Racepace

Hein Tunnissen

Racepace
Alleen als je het ooit hebt meegemaakt, ken je de betekenis van het begrip. Grappig is dat het iets is waarmee zelfs Google nauwelijks uit de voeten kan. Tachtigduizend hits, maar nergens een adequate omschrijving of vertaling. Ik las ‘racesnelheid’ en dat is wel heel erg minimalistisch vertaald. Wel begrijpelijk want het begrip schuurt tegen het onderbewuste aan en een coureur die in zijn nopjes is met zijn racepace op een bepaalde dag, kan er evenmin de vinger opleggen waarom het op dat moment zo subliem gaat. Alles klopt! En dan bedoel ik ook werkelijk alles!
Vermoedelijk is het een toevalstreffer die je een heel eind kunt sturen door kunst en kunde, maar is er ook wat geluk nodig om een echte racepace te beleven. Het overkwam mij onlangs. Halverwege de avond vloog ik plotsklaps over de baan en alles ging super. Alsof uitvliegers niet bestonden. Achter mij en dankzij de racepace niet veel later vóór mij, vlogen mijn collega’s om het hardst uit de bochten, ook op plaatsen waar normaal gesproken niemand de vangrail opzoekt. Vriend Erik vloog zo ter hoogte van de kortste tunnel ter wereld bijna over de rand van de baan en de razendsnelle oranje Ford Lotus, fabricaat Fleischmann en opgetuned*) te Vledderveen (NL) bleef maar net met een achterwiel aan de vangrail hangen alvorens met een klap de diepte in te storten. In de verte wapperde de Zwitserse vlag in stilte en dat zegt wel wat over de diepte van de kloof waarin onze coureur dreigde te kukelen. Terwijl iedereen nog stil was van de schrik, reed ik onverdroten verder en ik zag in het voorbijgaan nog net kans om het lullige Vettel-vingertje op te steken waarvan ook nog nooit iemand begreep wat hij met dat gebaar bedoelt. Het viel mij op dat het ongeval mij niet raakte en dat mijn racepace bleef zoals die was.
Daarna had ik eigenlijk alleen maar met Fokko te maken die helemaal in love is met de 24-klasse en die er een heidens genoegen in schept  om met zijn metalen onderstel plesticrijders zoals ik in het bochtje behendig uit de baan de tikken. Tikje gas op het juiste moment en het zwiepertje legt de Mosler gegarandeerd naast de slotbaan. Maar mijn racepace was zo goed dat ik het moment niet afwachtte en gewoon koelbloedig gas terugnam om hem vervolgens op het rechte eind vrolijk voorbij te spuiten. Markus die het tafereeltje vanwege een gekwetst oog vanuit de coffeecorner gadesloeg, riep dan opgewekt: “Nu op drie rondjes!”
Ik moest er wel een beetje om lachen, want ik had helemaal niet de bedoeling om iedereen de oren te wassen. Eigenlijk was ik de hele avond met verschillende auto’s aan het prutsen omdat ik, net teruggekomen van vakantie, nogal wat herstelwerkzaamheden had laten liggen. Die varieerden van een loslopende schuimband tot een stroef draaiende achteras door aangekoekt vuil in combinatie met opgedroogde cardanolie. Maar omdat ik ook wel even lekker wilde scheuren nam ik dus mijn oude Mosler uit de kist en zette hem plompverloren op de baan.
Toen klopte alles. Tussen mijn oren, de grip, de baan, de afstelling van de auto en de afstelling van mijn Slot-It regelaar. Gek genoeg wist ik het meteen: dit is mijn moment. Ik kon doen wat ik wilde. Soepel passeren zonder de daaropvolgende bocht (onvermijdelijk) er zelf uit te knallen. Welnee! Beheerst remmen en daarop weer voluit accelererend verder rijden. Eerlijk, je waant jezelf een held. Je hebt goud in je handen, je denkt dat je alles kunt. Dat je de oceaan kunt besturen, de maan kunt dirigeren of zelfs alles tegen je vrouw kunt zeggen zonder dat ze je om de oren slaat.
Racepace leidt tot euforie. Amazing! Iedereen gegund, dat zeg ik er meteen bij. De fine fleur van de slotbaanracerij; je moet het meegemaakt hebben om het begrip te kunnen doorgronden. Op zo’n avond mag je naast je schoenen staat en zelfs allerlei onzin uitkramen.
*) Uitdrukking van Raymond Senna te Ees