Drone

Hein Tunnissen

Drone
Hoe het precies ter sprake kwam, weet ik niet meer maar Minouck vertelde luidop dat niemand van de aanwezigen geïnteresseerd zou zijn in de buurvrouw; hun zonnende buurvrouw wel te verstaan. Er hing meteen een wat geladen sfeertje boven de baan, maar het was nog niet zo erg dat de muziek overschakelde naar Tina Turners ‘Steamy Windows’ of die andere erotiek-klassieker ‘Paradise by the dashboard light’ van Meat Loaf. Maar een beetje broeierig werd het wel.
Ik weet zeker dat het hier niet handelde om een naakte buurvrouw, want dan kan ik me wel voorstellen dat de erotiek subiet pijlsnel richting Valthermond of all places afreist. Het gaat natuurlijk om sexy, omdat je niet ziet want je graag hoopt te zien. Een flink op- en uitgesneden badpak, een kunstig vormgegeven bikini waarbij je je als man zijnde voortdurend angstig afvraagt wanneer het dankzij de zwaartekracht volkomen fout zal gaan bij een onverhoeds verkeerde beweging.
De aanleiding was vermoedelijk, terug redenerend, een nieuw gekochte drone die pontificaal op het grasveld in het midden van onze baan, nabij de Solexbocht stond geparkeerd. Een vierkant ladderchassis met een centraal aangebrachte cabine voor accupack en cam en daaromheen op de hoeken vier stevige propellers om het geheel te liften. Nu bleek het in elkaar zetten van de gadget van deze tijd toch wat lastiger dan gedacht, want je kon bijvoorbeeld niet zomaar de propellers verwisselen. Er was maar één volgorde correct, precies zoals wij weten van slotcars: er is maar één ideale afstelling.
Onze CEO Marcus Aurelius had al ervaren dat het vliegen niet meeviel. Het idee achter de drone was evenwel om een race ook vanuit de lucht te volgen en om dan die ongetwijfeld spectaculaire beelden rechtstreeks op internet te zetten voor de thuisblijvers of voor de mannen die van hun vrouwen die avond thuis moesten blijven. Om wat voor met de haren erbij gesleepte reden dan ook: “Nee, dat kan niet, want ik moet naar de kapper!” Enfin, u kent dat wellicht! Hoe dan ook, de drone steeg als een Saturnus 5-raket op en de enige mogelijkheid om hem dan in bedwang te houden was middels de plafondplakmethode. Daar hangt hij dan weliswaar veilig als een uiterst giftige getemde wesp te zoemen, maar het beeld van de wedstrijd wordt er nogal eenzijdig door.
De eigenaar had wat meer idyllische beelden op het netvlies. Bij de start hangt de drone iets verderop boven de baan met goed zicht op de bolides op de grid, de coureurs naast de baan en de startlichten. Meteen na de start vliegt de drone om de tunnel om vast te leggen wie als eerste tevoorschijn komt. Daarna zoekt het mechaniek een meer centrale plek op omdat het veld dan al uit elkaar begint te vallen. Vanaf grotere hoogte zien we drie bochten in één shot; in de verte ligt een pikzwarte kat te slapen. Duidelijk merkbaar is dat de piloot de afgelopen weken goed heeft geoefend want de camera glijdt soepel mee de racemonsters en als er een uitvliegertje is of er geeft iemand door te veel drift een ander een stevige duw tegen de schouder, dan wordt dan allemaal genadeloos en haarscherp op SSD vastgelegd.
Er zijn leden binnen onze club die redeneren dat dit helemaal niks is, dat zij komen om te racen en dat je dat televiesiekijken maar thuis moet doen. Daar zit natuurlijk wat in, maar de diepere gedachte is natuurlijk dat het digitale beeld niet liegt en de volgende stap is dan onvermijdelijk een stop&go-penalty of zelfs diskwalificatie door wangedrag of een onsportieve rijstijl en daar hebben zij kennelijk geen zin. De voorstanders betogen dat de vooruitgang niet valt te stoppen en dat we aan die oerbeweging zelfs de auto an sich te danken hebben.
Persoonlijk vind ik het wél wat hebben. Die beelden op YouTube van een voorbijschietende rooie of gele muis ken ik nou wel. Daarbij herinner ik me nog al te goed dat ik ooit een satellietfoto van Robas kocht waar ons huis duidelijk als een grijze vlek op stond. Prachtig! Mijn vrouw lag in de tuin te zonnen! Maar ik krijg al tranen in de ogen als ik eraan denk dat ik straks ook mijn Moslertje vanuit de lucht kan aanschouwen.

