Amzingslotcaracing

Hein Tunnissen

Amzingslotcaracing

                                                        

Vroeger, toen ik nog knap en straatarm was, had ik een enorme bril op mijn fok vanwege bijziendheid. Die werd met het jaar erger, zodat ze ten lange leste in de kazerne van Breda zeiden: ‘Ga jij thuis maar lekker toepen!’ Het feit dat ik zonder bril betrekkelijk weinig zag, maakte dat ik mijzelf leerde kijken met mijn geheugen. Ik zoek nooit naar iets, maar ik scan mijn geheugen. Inmiddels zijn mijn ogen alweer zo’n 30 jaar geleden gelaserd, maar het trucje pas ik nog steeds toe. Ik heb mijn kinderen zelfs geleerd om nooit te zoeken, maar om op te ruimen en na te denken. Omdat het nogal luie donders zijn, pikten ze dit vrij gemakkelijk op.

Een vriendin die ik eens bezat, was wat harderleers. Zij maakte overal opruimstapeltjes, bij voorkeur op de trap “op weg naar boven”. Daardoor was ik menigmaal sneller beneden. Enfin, ooit heb ik op deze plek wat afgekankerd over de enorme zooi die slotcarracers in hun racekist maken. Nee, die kist is heilig en daar mag niemand aan komen. Het ligt echter andersom: het is namelijk de vraag of iemand er aan wil komen, aan die bende dus.

Enige tijd geleden was Marcus Aurelius jarig. We hebben die dag in gepaste feestelijkheid doorgebracht, de jarige alle ruimte geboden om ons te tracteren en hem die avond iedere wedstrijd laten winnen, zonder dat er meteen sprake was van opvallende matchfixing. Maar wat was nu het mooiste? Hij kreeg van zijn vrouw en ook een beetje van zijn kinderen (naar draagkracht) een gereedschapswagen in zwart-rood, zijnde de clubkleuren. De kar staat sindsdien naast onze racebaan, precies in de hoek waar ik ooit met een Audi R18 TDI het stucwerk verpletterde.

Onze CEO was me een slag voor, want terwijl ik onder het taart eten een beetje op mijn lip zat te bijten (“Let toch eens wat beter op je woorden, denk toch eens na voordat je wat opschrijft!”) deed hij mij uitgebreid verslag van de rampzalige rotzooi die zijn kinderen plus aanhang en de daar weer bijbehorende vriendenschare van zijn gereedschap maken. In de hele schuur (anderhalf voetbalveld, om de Randstad een idee te geven) geen hamer meer te vinden. Het woord hamer staat hier voor gereedschap überhaupt en als Marcus Aurelius dit woord bezigt, dan weet je dat er een stevige emotie opspeelt.

Ik mompelde tussendoor nog zoiets van was-nie-zo-bedoeld, maar het leek hem niet te deren, zodat ik daarna begon te denken dat mij mijn gekanker als breekijzer had gebruikt om die knetterdure gereedschapswagen bij zijn vrouw af te dwingen, want ik dan wel weer een grappige gedachte vond. Natuurlijk duurde het een paar weken voordat alles in de laden en laadjes een definitief plekje had gekregen en het bleek ook om de drommel niet mee te vallen de gerepareerde slotcars boven op het parkeerdek van de kar net zó kunstzinnig uit te stallen als de dealer dat voor de etalageruit van de showroom doet. Mooi rijtje occasies en oldtimers, het valt nog niet mee!

Soms zitten we wel eens naar het geheel te kijken en dan mijmeren we wat over andere slotcarclubs, waarbij natuurlijk de vraag of zij ook zo’n mooie & goed gevulde gereedschapswagen bezitten pregnant is. Wij denken van niet, maar zekerheid heb je natuurlijk nooit in zo’n dorp dat is dichtgeplakt met kranten. Wat overigens niet wil zeggen dat wij niet over grenzen kijken. Zo kon het gebeuren dat Joshua zijn geliefde uitnodigde om een dagje door te brengen in het kinderpretpark Walibi. Kennelijk bij wijze van oefening voor het geval dat. Verstandig! Maar mogelijk kwam de uitnodiging voor de verre reis ook van de andere kant en moet dan dus opgevat worden als een duidelijke hint. Hoe dan ook, zo lang er geen kleine jongetjes zijn, is het één of het ander niet echt belangrijk voor onze club. Wel dat zij terugkwamen en het was toen al ruim na zessen. Wat brachten zij mee? Een zwart bordje, uitgevoerd als een kentekenplaat met ingestanste letters in rood: Amazingslotcarracing. Exact passend op één van de bredere laden van de gereedschapswagen. Alsof het er voor gemaakt was! En de rode kleur van het één, is precies de rode kleur van het ander.

Helemaal mooi werd het toen onze held verhaalde dat dit eigenlijk al het tweede bordje was, want het eerste was een beetje misgegaan. Ze bleken daar in Outback Walibi nog niet zo goed te kunnen spellen, althans er werden zomaar fouten gemaakt in de beroemde naam van onze vriendenclub: Amzingslotcaracing.

“Afdeling PR, snotverdrie, in de benen!”