Couresse

Hein Tunnissen

Couresse
Het kan natuurlijk, maar erg waarschijnlijk is het niet. Vrouwen die zich diepgaand bezighouden met slotcarracen. Tenminste, ik heb het nog nooit meegemaakt. Ik heb het wel altijd een raar dingetje gevonden van die feministische beweging, omdat mannen wel altijd verplicht aan het borduren moesten vanwege het gelijk zijn, maar dat hullie nou nooit eens in het kader van die emancipatie zelf de zomerbanden moesten wisselen in november of december.  Zo gezien kun je dan niet eens een behoorlijke slotcarracer worden, want onze sport ligt immer in het verlengde van de bandenwisselarij. Het staat mij daarom ook vrij te zeggen dat vrouwen gewoon niet kunnen rijden en al helemaal niet met een slotcar. Bij ons op de club zie je het wel eens een enkele keer gebeuren, maar zet twee vrouwen bij elkaar en alles draait om lingerie, de weegschaal, de kapper, schoenen (heel veel schoenen), Kruidvat, Action en wat er die avond op TV komt.
Bij mannen is dat precies andersom. Zet één man tussen een groep vrouwen en hij weet niet eens meer dat er slotcars bestaan. Zet twee mannen tussen een groep vrouwen en ze beginnen samen gezellig over slotcars te discussiëren, terwijl het groepje vrouwen er kip-zonder-kop tussendoor kleppert over lingerie, de weegschaal, de kapper, schoenen (heel veel schoenen), Kruidvat, Action en wat er die avond op TV komt. Opvallend toch?
Hoe dan ook, het zette mij op het verkeerde been toen ik in gesprek raakte met Bianca over een NSR Mosler die zij op MP te koop aanbood. Mijn vragen werden door haar zo ontzettend to the point beantwoord dat ik dacht: ‘Nu zullen we het hebben! Het staat te gebeuren! Ik ga een auto kopen van een vrouw, die misschien van die slotcarracerij nog wel meer weet dan ik! Wie had dat gedacht?’ Ze ondertekende helaas met ‘Teun’ en dat was wel een enorme ontgoocheling.
Want zo zijn vrouwen wel een beetje; ze nemen mannen graag bij de neus! Ik herinner me zo uit mijn verslaggeversjaren dat er wat moest gebeuren aan Geraldine Visser. De sportredactie had er geen zin in (later wordt duidelijk waarom) en dus kwam die stoeipoes op mijn bord terecht. Ik googelde avant la lettre wat door ons papieren krantenarchief en werd geen slag wijzer van deze lange, slanke, blonde, uiterst knappe (!) autocouresse van Nederland. Peter Post bellen? Die wist altijd alles, behalve als het over auto’s ging.  Jan Lammers vragen? Maar die stond nog in de box, bij wijze van spreken!  Dus ik belde Luuk, onze fotograaf en wandelend Privé-archief. “Luuks, maak als de donder een foto van Geraldine!’ En hij was al weg in zijn Ford Capri zes cilinder! Maar zoals met alle leuke verhaaltjes liep het ook deze keer voor Luuks helemaal verkeerd af. Mevrouw Visser woonde namelijk in de zogenaamde hunkerbunker te A. en zij bezat een klerenkast van een hond die zonder enige moeite recht in de navel van Luuks kon kijken en daarbij steeds zijn muil ver open liet hangen.
Moet jij die interviewen? Ik zou maar uitkijken, want één verkeerde beweging en het is met je gebeurd! Maar dat was ik helemaal niet van plan. Terwijl ik naar haar foto staarde (Foto: Luuk Gosewehr) belde ik met de hunkerbunker en tikte daarna een fotobijschriftje van een paar regels. Exit mevrouw Visser met haar VW GTI. Ze kon wel rijden en vermoedelijk beter dan alle andere vrouwen te A, maar het was geen kampioene uiteindelijk.
Wel jammer natuurlijk, want gelet op de prestaties van alle andere Nederlandse vrouwen achter het stuur, had Geraldine alles in zich om de Max Verstappen van de slotcarracerij te worden. En ik durf er wat om te verwedden dat je dan, in navolging van haar racekunsten, heel wat meer vrouwen zou zien die graag eens een avond met zo’n trekkertje zouden willen gaan pielen. Dat dit niet gebeurt (er is dus wel een knappe dame nodig om vrouwen de overstap te laten maken) zit ‘m in de mannen, die zich altijd een beetje angstig gaan gedragen. Ze zijn dan bijvoorbeeld een beetje bang dat hun vrouw meteen die peperdure regelaar sloopt, door er per ongeluk op te gaan zitten. Of dat zij, met de auto op de baan, vol gas geeft onderwijl haar leesbril zoekend om de schaalverdeling voor de reminstelling te kunnen lezen. Doffe klap, auto slaat full speed tegen de muur te pletter en dan klinkt het: ‘Deed ik dat?’ Omdat je ten overstaan van je vrienden niet je huwelijk gaat afbreken, slof je mismoedig & eenzaam naar de hoek om de brokken op te rapen.
Het is natuurlijk maar een autootje en niet eens een echte. Maar ik geloof dat het verstandig is om de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen in het clublokaal in stand te houden door hardop en regelmatig te zeggen: “Nee, dat kun jij dus niet. Want jij namelijk kunt niet één ding tegelijk doen. Zoals wij!”