Décapotable

Hein Tunnissen

Décapotable
Ik zou liegen als ik zou beweren dat ik het merk ken: Minialuxe. Werkelijk nog nooit van gehoord. In het licht debiele dorp waar ik ben geboren, aan de rand van de Peel, kenden we alleen Dinky Toy waarmee je letterlijk werd doodgegooid. Heilige Communie? Doe ‘m maar een Dinky Toy cadeau en dan zat je weer de godganselijke zondagmiddag broem-broem te doen. Geen wonder dus dat die Brabantse jongens vanaf hun negende hele weekenden in het café doorbrachten.
Op een avond dartelde ik wat rond over Marktplaats. Ik doe dat omdat ik journalist ben en dus weet dat trends zich daar manifesteren. Of je bespeurt juist het tegendeel: een bepaald ding valt nog niet aan de straatstenen te slijten. Om wat ordening in die onwaarschijnlijke zooi te brengen (Wat zitten die mannen op leeftijd eigenlijk voortdurend in het hoofdstuk ‘Kinderen en baby’s’ te snuffelen? Weird!) schakel ik de zoekfunctie in met logische sleutels als Peugeot, Ferrari, Jaguar, Renault of Porsche. Een enkele keer zelfs Ford, maar dan krijg je meteen die hele meuk van Fleischmann over je heen dus dat werkt ook niet echt.
Ditmaal tikte ik bij gebrek aan inspiratie ‘Citroën’ in en het was meteen Bingo! Ik keek verbijsterd naar een Citroën DS 19 Décapotable en even later bleken er behalve die prachtige rode auto ook nog een blauwe en een gele DS in de aanbieding te zijn. Alle drie zonder kap, maar dat had u natuurlijk al begrepen, de Franse vertaling van Cabrio ofwel ‘de kap die je kunt demonteren’. Mijn vader versleet een stuk of zes Déessen, maar hij kocht nimmer een Décapotable. Het grappige van deze keuze is dat mijn moeder meteen na de lancering in 1955 zei: “Dat wordt onze volgende auto!” Mijn vader hield zielsveel van haar en dacht, “Ok, dan gaan we maar in een strijkijzer rijden!” Pas veel later leerde hij de benaming Snoek, waar hij vreselijk om moest lachen want hij was toen al zo verknocht aan zijn tweede Godin dat hij zich niks stommers kon voorstellen.
Mijn broer en ik hadden ook allebei een rode DS van Dinky Toy, waarbij ik in het midden wil laten of het een verjaardagscadeautje was of een geschenk dat meer paste bij de Eerste Heilige Communie. Feit is wel dat wij beide later echte Citroën-adepten werden en – zo vader, zo zoon – ook nog enige tijd in een DS zoefden. Tegen de tijd dat de halve Amsterdamse grachtengordel zo’n voiture wenste, was voor ons de lol er wel af.
