Super toch?

Hein Tunnissen

Super toch?

Dat het hier is dichtgeplakt met kranten weet u nu onderhand wel. Dat dit de meest achterlijke streek van Nederland is, wist u ook. Dat een binnensmonds gemompeld ‘ja’ of ‘nee’ hier zelfs op de middelbare scholen doorgaat voor een verbazingwekkende volzin, had u zelf ook al bedacht. Maar dat hier in het buitengebied de komende maanden glasvezel voor supersnel internet wordt aangelegd, dat wist u niet. Nu wel en u bent op slag van zessen stik jaloers!

De wet van de remmende voorsprong heeft Muska bereikt en dankzij heel veel geld van Europa, de Provincie, de Centrale overheid en de dapperheid van vijftig procent van de bewoners (eis om tot aanleg over te gaan) krijgen wij glasvezel tot in de meterkast. Wat betekent dit voor Circuit Deux Chevaux, u weet wel dat leuke analoog-digitale slotcarracebaantje in de voormalige paardenstal van die twee mooie zwarte Friezen? Dit: wij kunnen meerdere camera’s boven de baan hangen en die beelden rechtstreeks topspeed wereldkundig maken. The sky is the limit en wij kunnen dus per milliseconde tering veel gigabits streamen. Wie had dat gedacht: in het achterlijke Musselkanaal wordt de toon gezet voor ultramodern slotracen.

Dat betekent concreet dat mijn vriend John Kovalevski in Boston, USA, niet alleen onze wedstrijden kan volgen, maar straks ook kan inloggen met zijn aan zijn pc gekoppelde controller om hiero in Muska een wedstrijdje te rijden. Vanuit Boston USA dus! Ik zelf zit inmiddels in een klein team (denktank!) om te brainstormen over het probleem van het om de beurt marshallen of zelfs maar het terugzetten van de eigen auto bij afwezigheid na een uitvlieger. Maar ik ben ervan overtuigd dat dit uiteindelijk moet lukken met bijvoorbeeld Einsteins E=MC². Persoonlijk heb ik ook hoge verwachtingen van de inbreng van de gepensioneerde F1-coureur Felipe Massa, die sinds zijn crash in Hongarije als geen ander weet wat de impact is van door de lucht vliegende massa. En daar komt het in die relativiteitstheorie feitelijk toch op neer.

Aardige voetnoot binnen dit verhaal is dat mijn kinderen, die slotcarracen af doen als de meest verachtelijke vorm van elektriciteitsverspilling ooit, enige belangstelling beginnen te krijgen voor deze nieuwe ontwikkeling en zelfs al een beetje besmuikt beginnen te lachen als ik zeg dat ik zonder problemen wel zes banen kan laten draaien, mits zij maar eens bereid zijn het licht achter hun kont uit te doen! Hoe dan ook: het zal niet lang meer duren of er gaat op een Nederlands Technasium binnen het vak Onderzoek & Ontwikkeling een onderzoeksprojectje draaien naar virtueel slotcarracen met de snelheid van het licht. Minstens. Want het kan natuurlijk niet zo zijn dat door een wat trage glasvezelkabelverbinding het slotcarretje van John al uit de baan ligt, terwijl hij kijkend op zijn scherm in de USA nog van niks weet! Dat probleem moeten die wizzkids van mij maar eens zien op te lossen.

Ik kwam op dit geniale idee, toen ik een filmpje wilde maken van de verrichtingen van mijn Circuit24 Ferrari’s op hun eigen circuitje dat ik ter vergroting van de nostalgie in de woonkamer had uitgelegd. Helaas hebben wij geen tapijt dan wel vaste vloerbedekking met broodkruimels en teennagelrestanten. Desondanks denk ik dat het een realistisch zestigerjarenbeeld opleverde.  Nu de kern: ik scheurde mijn autootje over de baan terwijl ik met de linkerhand mijn smartphone vasthield en met de rechter de oude duimenknijper via het scherm controleerde. Wat was de schok? Dit virtuele rijden avant la lettre was echt doodsimpel. Ik stuurde de rode tweezitter (TR60) met racenummer 8 zonder enige moeite in het rond. Dat had ik niet verwacht. Om te beginnen natuurlijk vanwege het door wijven in standgehouden lulverhaal dat mannen geen twee dingen tegelijk kunnen doen, maar anderzijds ook omdat ik niet verwachtte dat mijn scherm voldoende dieptescherpte zou bieden om bijvoorbeeld tijdig te remmen voor een bocht. De conclusie was dat het rijden via een scherm net zo eenvoudig (lees: moeilijk) is als de live ervaring.

Omdat het zo goed ging, werd mijn filmpje natuurlijk veel te lang om te posten via Facebook. Nu had ik het er wel door kunnen drukken, maar dan zou ik daarmee die hele site wereldwijd ontwricht hebben en dat wilde ik dus niet. Alles in de geest van het echte slotcarracen, humoristisch, milieubewust, sportief, betrokken en dus vol overgave.

Gisteravond heb ik de afstand wat vergroot. Ik schat de afstand tussen mijn racebaan Deux Chevaux en mijn kantoor op iets meer dan zevenendertig meter (vgl. eerste vlucht Orville Wright). Op mijn hoofdbeeldscherm kan ik nu met mijn muis racen, terwijl ik gelijktijdig op het tweede beeldscherm deze blog tik! Super toch?, om die wijventerm nog maar eens te gebruiken!