Jumbo

Hein Tunnissen

Jumbo
Eén van de dingen waar ik me praktisch iedere clubavond over verbaas, is de vriendschappelijke sfeer waarin wij elkaar op de slotracebaan om de oren slaan. Soms is het natuurlijk best even slikken: heb je een leuk karretje in elkaar gesleuteld, krijgt dat ding toch een oplawaai! Van een vriend dus! Niet te kort, werkelijk! Maar meestal gaat iedereen dan wel meteen helpen zoeken naar het afgebroken pinnetje of het weggevlogen schroefje. Dat dan weer wel, natuurlijk. Vrienden voor het leven.
Het overkwam laatst onze goede vriend Alphons die met een heel speciaal doel een VW Kever had geprepareerd en het probleem was daarbij vooral dat het kapje nogal smal is, zodat er flink aan het Slot.It-chassis gezaagd moest worden om de handel passend te krijgen. Gelukkig lukte dat allemaal wonderwel en het resultaat was een nieuwe slotcar die meteen zeer behoorlijke rondetijden neerzette. Tot het dus gebeurde. Nota bene aan het eind van het rechte eind waar onze auto’s hun hoogste snelheid kunnen behalen. Patrick, van beroep vrachtwagenchauffeur op zo’n kanariegele 3-delige 36 meter lange Jumbo-bevoorradingstruck, kwam in botsing met Alphons. Hullie auto’s dus, om het nog duidelijker te maken. Het gebeurde vlak voor de gerenoveerde tunnel die het zicht op de baan zó verbeterd heeft, dat mogelijk de coureurs daardoor nog later remmen dan zij dat voor die tijd al deden. Of het er überhaupt iets mee te maken had, was overigens ook na de gebruikelijke evaluatie van ernstige ongelukken niet duidelijk.
Feit was wel dat het Kevertje, modelletje 1960, niet tegen de moderne bolide van Patrick was opgewassen en als een tennisbal over de baan stuiterde en dat alles natuurlijk binnen een fractie van een seconde. Wat gebeurde er nou?, was de eerste vraag. Maar een antwoord bleef uit. Beetje beteuterd keken beide volwassen mannen naar het Kevertje dat zieltogend op zijn rug lag. Alphons zag meteen dat er een cruciaal pinnetje aan de achterzijde was afgebroken. Voor degenen onder u die nog nooit een VW-Kever van dichtbij hebben beschouwd: de auto heeft aan de achterzijde twee uitlaatpijpen (hoe modern!) die bij de slotcar ook als vergrendeling van de kap dienen. In werkelijkheid waren die pijpen altijd aanleiding voor hilariteit, want je kon de auto er zo mooi mee wegrijden. Als een kruiwagen. Zelf bezat ik ooit een Kever die ouder was dan ik. Daar was ik behoorlijk trots op. Mijn familie noemde hem liefkozend de Hitler.
Maar zoals dat gaat met vrienden, er werd eendrachtig gezocht naar het pinnetje en het werd dan ook prompt gevonden. Niet veel later had Alphons het onderdeeltje alweer dankzij de wondere kunsten van de moderne lijmtechniek aan het chassis vastgezet. Maar, zo bleek later, met een afwijking van 0,08 mm waardoor het kapje aan de voorzijde niet helemaal goed aansloot. U denkt nu: Waar gaat dit over?, maar de praktijk wijst uit dat er maar één stand goed is en dat die andere 1287 oplossingen een rammelbak opleveren die niet vooruit te branden is. Krijg je weer dat gehoon vanuit het publiek: “NINCO!, NINCO!, NINCO!” Het lijken soms wel Ajax-supporters die in het stadion het gedachtengoed van Adolf blijken aan te hangen.
Nee, ook nu weer dat vriendschappelijke aspect dat mij vaak zo treft, want niks laatdunkende kwalificaties. Iedereen had het juist ontzettend te doen met het kleine Kevertje, maar ook met Patrick die betrokken was geraakt bij een ongeluk waar hij niet bij betrokken wilde zijn. Je hoorde gewoon aan zijn stem dat hij graag excuses wilde maken, maar feitelijk niet zo goed wist waarvoor. En Alphons begreep dat maar al te goed, maar die was er ook niet zeker van dat er niet sprake was van een vreemde macht die toevallig het stuur uit Wolfsburg greep op het moment dat Patrick achter of juist naast het Kevertje reed.
Het zal wel altijd een raadsel blijven, hoe onbevredigend ook. De oplossing ligt echter in het verschiet. Wij gaan onze auto’s naar goed Russisch voorbeeld uitrusten met een dashcam. Daaraan koppelen we dan een extra financiële bijdrage per maand voor een Waarborgfonds. Daar kunnen de slachtoffers van materiële schade enige hoop uit putten als de dashcam demonstreert dat niemand schuld heeft. Volgende week volgen we bij de Dienst Verkeerspolitie een workshop om te leren hoe je de beelden moet interpreteren, ondanks dat wij meer rijervaring dan zij hebben met die andere Hitler-auto, de Porsche.