De Décapotable brengt je in shock. Ineens is het een tweezitter die druipt van romantiek, op het sensuele af. Het waren zeldzame verschijningen en ik weet dat ik me een keer verschrikkelijk heb moeten bedwingen om niet spoorslags naar de Postbank te rennen voor een Persoonlijke Lening, want er stond een onwaarschijnlijk gaaf exemplaar in Wassenaar te koop in de nog veel onwaarschijnlijkere kleur Grachtengroen. Het was toen dat ik begreep dat er mensen zijn die hun auto slechts willen bezitten om hem te poetsen.
Die schok voelde ik weer toen ik op Marktplaats naar de foto’s van aanbieder Scuderia Alberto keek. Handmade stond erbij. Niet veel later kreeg ik per email antwoord op mijn vragen. Hij schreef:
Beste Hein, deze Citroëns zijn door mijzelf gebouwd van een serie oude 1:32 Minialuxe-modellen  uit Frankrijk, de body bewerkt voor een cabrio-versie, mallen gemaakt voor de voorruit en chroomlijst etc. Ze rijden, maar ik moet  ze wel een ‘afleverbeurt ‘geven, smeren etc. Auto's hebben aluminium velgen en een aandrijfas in tunnelbak. De  DS19 Break  van Racing Team Holland, schaal 1:32 is inmiddels naar Madrid verkocht, evenals nog 3 andere Citroën-modellen. In de collectie  zijn nog meer Citroën-modellen, maar dat zou ik per mail moeten laten zien.
Het Brabantse worstenbroodje staat op de Nationale Erfgoedlijst, wat ik ongelooflijk stupide vind. Waarom de Asperge niet, Haagse Bluf, Stroopwafels, Kantkoek, Kniepertjes (niet te vreten koeken uit Grunn) of Opperdoezers? Nee, dan moet deze vorm van Slotcarliefde eerder een plaatsje krijgen. En terecht, want de Fransen hebben de DS altijd een beetje links laten liggen als het om onthoofden ging. Er waren slechts enkele fabrieksversies (Cabriolet Usine, atelier Chapron). De meeste Décapotables kwamen uit andere hoeken en gaten van de wereld. Knap natuurlijk, maar dat kunstje flikken op slotcarschaal is ongekend geniaal. Grappig is dat de motor inderdaad voorin ligt, maar dat de achterwielen worden aangedreven. Uit diep respect en omdat wij als slotcarracers dit technisch kunnen duiden, zullen wij dit Scuderia Alberto ruimhartig moeten vergeven!
Scuderio Alberto: bartsluimer@msn.com

