Objectief

Hein Tunnissen

Objectief
Hoewel ik natuurlijk altijd probeer mijn persoonlijke opvattingen buiten deze blogspot te houden (Wie zit daar nu op te wachten?), moet ik deze keer met nadruk zeggen dat journalistieke objectiviteit wis en waarachtig bestaat. Een voorbeeld uit de praktijk. Kortelings, vrijdagavond 14 januari 2016, reed ik omstreeks 19.44 uur over de Mondenweg (Dr) naar TE en ik vroeg mij af wat ik daar zou aantreffen. Ik had weliswaar mijn racekist op de achterbank gelegd, maar ik was er niet helemaal zeker van of er al gelegenheid zou zijn om een baantje te trekken.
Immers, toen ik de laatste keer de deur van ons immer lekker warme clubhuis achter mij dichttrok, was het nog een grote janboel vanwege de verbouwing die wij waren aangevangen. Ging je bijvoorbeeld even naar de WC, hing bij terugkomst de televisie in enen weer op een andere plaats, al dan niet waterpas. Zulks was natuurlijk het gevolg van het democratisch overleg tijdens die verbouwing waar het ene lid nog sneller en nog meer inzichtelijke ideeën op tafel legde dan het andere ook zeer slimme lid, maar waarbij begrijpelijk toch iemand het onderspit moest delven qua genialiteit. En hoewel dit ongetwijfeld leidt tot de best denkbare setup voor een toch al riant clubhuis, kost dit natuurlijk wel wat extra tijd. Een ander voorbeeld is onze tunnel die ter elfder ure door onze mannetjesputters Erik en Fokko nog even op EU-hoogte voor vrachtverkeer werd gebracht, wat geen sinecure is voor een vierbaansweg. Maar de stofzuigploeg keek best wel even sip vanwege dat rondvliegende graniet!
Kortom, het kon nog best een bende zijn. Maar wat ik zag door mijn objectieve bril tart elke beschrijving. Het was duidelijk: hier stond een clubavond te beginnen van een club die zichzelf opnieuw had uitgevonden en die kennelijk van plan was deze lijn het komende jaar hard door te trekken naar eenzame hoogte. Bij binnenkomst rechts de vitrine waarin een scala van maquette-autootjes van dik 50 jaar om in de stemming te komen. On top een staalblauwe Mini non BMW, gekocht in een gekke bui. Links de nieuwe badmeesterspost voor de wedstrijdleiding, achter een balie met tegen de muur een wat gedateerde foto van breed lachende Frank Slot met op de achtergrond duidelijk waarneembaar het silhouet van Klaas Bos in een trainingsjack van NSR met daaronder een T-shirt van Slot.It. Leuk, dat soort details.
Iets verder de bar met koffie, frisdranken en zoals onderhand iedereen wel weet: het 5-sterren gebak van Minouck. Verder natuurlijk de normale horeca-outfit van glazen, bekers en lepeltjes, ijsblokjes, olijven, shakers etc. Juist daarvoor een lange tafel met acht stoelen om wat bij te praten. Meer in de richting van het toilet leuke bistrotafeltjes in Mondriaankleuren met een gezellig brandend kaarsje erop. Nog wat verder een nieuw aangeschafte tafel met vier reparatiebakken in rood-zwart (de clubkleuren) met voor elke mecanicien een krachtige halogeen lamp om het werk te verlichten. In dit geval met gemakkelijke kruk voor meer bewegingsvrijheid. Géén armleuningen: good thinking! Alphons Kever was er werkelijk niet weg te slaan, zó in zijn nopjes met zijn eigen pit.
En dan de baan! Fonkelnieuw en centraal gelegen glansde hij net zo als Markus die al de nodige testronden achter de kiezen had. In sommige bochten zelfs al enige zwartgrijze spoorvorming, maar aan zijn gezicht kon je meteen zien dat het met de grip wel goed zat. Grip zat! Ontvangen met een heerlijke kop koffie keek ik met verbijstering rond en ik kon het niet nalaten om met de afstandsbediening even te proberen of de nieuwe verlichting boven de baan ook al werkte. Warempel! Floep, floep, floep! En alles baadde in een zee van licht, wat bijzonder prettig is want wij mogen dan nog wel over meer dan gemiddeld testosteron beschikken; als coureurs weten wij als geen ander dat goed licht het verschil kan maken tussen verliezen en winnen of het verschil kan zijn tussen een crash en een glorieuze drift op topsnelheid. Met name mannen hebben in de avonduren gewoon wat meer licht nodig, waar vrouwen juist meer op zoek zijn naar de verzachtende omstandigheden van kaarslicht.
Onze baan was zo nieuw dat eigenlijk niemand durfde te gaan rijden. Hoe zou het wegdek zijn, nu wij gekozen hadden voor vloerverf in plaats van de gebruikelijke betonverf? Maar dat hadden wij nog niet bedacht of daar kwam Team Delfzijl binnen stuiteren en de ah’s en oh’s waren niet van de lucht en daar hadden wij wel oren naar. Ondertussen keken wij relekst naar de diapresentatie (op HD-TV, 84 inch), hoe de baan pakweg 15 jaar geleden was ontstaan. Eerst in een witte partytent, later op een zolder van een Drentse boerderij waarbij godlof de gebinten zo waren geplaatst dat de baan zich er moeiteloos omheen kon vouwen. Maar de verschillen tussen toen en nu zijn gewoon te groot om te bevatten. Wij besloten te gaan rijden. Het werd een fantastische avond, hooguit overschaduwd door het ontbreken van twee geliefde clubleden die wedstrijdverplichtingen elders hadden. In Leeuwarden nota bene! Ik schiet (subjectief) nog vol, als ik daar aan terugdenk! Allemachtig, in Leeuwarden! Fokko en Erik, kom as d’n donder naor hoes! Gasse!