Ik vertrek!

Hein Tunnissen

Ik vertrek!
Mijn vrouw die veel, zo niet alles in ons huis te zeggen heeft, opperde laatst het plan om na mijn pensioen in Spanje te gaan wonen. Het had net weer een paar dagen heftig gestormd en geregend rond ons huis ten gevolge van die vermaledijde Hondsrug, zodat ik het door haar opgeworpen balletje wel kon billijken. Er was ook werkelijk geen zak aan om naar buiten te gaan, nog afgezien van het feit dat je zeiknat werd. Toen zij haar opmerking richting de stoelen en banken plaatste, kwam ik net terug van onze warme zolder waar ik een paar slotcars had geprepareerd voor de aanstaande clubsessie van Amazingslotcarracing, want ik ben de mening toegedaan dat je ook wat voor je hobby over moet hebben.
Omdat ik mijn werk en voorbereidingen voor NSR succesvol had afgerond, had ik wel even tijd om naar haar te luisteren en desgewenst hardop met haar mee te denken. Ze vond ons aanstaande vertrek eigenlijk al geen discussiepunt meer; het was meer de vraag wat ik zou doen als zij dagen achtereen in de zon zou liggen. Goed punt, van haar! Maar omdat ik net was teruggekeerd van Circuit Zolder, wist ik meteen de oplossing: ik bouw tegen de achtergrond van de blauwpaarse contouren van de Sierra Nevada een buitenbaan voor mijn Slotracehobby waarop ik naar hartenlust kan racen zonder dat ik om de haverklap wordt gehinderd door een kind met alweer een lekke band of zoiets.
Ik zag het meteen helemaal zitten. Lekker autootjes repareren in de schaduw op de veranda, glas Ricard erbij en buiten onder de sinaasappelboom een machtige mooie houten baan in onze grote tuin waar gelukkig toch niks wil groeien anders dan wat grote rotsen, zodat je ook geen tijd hoeft te verdoen met onzinnig geschoffel en gehark.
Zegt mijn vrouw, die soms nog scherpzinniger is dan ik, onverwacht: “Je zou die baan ook kunnen bouwen op de nieuwe veranda van Markus en Tineke zodat jullie met de club ook een beetje in de buitenlucht kunnen racen, want die veranda is toch veel te groot om avond na avond met zijn tweetjes te zitten. En verdomd, daar had ze wel een punt. Mynouk (van de taarten) en haar broer Mike (7,2 seconden staande start) staan al regelmatig klaar op de rand van het ouderlijk nest om uit te vliegen en wat dan? De veranda in kwestie is zo groot als een gemiddelde etage in de Amsterdamse Pijp (of iets groter) en je kunt er vergif op in nemen dat Markus met de oude binnenbaan binnen handbereik niet avond na avond met Tineke op die immense houten vlonder gaat zitten knietje vrijen. Allicht niet.
Het plan is er dus. Dan kan de rest niet lang op zich laten wachten: Amazingslotcarracing Outdoor en daarmee zijn we in Nederland dan absoluut uniek. U werpt nu tegen dat dit zielig is voor Tineke? Welnee, ze hebben namelijk ook nog een hele grote witte pagodetent met een immens loungebankstel dat wordt bewaakt door geglazuurde hardstenen leeuwen (oid) waar zij zomaar kan gaan zitten zonder dat zij gestoord wordt als zij van ons gestoord wordt.
En als de directie van Amazingslotcarracing.nl deze blog toevallig niet leest, dan zal ik dit geweldige plannetje van mijn vrouw eens zachtjes op hun vergadertafel kieperen. Wat dachten jullie van dit geweldige idee? Helaas voor mijn vrouw natuurlijk als dit doorgaat, want dan ga ik niet mee naar Spanje. Tja, het leven is kiezen! Maar ik zal haar wel missen natuurlijk, na al die jaren van huwelijksgeluk. Misschien kan ik het goedmaken door te zeggen dat ik dan onze kinderen een beetje in het oog zal houden. Het lijkt mij een mooie toezegging die heel bruikbaar is voor meerdere leden van de slotcarracebranche, want je kunt pas echt racen als je vrouw achter je staat.
Sterker nog: anders is het snel afgelopen met die kleine macho-autootjes!