Oxigen

Hein Tunnissen

Oxigen
Het is bekend: de afstand tussen Amsterdam en Tweede Exloërmond is vele malen groter dan de omgekeerde weg tussen TE en Amsterdam. Handig gebruikmakend van deze vreemde natuurkundige wet, hebben mijn vrouw en ik al veel kennissen (waar wij al lang straal op uitgekeken waren) van ons afgeschud. Zijn wij bijvoorbeeld na een avondje stappen in de hoofdstad weer ter hoogte van Zwolle, dan zegt mijn vrouw steevast: “Zo, we zijn weer bijna thuis!”, terwijl we dan -mind you- nog exact 100 kilometer hebben te gaan. Dat deel van de reis gebruiken we ook steevast om lekker bij te praten. Met nog een enkele godvergeten sukkel op de weg zet ik de CC op 150 met, eerlijk is eerlijk,  enkele kilometers correctie wegens de van staatswege ingecalculeerde meetfout. Auto blijft als een slotcar tussen de lijntjes en we kunnen dus tot Holsloot ontspannen wat praten. We zijn zelfs wel eens achterin gaan zitten.
Die rust ervaar ik allerminst als ik aan de racetafel sta met bijvoorbeeld alleen Marcus Aurelius. Laatst hadden we de hele avond die wereldbaan voor ons alleen en dan blijkt eigenlijk meteen dat je automatisch grenzen op gaat zoeken. Uitvliegers kunnen niet uitblijven en je loopt je dus helemaal suf naar de andere kant van de zaal om in de uiterste hoek je bolide met een vermanend woord weer in de gleuf te zetten. De afstand naar de auto toe is langer dan de weg terug naar je controller. Ook zo gek! Omdat we die avond, behalve dat we weer als vanouds op een ernstige wijvenmanier tegen elkaar aan zaten te lullen over niks, nergens en nog erger, wat jolig waren, trokken we alles uit de kist om te proberen. Hé, laat ik die nog eens testen! Ik hoorde mezelf zeggen: “Oei, die heeft wel wat roest op de remschijven!”, wat natuurlijk groteske onzin is want keramische schijven roesten natuurlijk van zijn-lang-zal-zijn-levensdagen niet!
Jolig dus! Zin an! Nu weet ik niet zeker meer of ik het ook daadwerkelijk heb gezegd of dat ik het slechts hardop dacht, maar ik reed veel later die nacht naar huis met de spijkerharde beslissing in de kop dat ik niet naar Carrera wilde overstappen, maar wel een draadloze controller wilde hebben. Marcus aan deze zijde van de baan, ik aan gene zijde. Wat een intelligente oplossing voor een topbaan als de onze. Want je kunt er lacherig overdoen, maar als je een bolide hebt met een probleem, loop je toch al gauw 5 kilometer op zo’n avond om die machine weer op te pakken.  Hoe ik dat weet? Mijn horloge heeft een stand Pedo (Neen! Fout!) en kan dus stappen tellen en nadien converteren naar meters en zelfs kilometers. Een hele rare gadget dus, die dankzij mijn slotracersleven een hele praktische blijkt te zijn.
Ik race met een haardroger van Slot.it, de SCP1.1. die dankzij het digitale systeem van Slot.it dat zij O2 (Oxigen) hebben genoemd, goed valt op te waarderen. Het is Italiaans en daarom moet je zelf wel een beetje het wiel uitvinden, want van communicatie hebben die Italianen nog nooit gehoord. Manuals zijn steevast rommelig om niet te zeggen chaotisch, doorspekt met fouten, langdradig, verwarrend en niet zelden achterhaald, zodat je feitelijk niet zonder SlotForum International kunt voor de updates en aanvullingen. Beetje taai moet je wel zijn. Enfin, het kostte mij met wat geluk niet zoveel moeite om toch vast te stellen dat ik van mijn haardroger met een paar simpele ingrepen een benijdenswaardige draadloze controller kan maken. Radiografisch op de 2,4 Ghz-band! De originele cartridge (analoog, high current) gaat in de ontvanger (165.789 lire) en op de plaats van die cartridge komt een nieuwe cartridge (192.672 lire) die radiografisch contact zoekt met die ontvanger bij het aanklikpunt van de racebaan. Draadje weg! Hoe praktisch en hoezeer van deze tijd! Want het is natuurlijk te gek voor woorden dat wij als moderne slotcarracers nog steeds aan een draadje zitten alsof wij een oude Diamator 1500 van Agfa voor de bezichtiging van de vakantiedia’s  staan te bedienen. Volkomen uit de tijd!
Nu moet ik na mijn traditionele gekanker op die altijd te onpas claxonnerende Italianen wel ruiterlijk bekennen dat dit digitale Slot.It-systeem bijna geniaal is omdat het overal op aansluit en net zo goed werkt op digitale als op analoge banen en dat in verschillende stadia van genialiteit. Het doet vreselijk pijn om zoiets op papier te zetten, maar het is nu eenmaal zo. Het is gewoon ruimtevaart, rondje rond Mars en dan weer kinderlijk eenvoudig landen naast de Arena. En het meest bijzondere is dat het zo vreselijk mooi werkt dat het net is of je je bolide aan een touwtje hebt.