Objectief

Hein Tunnissen

Objectief
Hoewel ik natuurlijk altijd probeer mijn persoonlijke opvattingen buiten deze blogspot te houden (Wie zit daar nu op te wachten?), moet ik deze keer met nadruk zeggen dat journalistieke objectiviteit wis en waarachtig bestaat. Een voorbeeld uit de praktijk. Kortelings, vrijdagavond 14 januari 2016, reed ik omstreeks 19.44 uur over de Mondenweg (Dr) naar TE en ik vroeg mij af wat ik daar zou aantreffen. Ik had weliswaar mijn racekist op de achterbank gelegd, maar ik was er niet helemaal zeker van of er al gelegenheid zou zijn om een baantje te trekken.
Immers, toen ik de laatste keer de deur van ons immer lekker warme clubhuis achter mij dichttrok, was het nog een grote janboel vanwege de verbouwing die wij waren aangevangen. Ging je bijvoorbeeld even naar de WC, hing bij terugkomst de televisie in enen weer op een andere plaats, al dan niet waterpas. Zulks was natuurlijk het gevolg van het democratisch overleg tijdens die verbouwing waar het ene lid nog sneller en nog meer inzichtelijke ideeën op tafel legde dan het andere ook zeer slimme lid, maar waarbij begrijpelijk toch iemand het onderspit moest delven qua genialiteit. En hoewel dit ongetwijfeld leidt tot de best denkbare setup voor een toch al riant clubhuis, kost dit natuurlijk wel wat extra tijd. Een ander voorbeeld is onze tunnel die ter elfder ure door onze mannetjesputters Erik en Fokko nog even op EU-hoogte voor vrachtverkeer werd gebracht, wat geen sinecure is voor een vierbaansweg. Maar de stofzuigploeg keek best wel even sip vanwege dat rondvliegende graniet!
Kortom, het kon nog best een bende zijn. Maar wat ik zag door mijn objectieve bril tart elke beschrijving. Het was duidelijk: hier stond een clubavond te beginnen van een club die zichzelf opnieuw had uitgevonden en die kennelijk van plan was deze lijn het komende jaar hard door te trekken naar eenzame hoogte. Bij binnenkomst rechts de vitrine waarin een scala van maquette-autootjes van dik 50 jaar om in de stemming te komen. On top een staalblauwe Mini non BMW, gekocht in een gekke bui. Links de nieuwe badmeesterspost voor de wedstrijdleiding, achter een balie met tegen de muur een wat gedateerde foto van breed lachende Frank Slot met op de achtergrond duidelijk waarneembaar het silhouet van Klaas Bos in een trainingsjack van NSR met daaronder een T-shirt van Slot.It. Leuk, dat soort details.
Iets verder de bar met koffie, frisdranken en zoals onderhand iedereen wel weet: het 5-sterren gebak van Minouck. Verder natuurlijk de normale horeca-outfit van glazen, bekers en lepeltjes, ijsblokjes, olijven, shakers etc. Juist daarvoor een lange tafel met acht stoelen om wat bij te praten. Meer in de richting van het toilet leuke bistrotafeltjes in Mondriaankleuren met een gezellig brandend kaarsje erop. Nog wat verder een nieuw aangeschafte tafel met vier reparatiebakken in rood-zwart (de clubkleuren) met voor elke mecanicien een krachtige halogeen lamp om het werk te verlichten. In dit geval met gemakkelijke kruk voor meer bewegingsvrijheid. Géén armleuningen: good thinking! Alphons Kever was er werkelijk niet weg te slaan, zó in zijn nopjes met zijn eigen pit.
En dan de baan! Fonkelnieuw en centraal gelegen glansde hij net zo als Markus die al de nodige testronden achter de kiezen had. In sommige bochten zelfs al enige zwartgrijze spoorvorming, maar aan zijn gezicht kon je meteen zien dat het met de grip wel goed zat. Grip zat! Ontvangen met een heerlijke kop koffie keek ik met verbijstering rond en ik kon het niet nalaten om met de afstandsbediening even te proberen of de nieuwe verlichting boven de baan ook al werkte. Warempel! Floep, floep, floep! En alles baadde in een zee van licht, wat bijzonder prettig is want wij mogen dan nog wel over meer dan gemiddeld testosteron beschikken; als coureurs weten wij als geen ander dat goed licht het verschil kan maken tussen verliezen en winnen of het verschil kan zijn tussen een crash en een glorieuze drift op topsnelheid. Met name mannen hebben in de avonduren gewoon wat meer licht nodig, waar vrouwen juist meer op zoek zijn naar de verzachtende omstandigheden van kaarslicht.
Onze baan was zo nieuw dat eigenlijk niemand durfde te gaan rijden. Hoe zou het wegdek zijn, nu wij gekozen hadden voor vloerverf in plaats van de gebruikelijke betonverf? Maar dat hadden wij nog niet bedacht of daar kwam Team Delfzijl binnen stuiteren en de ah’s en oh’s waren niet van de lucht en daar hadden wij wel oren naar. Ondertussen keken wij relekst naar de diapresentatie (op HD-TV, 84 inch), hoe de baan pakweg 15 jaar geleden was ontstaan. Eerst in een witte partytent, later op een zolder van een Drentse boerderij waarbij godlof de gebinten zo waren geplaatst dat de baan zich er moeiteloos omheen kon vouwen. Maar de verschillen tussen toen en nu zijn gewoon te groot om te bevatten. Wij besloten te gaan rijden. Het werd een fantastische avond, hooguit overschaduwd door het ontbreken van twee geliefde clubleden die wedstrijdverplichtingen elders hadden. In Leeuwarden nota bene! Ik schiet (subjectief) nog vol, als ik daar aan terugdenk! Allemachtig, in Leeuwarden! Fokko en Erik, kom as d’n donder naor hoes! Gasse!

