Baan

Hein Tunnissen

Baan

Zoals een bedrijf altijd minstens één oog op de toekomst moet richten met innovatie in het achterhoofd, zo moet ook een club als Amazingslotcarracing zichzelf voortdurend vernieuwen en verbeteren. Het is bij wijze van spreken voortdurend een punt op de agenda. Daarom is besloten om onze baan ingrijpend te vernieuwen. Niet eerder natuurlijk voordat wij een gedegen Plan van Aanpak (PvA) hebben opgesteld.

Je mist zoiets wel eens bij andere clubs. Bijvoorbeeld nadat iemand heeft geopperd om ergens een bochtje wat te verleggen. Als je daar maar vaak genoeg over piept, breekt vanzelf het moment aan waarop iemand zegt: “Ik hoor voortdurend geluiden over aanpassingen van de baan: gebeurt dat nog ooit?” Een soort self fulfilling prophecy.

Ik ken dit systeem uit Den Haag. Daar dropte iemand ooit de term “Light Rail’ en een jaar later droomde ieder Tweede Kamerlid van een land dat bezaaid was met Light Rail, zonder überhaupt enig idee te hebben wat dit voor een mal spoorbaantje was. Hetzelfde hebben we nu met burenhulp. Je moet toch wel ambtenaar zijn om te denken dat ‘de buren’ twaalf keer per dag staan te springen om de incontinente buurman in een schone broek te helpen. Nederlanders hebben eigenlijk niks met hun buren, zegt spuit elf SCP.

Ik ook niet. Mijn beste buren wonen in Tweede Exloërmond en dat is een knap eind van Musselkanaal vandaan. Ik bedoel: iemand die in Oud-Zuid woont gaat toch ook niet even op de fiets naar West om en zorgzame helpende hand toe te steken? Onnozelheid troef dus in Den Haag. Een Plan van Aanpak werkt beter en daar moet je dan ook niet al te veel over vergaderen. Wat gaan wij dus doen? Onze baan aanpassen voor de controllers (regelaars, knijpertjes) van anderen en/of nieuwe leden. Dat is echt een pijnpuntje bij onze club, want komt er een nieuw lid binnen dan kijken wij schielijk of hij in zijn racekoffer wellicht ook zo’n keidure regelaar heeft verstopt. En het is natuurlijk een kwestie van afwachten, maar tien tegen één dat die keidure regelaar het op onze baan niet doet. Dat is pijnlijk en gruwelijk frustrerend om het diplomatiek uit te drukken.

Wat is namelijk de kwestie? De Gast moet namelijk met één van onze goedgeoliede Parma’s aan de slag en die doen het nooit zoals hij of zij verwacht. Eerste bocht is dan ook een uitvliegertje. De tweede ook, en ditto de derde en bij de vierde bocht is de schade zelfs al duidelijk waarneembaar. Boven het hoofd van de Gast begint zich een klein donderwolkje af te tekenen en dat laat zich niet verjagen met een kopje koffie met taart. Daar komt nog bij, en dat is nog veel pijnlijker, dat de vaste leden al grappend of pratend over vrouwen de Gast op de ene ronde achterstand na de andere trakteren. “Leuk dat je er bent, gast!”

De eerste keer dat wij dit zo ervoeren, was toen we twee jonge gasten uit Delfzijl onwennig in de pits rond hadden lopen. Omdat Noorderlingen altijd een beetje bang zijn niet voor vol aangezien te worden, hadden zij beide ontzettend dure regelaars meegenomen, met nog eens aparte trafo’s en voorschakelapparatuur, hele dikke siliconenkabels en XLR-aansluitingen. Een daarmee ging het meteen al mis want wij boeren uit Drenthe gespen ons nog vast met banaanstekkers. Helemaal uit de tijd, maar het is toch minder gek dan misschien gedacht, want wij pikken de kleurenblinde coureurs er wel zo uit. Die halen zwart, geel en rood door elkaar. Precies zoals wij deden toen we de baan aanlegden. Beetje dom!