Meraviglioso!, om met Google Translate te spreken.

Keukentafel

Hein Tunnissen

Keukentafel
Een opmerkelijk nadeel van een leuke club als Amazingslotcarracing te TE is het vreemde fenomeen dat de avonden structureel te kort zijn, terwijl wij, nota bene, geen door religie ingegeven winkelsluitingstijden hebben. Sterker nog, die zijn zó anarchistisch dat het huiswaarts keren vooral een kwestie van fatsoen is jegens de eigenaar en zijn vrouw. De kwestie is evenwel dat alle tijd verloren gaat met het rijden zelf, zodat er ondanks nieuwe sleuteltafels in rood-zwart met snijmatje en ingebouwd aanuitknopje voor de halogeenschijnwerper, nauwelijks gelegenheid is voor het prepareren van de bolides. Laatst hoorde ik dat één van de leden ook hardop mompelen: “Sleutelen doe ik het liefst thuis!” en ik wist meteen dat ik hier niet zomaar een dingetje oppikte. Want ook van Fokko weten wij inmiddels dat hij een hechte relatie met de keukentafel heeft. Zo onthulde hij nog niet zo lang geleden dat hij tijdig naar huis moest om nog voor het nachtelijk arriveren van zijn vrouw de keukentafel af te ruimen. En hij had het evident niet over het servies van het laatste avondmaal.
“Kijk, kijk!”, sprak ik tot mezelf, “er zijn er kennelijk meer!” Want tot dan toen leefde ik min of meer in de veronderstelling dat ik de enige zonderling was die in de nachtelijke uren in een doodstil huis onder de lamp aan de keukentafel zat te sleutelen. Ik houd van de diepe stilte (dit is Groningen), het voorbij horen janken van een politiewagen met sirene en zwaailicht 14 kilometer verderop met verder geen kip op de weg (dit is zeer beslist Groningen) en het comfort van een grote tafel waarop je alles lekker kunt uitstallen. En bovenal geen gezeur aan je kop! Probeer je bijvoorbeeld net een ieniemienie-schroefje in zo’n aluvelgje van NSR te pielen, waarbij je al wordt getergd door wroeging vanwege die extreem dure, en dus onverantwoorde aankoop, komt er weer een nazaat aanzeuren: “De printer doet het niet!” Weg concentratie!
’s Nachts heb je daar geen last van. Het enige dat je echt moet doen, is na afloop alle smeerstrepen en frutseltjes opruimen zodat ’s ochtends de schoolboterhammen van de kinderen niet naar Kroon olie gaan smaken of dat ze ’s middags met licht verwijt in de stem een lagertje inleveren dat per ongeluk tussen de hagelslag was beland. Mijn kinderen kunnen daar trouwens wel tegen, maar mijn vrouw heeft nog steeds dat zorgende gevoel voor het kroost dat in zulk soort gevallen haar bloeddruk wat op laat lopen met consequenties die ík bepaald niet zo leuk vind. Gelukkig koopt zij steeds gemenere schoonmaakmiddelen, bij voorkeur in flacons met zo’n heerlijk ouderwets knijpertje, waarmee je én de tafel  én je auto’s geweldig kunt schoonmaken! Vraag haar naar Cillit Bang!
Hoewel ik niet van de rituelen ben, maak ik altijd dezelfde slimme opstelling met alle dozen met onderdelen en nog te bewaren afgebroken en/of verloren, cq langs de baan gevonden onderdelen, rond een centrale virtuele plek die je de smeerput zou kunnen noemen. Uit de keukenkast pak ik dan nog wat kleine glazen bakjes waarin ik alle onderdeeltjes mik die ik heb gedemonteerd. Schuin rechts voor mijn werkplek een flonkerend glas Rioja. Italiaanse wijn drink ik uit principe niet vanwege Casa Nostra. Daarbij vind ik hem heel erg vies! Vooral die wijn waar ze Seven-Up bij hebben gedaan om het nog wat te laten lijken!
Zo’n oergezellige sleutelnacht in mijn eentje begint meestal wat vroeger in de avond zonder dat iemand het weet omdat ik dan tijdens Divorce of een of andere Britse Krimi alvast wat rondscharrel op SlotForum International en meestal doe ik dan wel wat ideetjes op die mij bruikbaar lijken. Soms ook lijkt het me helemaal niks en dan wil ik dus mijn gelijk halen: “Zie je wel, werkt voor geen meter!” En bijkomend voordeel van SlotForum Etc. is ook dat er door menigeen zo geklaagd en gekankerd wordt dat fabrikanten er bijna een dagtaak aan hebben om de opstand in de kiem te smoren. Schrijf je bijvoorbeeld een beleefd briefje naar de Klantenservice van Slot.It, dan volgt een antwoord meestal pas nadat zij jouw overlijdensadvertentie in de krant hebben gezien. Haal je nu een keer flink uit op SFI, dan krijg je geheid in no time een beleefd en to-the-point antwoord. Kun je weer lekker door met sleutelen aan de keukentafel. In Amsterdam heb ik meegemaakt dat er ’s nachts op veel plaatsen nog licht brandde omdat na de reguliere zendtijd de piraten op de kabel inbraken met porno. In het aardedonkere Groningen en  Drenthe zie je nu ook tot ver na middernacht mannen in hun uppie zitten. Wel met de TV uit.