Nieuwe baan

Hein Tunnissen

Nieuwe baan

In 2002 en in 1987 ijzelde het ook verschrikkelijk in het noorden van het land. Hoogspanningslijnen braken en bomen knapten af als dor hout onder het immense gewicht van het ijs. Het was toen met recht de Hel van het Noorden, maar absoluut kinderspel vergeleken wat wij de afgelopen week hebben doorstaan. Geen post uit de Heimat bijvoorbeeld en dat betekende geen onderdelen voor een nieuwe tijdmeting en dus ook geen kopertape in rollen van 33 meter om onze baan opnieuw te tapelen.

Even terug in de tijd. Het was daags na Kerst en Maria en Jozef hadden wel een beetje genoeg van het stilzitten rond de Kerstboom die al daags na Sinterklaas was uitgeklapt. Met de heerlijke frisse geur van dennen op het toilet, vonden zij dat het tijd werd om op stappen. Waar zullen we nu eens heen gaan met ons ezeltje, zo zeurde Maria een beetje. Jozef deed of hij ernstig nadacht en zei in een opwelling: Naar TE? Mijn ID, sprak vluchtelinge Maria opgewekt en aldus begonnen zij de eindeloze reis langs het kanaal dat al ver vóór Christus was dichtgegooid.

Ze stopten toen zij een uithangbord Service Dogs zagen. Vooral omdat het zo uitnodigend verlicht was. Opzij van de stulp gluurden zij naar binnen en zij zagen allemaal knappe mannen met woeste bossen haar of anders modieus kaal over een grote tafel gebogen en om en rond hen heen vooral erg veel schuurstof waardoor zij soms wat moesten hoesten!

Jozef trok de deur open en riep joviaal: Hoe'st nou? De nijvere mannen keken nauwelijks op, maar één van hen riep: de Kerststal staat in de woonkamer! De gasten moesten een beetje lachen, maar Tineke noodde hen meteen aan tafel: Let niet op de rommel, maar neem maar een lekker saucijzenbroodje; ze zijn gebakken door Mynouk. En doe ook maar een flink glas melk, dat is goed voor het zog. Zogezegd, zo gedaan.

