Oxigen

Hein Tunnissen

Oxigen
Het is bekend: de afstand tussen Amsterdam en Tweede Exloërmond is vele malen groter dan de omgekeerde weg tussen TE en Amsterdam. Handig gebruikmakend van deze vreemde natuurkundige wet, hebben mijn vrouw en ik al veel kennissen (waar wij al lang straal op uitgekeken waren) van ons afgeschud. Zijn wij bijvoorbeeld na een avondje stappen in de hoofdstad weer ter hoogte van Zwolle, dan zegt mijn vrouw steevast: “Zo, we zijn weer bijna thuis!”, terwijl we dan -mind you- nog exact 100 kilometer hebben te gaan. Dat deel van de reis gebruiken we ook steevast om lekker bij te praten. Met nog een enkele godvergeten sukkel op de weg zet ik de CC op 150 met, eerlijk is eerlijk,  enkele kilometers correctie wegens de van staatswege ingecalculeerde meetfout. Auto blijft als een slotcar tussen de lijntjes en we kunnen dus tot Holsloot ontspannen wat praten. We zijn zelfs wel eens achterin gaan zitten.
Die rust ervaar ik allerminst als ik aan de racetafel sta met bijvoorbeeld alleen Marcus Aurelius. Laatst hadden we de hele avond die wereldbaan voor ons alleen en dan blijkt eigenlijk meteen dat je automatisch grenzen op gaat zoeken. Uitvliegers kunnen niet uitblijven en je loopt je dus helemaal suf naar de andere kant van de zaal om in de uiterste hoek je bolide met een vermanend woord weer in de gleuf te zetten. De afstand naar de auto toe is langer dan de weg terug naar je controller. Ook zo gek! Omdat we die avond, behalve dat we weer als vanouds op een ernstige wijvenmanier tegen elkaar aan zaten te lullen over niks, nergens en nog erger, wat jolig waren, trokken we alles uit de kist om te proberen. Hé, laat ik die nog eens testen! Ik hoorde mezelf zeggen: “Oei, die heeft wel wat roest op de remschijven!”, wat natuurlijk groteske onzin is want keramische schijven roesten natuurlijk van zijn-lang-zal-zijn-levensdagen niet!
Jolig dus! Zin an! Nu weet ik niet zeker meer of ik het ook daadwerkelijk heb gezegd of dat ik het slechts hardop dacht, maar ik reed veel later die nacht naar huis met de spijkerharde beslissing in de kop dat ik niet naar Carrera wilde overstappen, maar wel een draadloze controller wilde hebben. Marcus aan deze zijde van de baan, ik aan gene zijde. Wat een intelligente oplossing voor een topbaan als de onze. Want je kunt er lacherig overdoen, maar als je een bolide hebt met een probleem, loop je toch al gauw 5 kilometer op zo’n avond om die machine weer op te pakken.  Hoe ik dat weet? Mijn horloge heeft een stand Pedo (Neen! Fout!) en kan dus stappen tellen en nadien converteren naar meters en zelfs kilometers. Een hele rare gadget dus, die dankzij mijn slotracersleven een hele praktische blijkt te zijn.
Ik race met een haardroger van Slot.it, de SCP1.1. die dankzij het digitale systeem van Slot.it dat zij O2 (Oxigen) hebben genoemd, goed valt op te waarderen. Het is Italiaans en daarom moet je zelf wel een beetje het wiel uitvinden, want van communicatie hebben die Italianen nog nooit gehoord. Manuals zijn steevast rommelig om niet te zeggen chaotisch, doorspekt met fouten, langdradig, verwarrend en niet zelden achterhaald, zodat je feitelijk niet zonder SlotForum International kunt voor de updates en aanvullingen. Beetje taai moet je wel zijn. Enfin, het kostte mij met wat geluk niet zoveel moeite om toch vast te stellen dat ik van mijn haardroger met een paar simpele ingrepen een benijdenswaardige draadloze controller kan maken. Radiografisch op de 2,4 Ghz-band! De originele cartridge (analoog, high current) gaat in de ontvanger (165.789 lire) en op de plaats van die cartridge komt een nieuwe cartridge (192.672 lire) die radiografisch contact zoekt met die ontvanger bij het aanklikpunt van de racebaan. Draadje weg! Hoe praktisch en hoezeer van deze tijd! Want het is natuurlijk te gek voor woorden dat wij als moderne slotcarracers nog steeds aan een draadje zitten alsof wij een oude Diamator 1500 van Agfa voor de bezichtiging van de vakantiedia’s  staan te bedienen. Volkomen uit de tijd!
Nu moet ik na mijn traditionele gekanker op die altijd te onpas claxonnerende Italianen wel ruiterlijk bekennen dat dit digitale Slot.It-systeem bijna geniaal is omdat het overal op aansluit en net zo goed werkt op digitale als op analoge banen en dat in verschillende stadia van genialiteit. Het doet vreselijk pijn om zoiets op papier te zetten, maar het is nu eenmaal zo. Het is gewoon ruimtevaart, rondje rond Mars en dan weer kinderlijk eenvoudig landen naast de Arena. En het meest bijzondere is dat het zo vreselijk mooi werkt dat het net is of je je bolide aan een touwtje hebt.

Meraviglioso!, om met Google Translate te spreken.