Whatsapp

Hein Tunnissen

Whatsapp

’t Heerlijk avondje is gekomen: toch wel opmerkelijk als je je op dinsdagmiddag via Whatsapp met een collega-coureur al verkneukelt over vrijdagavond, de clubavond. Bizar eigenlijk! Nou is er natuurlijk wel wat aan de hand want wij zijn natuurlijk niet van die klessebeswijven, die zomaar een eind weg ouwehoeren en ondertussen elkaars hand zitten vast te houden bij een koppie thee. Nee, het gaat wel ergens over! Eerder verhaalde ik op deze plaats over de DS-controller van Marcus Aurelius die een knopje (van de vier) verloor dankzij een kwispelende hond. Dat ongelukje werd gerepareerd, maar niet veel later brak er wéér een knopje af en toen was het goed mis. Gepoogd werd om tin af te zuigen en zelfs weg te blazen om een nieuwe potmeter te monteren, maar die reanimatie kwam te laat. Als ik het goed weet, wilde er nog wel ergens een rood LEDje gaan branden bij wat gefrunnik, maar daar bleef het dan ook bij. Kapot en voorgoed!
Nu is natuurlijk in dit ondermaanse niks voor de eeuwigheid, maar dit was toch wel een erg kort leventje voor een regelaar van enige allure. Daarbij was het een regelaar die Marcus gewoon erg goed lag. En dat is nog bijna belangrijker dan het gewicht, de ergonomie van de handgreep of zelfs de elektronische mogelijkheden als daar zijn instelbare remkracht of anti-spin. Terwijl dit allemaal speelde, kwam Patrick Jumbo via Whatsapp binnenzeilen met de vraag welke controller hij het beste kon kopen. Nu vind ik het altijd moeilijk om dit soort adviezen te geven. Het blijft een slag in de lucht, want wat voor mij werkt, hoeft helemaal niet voor hem of haar de oplossing te zijn. Het is nogal persoonlijk. De vergelijking met een onderbroek dringt zich op: snit en merk zijn nogal persoonlijk, te meer je er wellicht in de slaapkamer een bepaald effect van verwacht.
Hoe dan ook, na een tiental Whatsappjes over en weer, koos Patrick voor een DS met 2 knoppen, waarbij hij het financiële aspect een grote rol liet spelen en dat vond ik uiterst verstandig. Met een spiksplinternieuwe vrouw en een nog kleine Patrick in de peuterspeelzaal, kun je maar beter goed op de kleintjes passen. Dat had wel tot gevolg dat zijn aanvankelijke keuze voor een Slot-It SCP-controller van de baan was. Dat vond ik wel een beetje jammer, want ik rijd zelf met groot genoegen met zo’n ding mijn rondjes. Zelfs als ik een avond versjteer doordat ik veel te veel en veel te royaal aan de knoppen draai als een auto niet presteert zoals ik eigenlijk wil. “Het ligt altijd aan de coureur, nooit aan het materiaal!”, is een wetmatigheid die ik dan doelbewust negeer.
Enfin, zodoende eindigde mijn adviseurschap net zo abrupt als het begonnen was en omdat ik nu ineens wat tijd over had, besloot ik een briefje naar Italië te sturen met een vraag over een ongebruikte cartridge die ik al tijden in de kast heb liggen. Want het zijn wel vreemde rommelaars, die Italianen! Nergens op hun spullen een fatsoenlijke aanduiding of een code! Niks daarvan en daarbij zijn de teksten van hun brochures zo slecht doordacht dat zij die vaak op Slotforum.com moeten aanvullen of corrigeren. Stel bijvoorbeeld dat je een SCP-2 regelaar bezit, maar je vrouw raakt een beetje uitgekeken op die grijze halftransparante kast en zij vraagt of er niet een wat kekker kleurtje mogelijk is. Dan kun je natuurlijk tegen haar zeggen dat dit voor haar prestaties niks uitmaakt, maar je kunt ook een nieuwe shell kopen. En wat staat daar standaard op? SCP-1! Leuk hoor, Slot.It!
Zo staat er op de (dure) cartridges allerlei geheimtaal, maar geen typenummer zodat je niet weet of het ding common ground, negative wiring is, of precies het tegenovergestelde, positive wiring. En dat maakt nogal wat verschil. Tot op heden geen antwoord uit Maffialand, zodat ik vermoed dat ze het zelf ook niet weten. Dat wordt weer proefondervindelijk een oud rammelautootje van Scalextric in rook op laten gaan. Sneu!
Op zoek naar de graal van Slot.It op die website uit het jaar nul, stuitte ik op Oxigen. Na een halve nacht studeren, wist ik dat ik met een Oxigen-cartridge en een speciale radiohouder, waarin mijn eigen cartridge past, draadloos kan rijden! Cool! Maar het frappante is nu dat ik van Marcus Aurelius een appje kreeg waarin hij de aankoop van een DS WiTec (wireless)  controller DS 0085B  aankondigde. Te kopen op woensdag als hij toch even een rondje Nederland moest maken. Afsluitdijk, Alkmaar, Amsterdam, linea recta naar KB te Putten en dan full speed terug naar Tweede ExloërMond. Dat wordt een blogje schreef ik nog, maar hij was al weg. En dat blogje al klaar!