Dankzij de rustig toekijkende gasten schoot het werk goed op. Gelukkig hadden zij de baby in de kribbe achtergelaten, want af en toe klonk er wel wat gevloek en dat is natuurlijk niet erg passend in de nabijheid van kinderen. Na twee dagen was de racebaan van Amazingslotracing gladder geschuurd dan Thialf en voorzien van allerlei nieuwe technische snufjes, zoals een meeverende boarding, onder het wegdek aangebrachte sensoren, terwijl sommige bochten een aangepaste door de computer berekende uitloop kregen om de veiligheid van het publiek te borgen. De snelheid waarmee deze innovatieve metamorfose zich had voltrokken was opmerkelijk. Een wonder eigenlijk, een uitspraak waar onze gasten wel om moesten gniffelen.

Later wensten Jozef en Maria ieder van ons een zalig uiteinde en zij vertrokken, als zoveel vluchtelingen richting Ter Apel voor de uitzetprocedure. Wij van onze kant, zouden na Nieuwjaar de draad weer oppakken, maar dat liep dus anders. Van hoger hand sloeg een godsliederlijke plaag toe zoals wij nog nooit hadden beleefd. En natuurlijk waren de eersten die binnen bij de kachel bleven zitten weer die sukkels van Post.NL.

Maar afgelopen donderdag kwamen ze ´s avonds om half zeven dan toch nog met de teep aanzetten. Hè, hè! Met als gevolg dat wij onze clubavond op vrijdag wel moesten gebruiken om de baan opnieuw te tepen. Ik schets even het beeld. Onze technicus Joshua die speciaal voor de gelegenheid een bril had aangeschaft in de hoop dat ik hem in deze blog nu eens zou noemen,  meet 2,04 meter op zijn sokken en die stond dus als een knipmes dubbel geklapt met de neus in de sleuf te tapen dat het een aard had. Tegen de wijzers van de klok in. Fokko, geassisteerd door Erik, nam de andere zijde van baan 1 en wel met de klok mee. Onmiddellijk ontspon zich een wedstrijd, namelijk wie de meeste meters per minuut kon tepen. Marcus, meestertepelaar van het eerste uur met zeker vijftien jaar ervaring volgde de tepelteams met een propje doek om de rimpels weg te poetsen en de teep nog eens extra aan te drukken. Niet lang daarna kwamen er twee nieuwe teams de baan op in de hoedanigheid van Tineke en Mynouk. De laatste koud terug uit Harderwijk met alweer een diploma op zak.

Omdat Heer Hernia op de loer lag, ging Fokko door de knieën. Joshua kon aldra niet meer overeind en die liep dus met de neus tussen zijn eigen schoenen naar de bar om even wat uit te rusten. Tineke nam het fototoestel en legde allerlei leuke tafereeltjes vast. Vooral veel kontwerk, afgezakte broeken, stratenmaker-decolletés en hemden-uit-de-broek. Over het artistieke aspect kun je twisten, maar uit alles blijkt dat er hard werd gewerkt. Ik heb zelf ook een flink stuk geteept, maar dacht ondertussen vooral na over deze blog, waarin iedereen, dat werd me wel duidelijk gemaakt, genoemd wilde worden. Want: Ik was erbij op één-acht-zestien!!

Hoe dan ook: het resultaat mag er zijn. De mooiste slotracebaan van Nederland heeft nu een heuse entree met vitrinekast, zoals de lobby's van het Hilton en Kras, twee HD-monitoren voor de tijden en uitslagen, een breedbeeld televisie voor reclames en uitingen van sponsoren (interactief en in 3D met lopende banner voor Twitter), bewaking met honden, een geroutineerde kok achter de knoppen, een banketbakker voor heerlijke tussendoortjes, een gezellige salontafel bij de zelfbedieningsbar een knutselhoek met speciale borden met rand en halogeenlampjes voor bejaarden tegen het zoek raken van (vooral) kleine schroefjes, een gastvrouw met een onverwoestbaar humeur en een CEO die in alle rust de ideale lijn bewaakt. En die godlof van huis uit voortreffelijke Duits spreekt, zodat je rustig iets in de BRD kunt bestellen, want hij is niet te beroerd om even boos aan te roepen waar Verdammt nochmal die Kupferteppich bleibt!! Ja, oder und nicht, sonst und sogar, was heisst das denn?!!!

