelijk ook met John Anonymus naar Best. Ooit een Brabants gat, maar tegenwoordig een best leuke plaats (vandaar de naam, natuurlijk) met een leuk verenigingsleven. Dat gaat in die contreien allemaal veel gemakkelijker dan bij ons, denk ik wel eens. Potje bier op tafel en meteen dikke mik! Richt je en passant een clubje op en het zou Brabant niet zijn als het dan niet meteen verschrikkelijk uit de hand gaat lopen. Ik spreek hier met ontzag over SRC Eindhoven dat vanaf donderdag 26 januari een internationale Slot.It Oxygen 6-uurs wedstrijd organiseert. En niet alleen dat: ze regelen ook nog het vervoer en logies voor de deelnemers. Maar het allermooiste is dat ze nog tot het laatste moment aan het buffelen waren om de baan op tijd klaar te krijgen. Een beetje zoals de Britten zo mooi zeggen: “As we speak!”

Om onze waardering te uiten gaat dus een forse delegatie van Amazingslotcarracing te TE naar Best, hetgeen neerkomt op zes uur heen en weer kachelen. Praten wij nog niet eens over die zes uur dat de wedstrijd duurt! Dit alles natuurlijk in goed overleg met onze vrouwen, die ons alles gunnen en ons zeker zullen missen. Maar zij begrijpen het wel. En anders ons wel! Enfin, dat de hobby met dit bezoekje wat tijd gaat kosten, is evident.

Een aardige bijkomstigheid is wel dat we tijd zat hebben om over onze hobby te praten, wat staande langs de track toch altijd een beetje hachelijk is, om dát woord nog maar eens in de goede context te gebruiken. Eén seconde van onoplettendheid en je mag aan Tineke gaan vragen waar zij stoffer en blik heeft opgeborgen. En dat wil je natuurlijk niet.

Nu zal de oplettende lezer zich onmiddellijk afvragen waarom ik, terecht de bekendste kankerpit van Nederland als het om Ninco gaat, vrijwillig naar Best rijd om daar naar een zesspoors Hobbelmaarlaan te bekijken in de vorm van Suzuka Circuit. Gelukkig bevind ik mij in goed gezelschap want ook Paul van den Hurk, de CEO van SRC Eindhoven, zit ernstig in zijn maag met dat opgerekte kinderspeelgoed. Zijn verklaring: onvermijdelijk wil je internationaal mee kunnen doen en dat is natuurlijk een stevig argument.  De leden van SRC Eindhoven rijden om de haverklap in het buitenland op Nincobanen met minder allure, hoewel dit mijn eigen invulling is. Wij kunnen er zelf trouwens ook wat van, want twee van onze leden rijden eigenlijk nooit meer thuis. Zij verkeren vrijwel ieder weekend in de Heimat, in de wereld van Carrera. In eerste instantie nog een beetje schuchter net over de grens bij Ter Apel, maar die tijd hebben ze gehad. Frankfurt am Main, München, Regensburg, Freiburg, Nürnberg en Hamburg liggen feitelijk allemaal op weekendafstand. Kost natuurlijk wel wat benzine, maar zij zien dat als training!

Lang voordat ik begon met slotracen, speelde ik aan de Maas. Mijn vader was in de uiterwaard geboren, dus zo gek was dat nog niet. Soms ging mijn opa ook mee, maar die wilde altijd vissen. Hij gooide dan zijn simmetje over de Maas naar de andere oever. Daar zat de meeste vis wist hij. De visser tegenover hem gooide zijn simmetje bij mijn opa voor de voeten omdat in zijn ogen daar de meeste vis zat. Het duurt niet lang meer of de Duitsers komen bij ons slotracen omdat wij in hun ogen veel mooiere racebanen hebben dan die Strecken van dat eeuwige Carrera. Ze moeten wel natuurlijk flink betalen voor die mooie banen van ons. Maar ze kunnen comfortabel overnachten in Hotel ‘Het Wapen van Tweede Exloërmond’ en ze kunnen ’s avonds ook nog lekker uit eten gaan bij Chinees-Indisch restaurant Tong Ah, waar ze om die reden een heerlijke vette haring serveren. Matjes, zeggen de Duitsers als ze maatjes bedoelen. Die Duitse belangstelling ist selbstverständlich sehr gut voor onze clubkas; dat weten die liebe Gäste natuurlijk. Ook dat ze nooit van ons kunnen winnen, maar dat vindt niemand erg. Een hobby mag wat kosten!