Internationale allure dus, die club van ons!  In het voorjaar kopen we aan de overzijde van het gedempte kanaal 6 ha best Drents bouwland voor uw parkeerplezier en tegen de tijd dat u dan besloten heeft om eens te komen kijken, zullen ook de tweede en derde baan al in de steigers staan. De crisis is werkelijk voorbij! Althans te TE.

Boerenjongens

Hein Tunnissen

Boerenjongens
Omdat wij van Amazingslotcarracing te TE ook maar eenvoudige boerenjongens zijn, is het niet verwonderlijk dat het aankleden van de racebaan ons niet zo boeit. Net zoals wij wel begrip hebben voor die randfiguren van onze hobby die vooral verzamelen voor de vitrine, zo kunnen wij ook wel een oogje dichtknijpen voor de Barbie-liefhebbers onder ons die de baan vooral graag aankleden met quasi realistische bouwwerkjes en uit het leven gegrepen tafereeltjes. Ik herinner me van een onverwacht internetbezoekje een ijscokar met likkende toeristen daaromheen, een zwembad met vrolijk plonzende meisjes in – hoe vreemd – badpak! Of zelfs een complete pitstraat met pitboxen waarvan zelfs de wanden tot in de finesses waren afgewerkt: brandblussertje, rode gereedschapskar met 12 laden, olievaten etc. Prachtig natuurlijk en bijzonder knap gemaakt, maar wij vinden het helemaal niks.
Wij zijn  meer van oerend hard en dan gaat het natuurlijk ook wel eens mis. Vitrineknapen krijgen daar hartritmestoornissen van en sommige beginnen zelfs onder het dagelijks werk spontaan te huilen van pure emotie. Wij hebben dat vooral als we niet meer kunnen scheuren. Laatst hadden wij zo een ernstig akkevietje op baan drie en niet veel later ook op baan vier. Op de drie stak ineens een soort takkenbos van kopertape de lucht in. De tape was door het verschrikkelijke gerag in de Benchbocht vele malen getordeerd en tenslotte door de voorbijrazende & gripzoekende banden als een kunstwerk omhoog gezet. Het geheel leek nog het meeste op de kunst (1,5 procent beeldende kunstregeling) voor het politiebureau Van Leijenberghlaan in Amsterdam, hoewel dat is opgetrokken uit Cortenstaal. Een soortgelijke staalplastiek van Gerard Walraeven zagen wij kort daarna opduiken op de vier in de Elleboogjesmacaronibocht. De situatie was meteen zo kritiek dat de bolides helemaal stilvielen en dat een nooduitruk voor reparatie onvermijdelijk was.
Terwijl Marcus druk bezig was en daarbij behoorlijk gehinderd werd door verkeer op de niet met een rood kruis afgezette banen één en twee, zaten de overige leden van de club maar wat in hun neus te peuteren. Nu hadden wij natuurlijk een boom op kunnen zetten over een wat meer tot de verbeelding sprekende aankleding van ons circuit, maar dat gebeurde niet. Daarentegen ontrolden wij fluks een plan om onze geplaagde baan geheel opnieuw te gaan tapen. Stap 1: een groot blik remmenreiniger aanschaffen voor de best denkbare schoonmaakbeurt van de baan zodat de nieuwe tape zich optimaal zou verlijmen met de MDF-ondergrond, omdat MDF, ik verklap nu een geheim, staat of valt met ontvetten. Wat je ook wilt doen met dat kunsthout: begin altijd met grondig ontvetten anders wordt het niks. Stap 2: inventariseren hoeveel tape nog op voorraad in de magazijnen, stap 3: een geschikte dag plannen in de respectievelijke Outlook-agenda’s, stap 4: de plakploeg definitief samenstellen.
Wij zijn dan wel niet van de Barbies, maar samen een klusje aanpakken is ons wel toevertrouwd. Biertje onder handbereik en stug doorschrapen om die vermaledijde sleetse tape eraf te krijgen zonder onze hele baan langs het slot om zeep te helpen. Ik voorspel een diepe stilte tijdens die noeste arbeid, af en toe wat gegrom als een beitel of mes door een vinger schiet. Aan het eind van de dag eensgezinde opluchting als onze bolides weer pijlsnel uit de bocht vliegen. Gottegotgot, wat mooi hè? Met een bewonderend schouderklopje krijgt de eigenaar zijn brokstukken aangereikt. Bedankt! Mooie actie! Weergaloos! Dat zien we niet vaak!
In de hallucinerende dampen van de secondenlijm beleeft de coureur zijn finest hour opnieuw. Zeker en vast!